Stuðlaberg - 01.06.2014, Síða 28

28 STUÐLABERG 1/2014
Nýlega kom út ljóðasafn eftir Gerði Kristn-
ýju. Í bókinni má finna fimm ljóðabækur sem
hún hefur sent frá sér á átján ára tímabili. Þar
á meðal er verðlaunabókin Blóðhófnir frá 2010
þar sem stuðlasetningu er beitt af mikilli list.
Gerður Kristný varð vel við beiðni um að
svara nokkrum spurningum.
Hve gömul varstu þegar þú byrjaðir að yrkja?
Ég var bara barn að aldri þegar ég fór
að setja saman vísur. Mér fannst gaman að
læra ljóð í skólanum og teikna myndir við
þau í stílabók. Íslandssaga var líka eitt af
uppáhaldsfögunum mínum. Þar lærðum við
um helstu persónur og atburði Íslendinga-
sagnanna og norræna goðafræði. Ég var gjör-
samlega heilluð af þessum sögum og fyrsta
vísan mín sækir einmitt efni sitt til goðafræð-
innar:
Óðinn hét karl einn,
Guð hann var.
Í Ásgarði bjó hann.
Hann réði þar.
Heima hjá foreldrum mínum var til
fjöldi ljóðabóka og ég man eftir því að hafa
lesið snemma ljóð eftir Vilborgu Dagbjarts-
dóttur og Þorgeir Sveinbjarnarson. Sem ung-
lingur fletti ég upp á ljóðunum í Lesbókinni
og Þjóðviljanum. Þá uppgötvaði ég Ísak
Harðarson og seinna Braga Ólafsson. Þegar
ég var 16 ára gömul fékk ég birt eftir mig ljóð
í Lesbókinni og las litlu síðar upp með Besta
vini ljóðsins á Hótel Borg. Ég hafði fundið fjöl-
ina mína.
Hvenær vaknaði fyrst áhugi þinn á hefð-
bundnum ljóðum?
Áhuginn á þeim vaknaði strax í barna-
Gaman að læra þau utan að
Gerður Kristný í viðtali við Stuðlaberg
skóla. Ljóðin í Skólaljóðunum eru jú velflest
hefðbundin og mér fannst gaman að læra
þau utan að, standa fyrir aftan stólinn minn
og flytja þau. Mér fannst ljóð eiga að ríma og
stuðla og var tiltölulega lengi að taka óhefð-
bundinn kveðskap í sátt. Ætli það hafi verið
nokkuð fyrr en ég fór að rekast á ljóð Ísaks í
Þjóðviljanum? Ég orti því lengi vel rímað og
stuðlað en færði mig síðan yfir í fornyrðislag
og ljóðahátt. Ég fékk íslenskukennarana mína
í Menntaskólanum við Hamrahlíð, Baldur
Ragnarsson og Gunnlaug Ástgeirsson, til að
lesa yfir hjá mér til að fá úr því skorið hvort
rétt væri ort.
Kanntu enn eitthvað af fyrstu ljóðunum sem
þú ortir?
Vísan mín um Óðin er eflaust sú alfyrsta
en þegar ég var í MH fékk ég stundum
ljóð birt eftir mig í Þjóðviljanum. Eitt þeirra
endaði á þessum erindum:
Ég mun aldrei gömlu skáldin skilja
sem skrifuðu um ástir, blóm og vor.
Þau tróðu sínum þönkum milli þilja,
þess á milli deyjandi úr hor.
Þau lifðu sum á þjóðarrembingsraupi
rímuðu um betra líf, ég sver það.
En fleiri hafa logið líkt á kaupi
og lofað upp í ermi þar til gerða.
Oft hefur verið talað um að hefðbundna formið
hefti tjáninguna. Hvað finnst þér um þá skoðun?
Ekki sýnist mér það nú þegar ég les ljóð
snjallra skálda. Þegar ég var 16 ára sendi
ég Silju Aðalsteinsdóttur, sem þá ritstýrði
Tímariti Máls og Menningar, vísur sem ég
hafði samið í von um að fá þær birtar. Henni