Heiðarbúinn - 26.07.1940, Blaðsíða 4

4
HEIÐARBUINN
göngurnar. Stefán svaraði: „Nei, nei,
ekki nema svolitlum bita“.
Guðmundur spólurokkur og Guð-
mundur snemmbæri unnu saman
við mótekju.
Spólurokkur tekur nú að glettast
til við þann snemmbæra og segir:
„Nú heyri eg kálfsa baula, Gvendur
minn!“
Mikið er, að þú skulir heyra það
fyrir rokkhljóðinu", anzaði Guð-
mundur.
Hersilía Sveinsdóttir á jörðina
„Hóll“ í Tungusveit. Bónda á hún
engann. Um Hersilíu orti Jóhann
bóndi að Mælifellsá:
Hóllinn getur gæði veitt
— gull á báðar hendur.
En Hersu vantar aðeins eitt:
Ungan mann sem stendur.
Drottinn og
dyggðirnar.
Einu sinni ákvað Drottinn að
halda veglegt gestaboð í himnasöl-
um sínum.
Hann bauð öllum dyggðunum og
var hópurinn hinn glæsilegasti. Eng-
um herramanni var boðið.
Dyggðirnar komu allar, bæði þær,
sem voru af háum stigum og sömu-
leiðis þær, sem voru af láum stig-
um. Skyndilega sá Drottinn, að
tvær dyggðanna þekktu ekki hvora
aðra. Hann gekk til þeirra og kynnti
þær. Önnur nefndist Hjálpsemþ en
hin Þakklátssemi. Dyggðirnar urðu
mjög hissa, því að öll þessi ár, sem
heimurinn hefur staðið, var þetta í
fyrsta skipti, sem þær hittust.
Um daginn og veginn.
Eftirfarandi vísur orti Magnús
Gíslason, Vöglum, Skagafirði:
Ástin lifa lengi má
ljúf, á milli vina.
Meðan hún rekst ekki á
eiginhagsmunina.
Vors er talar tunga á ný
— takast skal að sanna.
Lifnar falinn eldur í
æðum dalamanna.
Margur leitar langt úr stað,
lukkunni að sinni,
gangi illa að greina það
góða í nálægðinni.
Bókamenn og lestrarfélög!
Gjörið svo vel að athuga,
hvort ekki borgi sig bezt að
láta mig annast um bindingu
á bókum yðar. Menn geta
valið um skinn eða léreft,
gyllt eða ógyllt. — Traust og
vönduð vinna. — Mjög sann-
gjarn verð.
Jón Sigfússon,
Vöglum, Skagafirði.