Heima er bezt - 01.12.2006, Síða 13

Theodór að vinna við skýrslugerð.
Fyrirtækið þróaðist og ég fékk fyrst umboð fyrir sjúkralyftur
frá Noregi, einnig ýmiskonar smærri hluti. Þetta jókst og
næst kom umboð fyrir hjólastóla, rafmagnsstóla og hjúkr-
unarrúm.
Theodór lést 7. maí 1989. Þann 28. júní hefði hann orðið
fímmtugur. Aður en við giftumst sagði Theodór við mig:
„Ef þú giftist mér verður þú ung ekkja.“ I byrjun árs 1982
fór Theodór í rannsókn. Þá var hægt að rannsaka sjúkdóm
hans mun betur en áður. Það var komin taugagreinir og
hægt að taka vefíasýni. A eftir var mér sagt nákvæmlega
hvað var að honum og hann myndi deyja úr þessu. Fram
að þessu hafði ég neitað að horfast í augu við það. A eftir
fór ég í langt sjokk. Svo varð ég að gera mér grein fyrir
þessu og þegar lengra leið fannst mér hann deyja vikulega
fyrir framan augun á mér. Þetta var ægilega lýjandi, hvað
aðdragandinn var langur á meðan líf hans var að fíara út og
því fylgdi margt erfítt og sérstaklega það að geta ekkert
gert. En ég hafði tíma til að sjá hvernig þetta myndi fara þó
svo að auðvitað væri það skelfílegt áfall þegar maðurinn
minn lést. Ég tók ekki sorgina út strax, því það var svo
margt erfítt í kringum þetta. En ég gerði það seinna, þegar
Jóhann Pétur Sveinsson dó. Jóhann var formaður Sjálfs-
bjargar og tók við af Theodóri.
Mér leið oft mjög illa eftir að missa Theodór. Þegar
mér leið sem verst var ég alltaf að leita að lausn-
um og meðal annars fór ég að skoða Guðspekifélagið.
Áður en ég geri það er ég búin að fara í Norræna heil-
unarskólann, svo fer ég í skóla til Erlu Stefánsdóttur.
Ég fór 1 hugleiðslu hjá Guðspekifélaginu. Geir Ágústsson,
maðurinn sem kenndi þar, verður svo næsti maður í lífí mínu.
Það stóð ekki lengi því hann lést snögglega fyrir eigin hendi.
Þegar ég horfi til baka þá var ég búin að vita svo lengi
að Theodór væri að deyja. En munurinn var sá með
Geir, að hann var fullfrískur maður þegar hann deyr.
Síðan hef ég búið hér ein í húsinu mínu og rekið Tóniku ehf.
En allur fyrirtækjarekstur gengur upp og niður, oft hefur
gengið mjög vel. Maður verður bara að kunna að taka sveifl-
unum, það er galdurinn. En straumhvörf í rekstrinum verða
þegar ég verð fyrir bílslysi 2004. Fékk hálshnykk og var
óvinnufær á eftir. Þá gerist allt á sama tíma. Sameining varð
í umboðunum erlendis og þau voru tekin af mér. Ég var það
mikið veik eftir slysið að ég hafði ekki kraft til að berjast.
Þetta breytti mjög miklu í lífi mínu. Þá þurfti ég að fara að
hugsa ýmislegt upp á nýtt, hvað ég ætti að fara að gera og
hvernig ég gæti séð fyrir mér. Þá lærði ég NLP og lauk því
námi með meistaraprófi, en hef lítið unnið við það ennþá.
NLP er aðferð sem fer fram með samtali og sefíun til að
breyta líðan, tilfínningum, hegðun og búa til raunhæf mark-
mið, með því að breyta í undirmeðvitundinni.
Að búa ein
Að vera ein er á köflum mjög leiðinlegt. Við búum í lokuðu
samfélagi þar sem maður getur ekki ávarpað ókunnugt fólk.
Einu staðirnir þar sem það er leyfílegt er í heitu pottunum
og svo á börunum. Á börunum eru yfírleitt hálffullt fólk
eða alfullt og þangað á ég ekkert erindi. Ég var orðin svo
leið á þessu að fyrir þremur og hálfu ári, í apríl 2003, ákvað
ég að gera eitthvað í þessu. Það er eins og stór skurður sé
á milli fólks sem er eitt, á miðjum aldri og þeirra sem eldri
eru. Ég sé enga brú yfír þessa stóru gjá eins og ég gerði
fyrir tuttugu árum. Ég bjó í heimi fatlaðra í tuttugu ár. Eftir
stúdentsprófíð og ég hætt í Fláskólanum, þá sótti ég náms-
stefnu sem stóð í einn dag og hét hjálp við fatlaða í heima-
húsum. Þeir sem áttu að tala þarna voru ágætis fólk en engin
þeirra var með fötluðum einstaklingi alla daga eins og ég.
Mín vakt var allan sólarhringinn og það tekur á, en ég tel það
ekki eftir. Á þessa ráðstefnu kom ungur maður, sem hafði
hryggbrotnað í bílslysi. Ég vissi hverjar afleiðingamar vora,
og að kynlíf þeirra var ekki eins og þeirra sem heilbrigðir
eru. Þessir menn kvörtuðu undan því að þeim væri ekki kennt
annað en að klæða sig, banka blöðruna til að tæma hana og
fara úr og í hjólastólinn og allt sem þeir þyrftu að gera og gætu
gert í athöfnum daglegs lífs, en það var lítið talað um kynlíf-
ið. Ég sá að eitthvað þurfti að gera í þessum málum. Inn um
bréfalúguna á heimili okkar Theodórs kom mikið af timaritum
Samtökum fatlaðra á Norðurlöndunum. Ég las þessi blöð.
Eftir þessa ráðstefnu hugsaði ég að það er eytt svo miklum
tíma og peningum í að halda fundi en hvað kemur út úr
því? Eitt blað sem fer ofan í skúffu, sem aldrei er opnuð.
Nú ætla ég að gera eitthvað. Ég stofnaði hóp 1982 sem
vann í eitt ár. í þessum hópi voru læknar, sálfræðingar og
fatlað fólk. Við ræddum málin og ég fékk fullt af bókum
Heimaerbezt 581