Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 35

33
„STÖÐVIÐ LESTINA! BRÚIN ER FARIN!“
Ellis leit í flýti út eftir teinunum
og sá sér til skelfingar ljósið á lest
sem var að nálgast.
„Stöðva þú bílana!“ hrópaði hann
til konu sinnar. „Pá stöðva ég lest-
ina.“
Hann hljóp eins og fætur toguðu
þessa hundrað metra yfir að járn-
brautarlínupni, stökk yfir girðingu,
klifraði upp brattan sneiðinginn á
teinunum og hljóp á móti lestinni og
sveiflaði jafnframt vasaljósinu. Pað
var eins og hann flygi móti lestinni
sem kom öskrandi út úr næturmyrkr-
inu. Pað leit út fyrir að lestin hægði
ferðina, en það var þegar of seint.
Enn þann dag í dag er Ellis ekki Ijóst
hvernig hann komst hjá því að lenda
undir lestinni. Pað var eins og ein-
hver æðri máttur þeytti honum til
hliðar meðan lestin dúndraði áfram í
áttina að ónýtu brúnni.
Hann valt niður hallann, spratt á
fætur aftur og sá uppljómaða vagnana
þjóta framhjá. Petta var ekki vöru-
lest, þetta var farþegalestin frá Well-
ington til Auoklands, þétt setin glað-
beittum jólafarþegum — heilar fjöl-
skyldur og börn í tugatali, spennt að
bíða eftir því sem þau myndu fá í
jólagjöf.
Pegar lestin ók út á brúna, slitn-
uðu teinarnir sem höfðu enga undir-
stöðu og eimreiðin steyptist í fljótið
með mikilli sprengingu. Kyndivagn-
inn og fyrsti farþegavagninn fylgdu á
eftir. Næsti vagn tókst á loft og flaug
eina 30 metra í gegnum loftið, áður
,1 11 I ajigiwai og:
Wellington
en hann lenti og mölbrotnaði á bakk-
anum hinum megin. Priðji, fjórði og
fimmti vagn voru fyrst samtengdir
áfram, en skullu svo í vatninu með
þremur háværum hvellum. Straumur-
inn hreif þá með sér og ljósið logaði
enn á meðan þeir sukku hægt og
hurfu að lokum í vatn, aur og grjót.
Skelfingnanróp farþeganna gnæfðu yf-
ir gnýinn í vatnselgnum.
Örlög sjötta vagnsins var eins og
kraftaverk. Hann hékk fram af brotn-
um teinunum og framendinn vissi
niður að fljótinu, þar sem hann mynd-
aði 45 gráðu horn við teinana, rétt í
þann veginn að slitna frá.