Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 111

COTZIAS LÆKNIR OG ÉG
109
til eftirlits í Brookhaven. Síðla kvölds,
þegar þessu var lokið og ég gekk með
Cotziasi í áttina að bílnum hans, flutti
hann mér þau tíðindi, að frú Denckla
ætlaði að efna til kvöldverðarboðs
fyrir tíu þetta kvöld „okkur til heið-
urs“.
Ég var örþreyttur eftir þær rann-
sóknir, sem á mér höfðu verið gerð-
ar, og fannst að kvöldverðarboð með
ókunnugu fólki yrði hreinasta kval-
ræði. Ég varð gramur yfir því, að Cot-
zias hefði ekki getað sagt sér þetta
sjálfur og verndað mig, en það var
svo sem augljóst, að hann hafði ekki
getað staðist það að hafa nýjan hóp
tilheyrenda. Og ég átti að vera sönn-
unargagn og sýnisgripur númer eitt.
Ég sá fyrir mér, að einhvern tíma
kvöldsins myndi það afhjúpað, að ég
væri Parkinsonssjúklingur; hinir gest-
irnir myndu glenna upp skjáina, stara
á mig í forundran og lýsa því yfir, að
það hefði þeim aldrei getað dottið í
hug. Pað yrði stikkorð mitt til þess
að flytja dálítinn ræðustúf um það,
hve mikið ég ætti Cotziasi lækna að
þakka og hvílíkur snillingur hann væri.
En þessar hugsanir mínar lifðu ekki
lengi í félagsskap Cotziasar, sem nú
lék við hvern sinn fingur. Við óluð-
um okkur ofan í sætin í aflmiklum
bílnum hans og hann brunaði út af
bílastæðinu bak við sjúkrahúsið. Nál-
in á hraðamælinum fór stöðugt hærra
og hærra, nálgaðist hámarkshraðann —
fór fram úr honum — og ég reyndi
að hugsa ekki um sjón hans.
Cotzias naut sín til fulls þetta kvöld.
Hann lék til skiptis grínistann, heim-
spekinginn og lækninn. Undir hans
stjórn skilaði ég hlutverki mínu sem
þakklátt tilraunadýr með glæsibrag.
Á leiðinni til Broökhaven næsta
morgun gat ég ekki annað en hugsað
um það, hve ólíkur Cotzias væri hin-
um dæmigerða, leitandi vísindamanni,
eins og við hugsum okkur hann. Cot-
zias hafði ánægju af að vera í félags-
skap fólks af margvíslegu sauðahúsi,
hann var ákafur og tilfinningaheitur
með óslökkvandi lífsþorsta. Hann
kunni vel að meta veraldleg gæði, og
mér var til undrunar, hvers vegna
hann hefði ekki gert meira til að afla
þeirra.
„George,“ sagði ég. „Datt þér al-
drei í hug að fara út í einkapraxís?
Pú gætir verið orðinn auðkýfingur.“
„Jú, mér hefur dottið það í hug,“
svaraði hann. „En ég vildi ekki hafa
hlutverkaskipti við nokkurn mann.“
Hann hafði ekki átt svo mjög erfitt
með að hemja persónulega eyðslu sína,
en það var niðurskurðurinn á opin-
beru fé til rannsóknanna, sem hann
átti erfitt með að sætta sig við. Hann
varð í sívaxandi mæli að halda ræður
á fjárplógsmótum, og á því hafði hann
andstyggð.
Dag nokkurn borðaði ég með Cot-
ziasi og Irving Lieberman, sem er fram-
kvæmdastjóri Sambands bandarískra
Parkinsonssjúklinga. Pá bar einmitt
þetta á góma. Lieberman hafði undir-
búið fund mögulegra styrktaraðila í