Heimili og skóli - 01.02.1952, Qupperneq 8

9
HEIMILI OG SK.OLI
þær yrðu höfðingskonur og jafnvel
drottningar. En Helga var látin sofa í
öskustónni, gekk í lörfum, fékk matar-
leifarnar, varð að vinna verstu verkin,
bjó vil illt atlæti og var höfð sem am-
bátt systra sinna, og foreldrarnir
væntu einskis sóma at' henni, lieldur
hins gagnstæða. En það kom í Ijós, að
foreldrarnir höfðu haft rangt mat á
dætrum sínum. Úr Ásu og Signýju
varð ekki neitt, en Helga sigraði alla
erfiðleika að lokum, hennar lteið ham-
ingja, hún hlaut drottningarsess. 1
þessari gömlu þjóðsögu felst gömul og
ný lífsspeki. Hún sýnir fyrst og fremst
rangt mat foreldra á börnum sínum
og stórgallað uppeldi. Eftirlætisdæt-
urnar, sem allt var látið eftir, og lítið
eða ekkert þurftu að vinna í uppvexti
sínum, urðu ónytjungar, þó að for-
eldrunum þætti þær í bernsku hinar
efnilegustu og giftusamlegustu. En
Helgu, sem þau höfðu haft útund-
an og einskis vænzt af, hlotnaðist
drottningarsessinn.
En hvað var það þá, sem gerði gæfu-
muninn í lífi systranna, þegar þær
komust á fullorðinsárin? Það er fljót-
séð. Systurnar, sem lítið þurftu að
vinna í uppvextinum, og dekrað hafði
verið við og allt látið eftir, kunnu
engin tök á lífinu, þegar þær áttu
sjálfar að fara að sjá um sig. Þær vant-
aði þor og þrótt, þegar út í lífið kom.
Þær höfðu heldur aldrei vanizt á að
þurfa að taka tillit til annarra manna.
Eigingirni þeirra gerir þær óhæfar til
samskipta við aðra menn, og að lokum
fá allir skömm á þeim. Lífshamingjan,
sem foreldrum þeirra hafði virzt um-
lykja þær í bernsku og æsku, verður
þeim fjarlægari og fjarlægari, og algert
auðnuleysi verður þeirra hlutskipti að
lokum. En Helga, dóttirin, sem for-
eldrunum hafði þótt minnst vænt um,
hafði ekki verið skemmd á dekri né
vinnuleysi. Hún varð að vinna, þegar
er hún gat nokkuð. Hún hafði í æsku
þurft að hugsa um fleiri en sjálfa sig.
Við erfiðið vex henni þor og þróttur.
Hún venst líka á að taka tillit til ann-
arra manna. Hennar uppeldi var vinna
og þjónusta. Þegar út í lífið kemur,
er hún þjálfuð til þess að rétta hverj-
um þeim, sem á þarf að halda, hjálpar-
hönd. Og sú hjálparhönd er alls staðar
vel jjegin. Hún verður með tímanum
elskuð og dáð af öllum, sem kynnast
henni. Lífshamingjan umlykur hana.
Hún hefur þar með hlotið drottning-
arsess mannlegs lífs. Unga fólk! Ég bið
ykkur þess að gefa gætur að því, að
það er fyrst og fremst vinnuleysið, sem
gerir þær Ásu og Signýju að ómenn-
um, en það var vinna og trúmennska,
sem gerði Helgu að gæfu- og hefðar-
konu.
Á öllum öldum hefur þetta þjóð-
félag haft mörg olnbogabörn, en þeim
hefur því miður ekki öllum farnazt
eins vel og Helgu. Til þess hefur þau
vantað meðfædda hæfileika, og sum
af þeim hafa orðið olnbogabörn alla
ævi sína, nokkurs konar útburðir þjóð-
félagsins. En skólalöggjöf vor sannar,
að þjóðfélag vort vill ekki láta bera
út neitt af börnum sínum, eða hafa
sum þeirra að olnbogabörnum. Það
á heldur ekki að skemma börnin með
iðjuleysi og dekri. Þegar í bernsku á
að fá þeim viðfangsefni að leysa. í
skólunum eiga þau að starfa mikið og
jafnvel að leggja á sig erfiði. Það ber
að þjálfa hugsun þeirra, minni, skiln-