Herjólfur - 01.09.1940, Blaðsíða 4
2
HERJÓLFUR
Fer frá Reykjavík
til Vestmannaeyja
hvern miðvikudag
og frá Vestmanna-
eyjum fimtudag. —
kletta og dranga, grænar og gróður-
ríkar hlíðar, blásna melhryggi og
blágrýtisskriður. Þó er það eitt, sem
skortir í þá mynd .. . í Vestmanna-
eyjum eru engin vötn, engir lækir,
aðeins ein lítil tjörn og smáuppsprett-
ur, og mun ég koma frekar að því
síðar. Þar er og óvenjulega f jölbreytt
fuglalíf, þó að mest beri auðvitað á
bjargfuglategundunum. Jurtagróður
er og fjölbreyttur, þó að skóg eða
kjarr sé þar hvergi að finna.
Atvinnuvegirnir eru fjölþættir
mjög, fiskveiðar alls konar, fugla-
veiðar, eggjatekja, landbúnaður,
verzlun mjög mikil og nú á síðari ár-
um nokkur iðnaður.
Þá mun og svo með íbúana, að þó
að margir þeirra séu innfæddir Eyja-
menn, þá munu flestar sýslur lands-
ins eiga þar sína fulltrúa og fáir af
þeim innfæddu munu geta rakið ætt-
ir sínar svo í marga iiði, að ekki ber-
ist hún eitthvað til annarra héraða.
Veldur þar sjálfsagt nokkru um, að
fyrr á árum var barnadauði mikili í
Eyjum, sökum ginklofans, en niður-
lögum þeirrar skæðu veiki hefir þó
svo að segja algerlega tekizt að ráða,
nú á seinni tímum.
Þá verð ég að geta þess, þó að ég
muni ekki fara neitt nánar út í það,
að saga Eyjanna er hin merkilegasta
og sérstæð fyrir margra atburða sak-
ir, má þar nefna, að tvívegis hafa
erlendir víkingar farið þar um með
ránum, og munu flestir lesendur hafa
heyrt getið þess, sem stórfelldara
var, — Tyrkjaránsins svo nefnda,
sem lengi hefir lifað í meðvitund
þjóðarinnar, sem einhver stórkostleg-
asti og hrikalegasti atburður, er saga
vor kann frá að greina. Annars koma
Vestmannaeyjar snemma við sögu
landsins, meðal annars má geta þess,
að þar eru unnar hinar fyrstu blóð-
hefndir á íslenzkri jörð, er Ingólfur
landnámsmaður Arnarson vegur þar
banamenn fóstbróður síns, Hjörleifs,
— hina hernumdu írsku menn, er
hann hafði til þræla tekið. Og alla
jafna koma Eyjarnar mjög við sögur.
Þá munu og Eyjamar minnisstæð-
ar fiestum langferðamönnum, erlend-
um sem innlendum. Þar hafa flestir
íslendingar, sem erlendis hafa farið,
kvatt fósturjörðina og þar hafa þeir