Heiðarbúinn - 26.07.1940, Blaðsíða 6
6
HEIÐARBUINN
Nú kemur það markverðasta við
reynslu mína. Þótt eg giftist alltof
ung var hjónabandið hamingjusamt.
Við fengum fyrirgefning foreldra
minna, og pabbi karl ,svo kallaði eg
hann, gaf mér allmikla fjárupphæð í
heimanfylgju. Jack vann mikið og
smám saman komumst við í efni.
Þá fæddist okkur drengur, og var
eg hamingjusamari en orð fá lýst.
Já, það var eigi fyrr en löngu síð-
ar, að ég fann, að mér hafði í raun-
inni láðzt að lifa æskuna réttilega.
En heimskuleg ósk mín og von að
njóta æskunnar í hjónabandi varð
mér að fótakefli.
Árin runnu hjá. Páll litli fæddist
og svo Beth og lagði hann blessun
sína yfir heimilið. Nú vorum við
orðin efnalega sjálfstæð.
En þegar allt búskaparamstrið var
úr sögunni hófust mínir raunveru-
legu lífs-erfiðleikar.
Nú var eg 33 ára. Eg hafði gnótt
þjóna til þess að annast um heimil-
isstörfin. En nú þegar eg hafði að
nokkru leyti losað mig við skyldu-
klafann, setti að mér leiða. Mér
virtist lífið allt í einu vera gleði-
snautt — tilgangslaust. Snögglega
var eg gripin af þeirri hugkvæmd,
að leika mér og njóta lífsins. Það
var draumórakennd, vorleysing í sál
minni.
Eg tók að sækja leikhús en lét
stúlkunum eftir að gæta barnanna.
Eg borðaði iðulega miðdegisverði í
London en þangað var stundarferð
með lest. Eg klæddist eftir nýjustu
tízku. Eg vildi vera elskuð — dáð —
tilbeðin af öllum karlmönnum. Nú,
33 ára að aldri, fann eg æskuþrána
ólga í æðum mínum, þráði nætur-
æfintýri í ilmandi skógarlundum. —
Eg skildi mig ekki, mér brast hugró
og jafnlyndi. Og nú varð Lee Harris
á vegi mínum.
Lee var liðlega tvítugur, hafði lok-
ið háskólanámi fyrir skömmu. Hann
var agalega sætur með ljóst hár og
ljós-blá augu. Hann heillaði mig um
leið og eg sá hann.
Eg hitti hann fyrst á heimili
grannkonu minnar frú Barnes. Lee
kenndi syni hennar stærðfræði. Svo
vildi til, að við áttum samleið og
gekk hann með mér. Það var seið-
andi gaman að horfa á hann, hlusta
á hann, brosa við honum. Hnan var
svo ungur, að mér varð innan-
brjósts líkt og skólatelpu er eg mas-
aði við hann. Áður en við skildum,
lofaði hann að heimsækja mig dag-
inn eftir og lána mér bók, sem
fjallaði um sjónleiki.
Það var ekki eins og eg hefði ver-
ið gift í 16 ár. Eg hegðaði mér líkt
og unglings stúlka, sem hafði fengið
heimsókn fyrsta unnusta síns. En
hvað rödd hans var skær og lág! Og
þetta seiðmagn í bláum augunum!
Hann ætlaði að heimsækja mig á
morgun!
Nú fann eg ekki framar til leiða.
Lee heimsótti mig oft. Við höfðum
bæði áhuga á nútíma sjónlist. Hann
vissi ósköpin öll um nýjustu leikina.
Um þá ræddum við tímunum saman.
Hann var mælskur og töfrandi
ræðumaður. Eg hlustaði á hann í
sællri leiðslu.
Hefði einhver gefið í skyn, að eg
væri orðin fráhverf Jack, hefði eg
móðgast mjög. Án hans gat eg ekki