Læknaneminn - 01.10.1960, Blaðsíða 13

LÆKNANEMINN
13
vetur. Þessa viku kynntist ég
nokkuð daglegum praxis héraðs-
læknis í kaupstað, (ca 1400 íbúar),
og eftir þau kynni heillar slík
vinna mig ekki. Læknirinn á
aldrei örugga frístund, og fólkið
sýnir honum hið megnasta tillits-
leysi og ónáðar hann út af fá-
fengilegustu atriðum á ólíklegustu
tímum og sækir hann til lítið
veikra sjúklinga seint á kvöldin
og jafnvel um nætur. Mikinn hluta
dagsins vinnur hann svo á stof-
unni, en þangað koma mest sömu
sjúklingarnir aftur og aftur til að
fá sínar sprautur, mixtúrur og
pillur.
Vinnan á sjúkrahúsinu var nán-
ast þessi: Morgunninn hófst á
stofugangi með yfirlækninum.
Fylgdu þá athuganir á röntgen-
myndum og öðrum rannsóknar-
niðurstöðum, skiptingar, ordina-
tionir o. s. frv. Þá komu operation-
ir, reyndar ekki daglega. Svæfði
ég þá sjúklingana, sem svæfðir
voru, en assisteraði við þær að-
gerðir, sem gerðar voru í local
deyfingu. Seinni hluta dagsins
framkvæmdi ég ordinationir og
sinnti sjúklingum það ég kunni,
fór bá oft einn á stofugang, tók
á móti nýjum sjúklingum og skrif-
aði joumala. Óft fór svo talsverð
vinna í röntgenmyndatöku af
ambulant sjúklingum og einnig af
greiddi ég öll smáslys, sem ég
réði við. Fæðandi konur komu á
hvaða tíma, sem var, og voru oft
talsverðir snúningar kringum þær.
Alls var ég við 15 fæðingar. Á
þriðjudögum og föstudögum tók
Elías á móti ambulant sjúkling-
um í sjúkarhúsinu og komu marg-
ir til hans, sumir langt að (t. d.
margir frá Fáskrúðsfirði), þann-
ig að stofupraxis stóð oftast frá
kl. 13,30 til kl. 19,00 og oftast
lengur. Aðstoðaði ég Elías eftir
mætti við þennan praxis, gerði
rannsóknir, tók röntgenmyndir o.
fi. _
Ég get ekki hugsað mér betri
mann til að vinna hjá en Elías.
Hann er hæglátur maður, góðlát-
lega hæðinn og ávallt í jafnvægi,
var ávallt þolinmóður og umburð-
arlyndur yfir vankunnáttu og
glappaskotum mínum og fús að
Íeiðbeina mér og kenna. Hann var
mjög uppörvandi og hvatti mig
til að reyna við ýmislegt, sem ég
hafði ekki áður haft kjark til að
spreyta mig á. Þama saumaði ég
fyrstu sporin og fékk allgóða æf-
ingu í saumaskap, dró fyrstu tenn-
urnar, fór í fyrstu sjúkravitjunina,
gekk fyrsta sjálfstæða stofugang-
inn, var við fyrstu fæðinguna, tók
fyrstu röntgenmyndina og lærði
mikið í röntgenteknik, svo að
eitthvað sé nefnt. Allt var þetta
nokkur revnsla og til að auka
sjálfstraustið.
Vinnan var yfirleitt ekki erfið,
en erilsöm, og var ég oftast við-
bundinn á spítalanum fram á
kvöld. Það líkaði mér reyndar vel,
því að mér leiddist oftast, þegar
ég átti frí. Virtist mér staðurinn
heldur leiðinlegur, enda þekkti ég
fáa.
Ég álít. að maður hafi að
ýmsu levti meira gagn af því
að skipta kúrsusunum á milli
stærri og minni spítala, því að
á litlu sjúkrahúsunum er mað-
ur virkur þátttakandi í öllum
daglegum störfum og fylgist al-
veg með sjúklingunum, meðferð
þeirra og líðan, frá því að þeir
leggjast inn og þar til þeir útskrif-
ast, en á stærri sjúkrahúsum er
maður alltaf hálfgerður aukalim-
ur, en sér þar raunar fleiri og
fjölbreyttari tilfelli.
Pedro Riba tók við af mér og
vann þarna í júlí og ágúst. Loft-