Heima er bezt - 01.12.2006, Blaðsíða 38

á að þangað flytti hún næst. En hún ætlaði að flytja annað.
Heim. Oft hugsaði hún um það af hverju henni fyndist hún
alltaf þurfa að læðast. Líklega eitthvað frá æskuárunum.
Þegar lyftudyrnar framan við borðsalinn opnuðust streymdi
á móti henni lyktin af morgunverði vistmanna, hafragrautn-
um; inni húktu nokkrar hræður. Lyktin fyllti vitin og var
með mesta móti. Hafragrautardýrkun hafði ekki verið við
völd á hennar heimili. Hún bauð góðan daginn, það var ekki
að merkja að neinn hefði veitt ávarpi hennar eftirtekt. Engu
líkara en mannskapurinn væri að drukkna í grárri slepjunni á
diskunum. Gluggamir á borðstofunnu snera inn í portið þar
sem ruslatunnumar vora og annað skran sem safnaðist þar
saman. Hana hryllti við þessu öllu. Hún vildi komast burt.
Þó að hún léti undan þegar ástandið á henni var sem verst,
þá hafði hún staðið upp í hárinu á þeim sem vildu henni
vel og harðneitað að selja. „Þú hefur ekkert með íbúðina að
gera, best að selja hana sem fyrst. Hún vinnur ekki meira
en svo fyrir sér þó að hún sé í útleigu.” Mikið fannst henni
vont að heyra þetta sí og æ. Hún færi heim ef ibúðin væri
laus. Þama í hafragrautarlyktinni tók hún ákvörðunina.
Daginn fyrir jólaföstu stóð hún með lyklana að gamla
heimilinu sínu í höndunum. Ekki meira en svo að hún þyrði
að trúa þessu. Það hafði verið árangursrík ferð sem hún fór
morguninn eftir að hún tók ákvörðunina um að yfírgefa
Elli- og hjúkrunarheimilið. Hún talaði við unga fólkið sem
var nýbúið að fá íbúð á Stúdentagörðum. Vegna þess að
það var þriggja mánaða uppsagnafrestur vora krakkask-
innin hrædd um að þurfa að borga leiguna þann tíma. Hún
skildi vel áð þau hefðu ekki efni á þvi og málið leystist
farsællega á nokkram mínútum. Þau aðstoðuðu hana við að
koma húsgögnum og öðra sem hún átti í geymslunni sinni
og þeim fáu munum sem hún var með á Elli- og hjúkranar-
heimilinu, kommóðu, myndum, klukku og fötum heim í
íbúðina hennar. Það varð ekki nokkur maður var við hvað
hún var að bauka og sem betur fór var forstöðumaðurinn í
fríi og fleiri sem réðu þama ríkjum. Hún lét það nægja að
skrifa þeim bréf.
Krakkamir hennar komu ekki og ekkert heyrðist frá þeim.
Þau vora öragg um að henni liði vel og væri gætt af færu
fólki. Það eina sem henni fannst óþægilegt við þetta allt
saman var þessi gamla tilfínning sem læddist að henni: Að
hún væri að stelast.
Fullur kassi af jólaskrauti var á gólfmu fyrir framan hana.
Hann hafði verið ósnertur í geymslunni í þrjú ár. Krafturinn
seytlaði um æðamar og gleðin yfír því að geta undirbúið
jólin á sínu eigin heimili gerði hana næstum unga. Hún
setti aðventuljósið í stofugluggann og annað í gluggann í
eldhúsinu. Hún hafði óttast að þau væra ónýt eftir að hafa
legið ónotuð í langann tíma. Þrír dagar síðan hún kom heim
og ekki hafði neinn hringt ennþá. Hún hafði pantað sér
öryggishnapp hjá fyrirtæki sem seldi svoleiðis og henni var
sagt að komið yrði með búnaðinn daginn eftir. Vissulega
var það mikið öryggi fyrir hana.
Hún skoðaði skrautið. Þama var gamli glerhesturinn og
hreindýrin sem hún hafði keypt í Kaupmannahöfn á meðan
maðurinn var lifandi og þau ferðuðust saman. Hreindýr-
in höfðu heillað hana en ekki manninn. Hann var frekar
á móti því að hún lceypti þau. Hún hafði eins og svo oft í
hjónabandinu laumast við að kaupa þetta skraut. Hafði ekki
vogað sér að kaupa þessi stóru og dýru eins og hana hafði
mest langað í heldur nokkuð ódýrari. Hún hafði ekki sett
þau á jólatréð árið sem hún keypti þau og það leið ár og
þá skreytti hún tréð með þeim og hestinum sem alltaf var
á trénu hver jól. Maðurinn hafði ekki tekið eftir hreindýr-
unum, að minnsta kosti nefndi hann þau ekki á nafn. Hún
vissi reyndar aldrei hvað hann hugsaði eða eftir hverju hann
mundi. Hann var eins og bömin, dálítið óútreiknanlegur.
Samt afar artarlegur og góður þegar á reyndi. Hún ákvað
að fara að leiðinu hans fyrir jólin. Þangað hafði hún ekki
komið síðan hún fór á Elliheimilið, hafði ekki verið boðið
með en sagðar fréttir af jólaljósunum sem þar voru sett og
hún borgaði. Ekki það að hún sæi eftir þeim peningum.
Hann átti það sjálfsagt inni hjá henni. Núna ætlaði hún að
gera eitthvað sérstakt fyrir leiðið. Krakkamir höfðu verið
að tala um það í vor að láta setja fallegan stein á það en hún
hafði ekki heyrt neitt meira um það.
Það var á sunnudeginum sem þau komu, bömin hennar.
Jói, sonarsonurinn var með í för. Hann hét Jóhannes eins og
afí hans, en þeir voru ekkert líkir. Hún var stolt af stráknum
sem var að ljúka námi í lögfræði. Dóttirin og sonurinn voru
bæði dálítið æst þegar þau komu. Þau spurðu af hverju hún
hefði ekki látið þau vita að hún væri farin heim og hvort
hún hefði virkilega rekið fólkið út svona rétt fyrir jólin.
Tilvonandi lögmaðurinn stoppaði talið og færði sig að hlið
ömmu sinnar. Hún fann traustið streyma frá honum. Ekki
veitti henni af styrknum, gamla óöryggið steyptist yfír hana.
Þessar aðfínnslur nálguðust skammir. Hún reisti sig upp í
sætinu og sagði að þau þyrftu ekki að hafa áhyggjur af sér,
heilsan væri í góðu lagi og hún hefði fengið húshjálp og
neyðarhnapp. Á meðan barðist hún við skjálftann í rödd-
inni og tárin sem vildu læðast út og gera henni skömm. Til
að láta þau ekki sjást sneri hún sér undan og fór að rísla í
kössunum með jólaskrautinu.
Þegar hún stóð við gluggann og horfði á umferðina á göt-
unni á aðfangadag, jólaljósin allt í kring og skynjaði frið-
inn sem fylgir jólunum, fann hún gleðina í hjarta sínu. Það
skyggði samt svolítið á þegar hún fór að hugsa um gamla
fólkið sem hún hafði verið samvistum við, sumir rúmliggj-
andi aðrir á rölti um ganga heimilisins að reyna að drepa
tímann. Hún hugsaði líka um unga fólkið, sem lenti í ógæfu
og hvemig föngunum liði, sem voru innilokaðir í fangelsum.
Það gat varla verið mannbætandi. Hún vissi of vel hvaða
tilfmning fylgdi því að geta ekki séð út.
606 Heima er bezt