Heimili og skóli - 01.02.1949, Side 16

12
HEIMILI OG SKÓLI
Vonandi er, að „Fegurðin og kennsl-
an“ (félagið) venji hana ekki af þessu.
Eg á við: með kennslu í fegurð og
öllum öðrum greinum.
Eg gerði allt, sem ég gat, til þess
að gera skóna svo fagra sem unnt var.
Ekki aðeins með því að gera livern
blett á yfirleðrinu gljáandi fagran,
heldur liælana og sólarendurnar líka,
og — þó að þið trúið mér ekki — sjálfa
lágilina með! Þ. e. a. s. neðan á skón-
um, þar sem ekki sást, og það, sem
samstundis varð óhreint aftur. Ég lét
ekki skóna frá mér, fyrr en þeir voru
óaðfinnanlegir.
Þá var annað verk, sem ég fékkst við.
Stórt heimili þarf daglega mikið af
kartöflum, og það verður að flysja
þær allar, hverja einustu. Það er auð-
vitað talið vinnukvenna-verk. En þar
sem engin vinnukona var. Ja, þá var
það verk fyrir telpurnar. Auðvitað...
Hvers vegna? Hvers vegna eiga dreng-
irnir að beita hnífnum til þess að gera
ónauðsynlegar pappaöskjur, en ekki
til þess að flysja nauðsynlegar kart-
öflur?
Ég var ekki að fást um slíkt í þá
daga og- flysjaði oft fullt stórt fat af
kartöflum. Þið skuluð ekki ætla, að
ég hafi orðið leiður á þessu verki. Ja
— væri gott veður og hinir drengirnir
að leika sér úti, þá var það stundum
ofurlítið erfitt. En endranær var það
alveg sérstök nautn að flysja hverja
kartöfluna af annarri. Hver einasta
kartafla hafði eitthvað sérstakt við sig.
Þær voru smáar eða stórar, hnöttóttar
eða ailangar. Þær voru ekki steyptar í
einu móti, heldur vaxnar upp í fullu
frelsi, og liver einasta hafði sín sér-
stöku einkenni, alveg eins og börnin.
Hvað það var gaman að taka eftir öll-
um þessum séreinkennum. Það varð
að hafa sitt lagið við hverja þeirra. Og
svo var vandinn að flysja þunnt.
„Janny, flysjarðu nú þunnt?“
„Já, mamma.“
Og þetta var ekki rétt að janka til
þess að hafa mömmu góða, og ekki
heldur til þess að spara /yrir hana.
En verkið var unnið af lífi og sál,
því að mér skildist nauðsyn þess og
gleðin af að vinna vel.
Með litla kartöfluhnífnum, sem ég
af öruggri reynslu brá á kartöfluna, —
ekki einhvers staðar, heldur á rétta
blettinn, — flysjaði ég hýðið af svo
þunnt sem unnt var, og sneri um leið
kartöflunni haglega milli vísifingurs
og þumalfingurs og fylgdi nákvæm-
lega lögun kartöflunnar. Því næst
stakk ég „augun“ úr. Það er margt
kvenfólk, sem alltaf gerir þetta illa.
Hvernig getur staðið á því? Er nokk-
uð til ánægjulegra en að kippa út með
hnífsoddinum þessum svörtu augum?
— Hnífsoddinum er stungið í þétta
kartöfluna, og með snöggu bragði
hrekkur „augað“ út, svo að heyrist í.
Engu auganu er gleymt, ekki því allra
minnsta. Ekki einasta vegna þess, að
það var manni til skammar, þegar
kartöflurnar voru komnar á borðið,
ef einhver þeirra góndi á mann svörtu
„auganu“, heldur fyrst og fremst af
því, að það var ómögulegt að fá af sér
að skilja neitt þeirra eftir. Verkið var
þá ekki fullunnið.
Eina synd hafði ég þó löngum á
samvizkunni, þegar ég var að flysja
kartöflur. Ég lét balann með vatninu
standa nokkuð langt frá mér og kast-
aði kartöflunum ofan í hann, hverri