Heiðarbúinn - 26.07.1940, Blaðsíða 7

HEIÐARBÚINN
7
lifað. En, það var draumur að gefa
svona ungum og laglegum strák
undir fótinn! Við lékum tennis og
stálumst öðru hverju til London. í
hvert skipti er eg sá hann yngdist eg
upp og mig þyrsti í æfintýri.
Reynsla og skilningur eiginkonunn-
ar laut í lægra haldi.
Lee gerði ekkert til þess að taka
mig á löpp fyrstu dagana. Hvers
vegna ekki? Eg þráði kossa hans.
Og þegar hann að síðustu kyssti mig
varð ég hvorki undrandi eða móðg-
uð. Það var óhjákvæmilegt að hann
fengi það.
Hann kyssti mig í fyrsta sinni
kveld nokkurt, er hann fylgdi mér
heim frá leikhúsinu. Við stóðum í
anddyrinu og hvísluðumst á. Það var
dimmt í húsinu. Jack og börnin voru
sofnuð. Blíður kveldblærinn, ang-
andi af sýringum, lék um okkur í
kveldhúminu. Eg andvarpaði. Var eg
nú 16 ára og Lee fyrsti pilturinn,
sem fylgdi mér heim af dansleik
eða úr boði?
„Góða nótt, Marion“, sagði hann
blíðlega. í því að eg rétti honum
hönd mína þrýsti hann mér að sér
og kyssti mig. Svo hljóp hann
burtu.
Eg gat ekki sofið þá nótt. Eg var
í æstu skapi. Að lokum ákvað ég, að
slíkt mætti ekki koma fyrir aftur.
En þegar Lee kom kveldið eftir
bar hann þetta í tal. „Marion“,
sagði hann auðmjúklega, „eg bið
þið afsökunar á þessu í gærkveldi.
En þú varst svo yndisleg, svo sæt.
að eg missti alveg vald á mér. Eg
mun ekki láta slíkt koma fyrir
aftur“.
Eg gleymdi þeirri ákvörðun minni
að ávíta hann alvarlega fyrir dóna-
skapinn, mér féllust hendur.
„Yndisleg og sæt!“ Þótt eg væri
33 ára og þriggja barna móðir, var ég
bæði „yndisleg“ og „sæt“ í augum
ungu piltanna. Eg var bæði þakklát
og stolt.
Það, sem eftir var kveldsins rædd-
um við um leikinn, sem við höfðum
séð kveldið áður.
„Þú gerir þetta allt svo ljóst og
lifandi“, andvarpaði eg. „í raun og
veru vil eg heldur hlusta á þig ræða
um leiki heldur en að fara sjálf og
sjá þá“.
Lee brosti og saug vindlinginn
með ákefð og sagði að lokum:
„Marion, þekki eg þig nógu vel til
þess að biðja þig bónar?“
„Auðvitað, Lee. Hvað var það?“
sagði eg hvetjandi.
„Eg hefi verið að hugsa um, hvort
þú gætir ekki fengið nokkrar konur
til þess að hlusta á erindi mín um
sjónleika. Þú sérð, að eg, að eg — eg
— verð að gera eitthvað til þess að
hafa ofan af fyrir mér. Helzt vildi eg
halda fyrirlestra.
„Auðvitað“, hrópaði eg með barns-
legri ákefð. „Láttu mig um það,
Lee. Þú getur haldið fyrirlestra
heima!“
Lee þrýsti vinalega hönd mína.
„Þú getur ekki trúað hversu þakk-
látur eg er þér“, sagði hann og leit
beint í augu mér. Eg roðnaði eins og
saklaus skólatelpa.
(Framhald í næsta blaði).
Prentverk Odds Björnssonar.