Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
undsjúkir og kannski meira að segja
gramir. Ég velti því fyrir mér, hvort
ég ætti ekki bara að hverfa án þess
að kveðja nokkurn, en það hefði sýnt
of mikinn hroka, eins og mér væri
rétt sama um þetta fólk. Nei, hjá þessu
varð ekki komist. Ég dró djúpt and-
ann og hélt inn í stofu númer eitt.
Cordell sneri virðulegu höfði og
leit á mig, þegar ég kom inn. Hann
sagði ekkert, að sjálfsögðu, en ósk-
aði mér til hamingju með dapurlegu
brosi og handabandi.
Kaufmann tók á móti mér í góðu
skapi eins og ævinlega og árnaði mér
allra heilla. Hann var ekki maður mik-
illa heilabrota og þar af leiðandi lítið
fyrir að sökkva sér í drungalega heim-
speki. Fjölskylda hans mátti þakka
fyrir, að hann hélt áfram að leika
hlutverk hins lífsglaða sölumanns. Og
sannleikurinn var sá, að ég öfundaði
hann og dáðist að honum.
Fröken Bramhall, sem kennt hafði
enskar bókmenntir í 12. bekk, sat
kerrt í stól sínum og lét sem hún tæki
ekki eftir höndunum, sem flöktu í
kjöltu hennar eins og tveir fuglsung
ar að reyna að fljúga. Þegar hún hevrði
fréttir mínar, hélt hún dálítinn ræðu-
stúf um það, hvernig ég skyldi bregð-
ast við lífinu, sem biði mín úti í hin-
um stóra heimi. Ég var viss um, að
margur lokabekkurinn hafði hevrt
lengri útgáfu af þessari sömu ræðu.
Þegar hún hafði lökið máli sínu, veiddi
ég aðra hönd hennar og hélt henni
stundarkorn mil-li beggja minna. Síð-
an lét ég stjórnast af ósjálfráðri hvöt,
laut áfram og kyssti hana á kinnina.
Þegar ég rétti úr mér, sá ég að augu
hennar flutu í tárum.
Frú Chandler, hin ættgöfga Boston-
frú, hafði ekki brugðist ýkja vel við
hinum ýrnsu lyfjum, sem henni höfðu
verið gefin, og hafði nú verið alger-
lega rúmliggjandi um hríð. Yfirhjúkr-
unarkonan taldi, að það gæti ekki orð-
ið til ills — kannski fremur hið gagn-
stæða — að ég kveddi hana líka. Ég
drap létt á dyr og hélt svo inn. Þykk
gluggatjöld höfðu verið dregin fyrir,
svo klefinn var eins og drungalegur
hellir. f einu horninu flökti blágrátt
Ijós, það var sjónvarpstæki með mynd-
inni á, en engu hljóði.
Það var ekki að sjá, að frú Chand
ler tæki neitt eftir sjónvarpinu. Samt
lét hún loga á því allan daginn. Hún
lá endilöng í sófa, sem fjölskvlda
hennar hafði fært henni. Þennan dag
hafði hún ekki snyrt sig og merki
uppgjafarinnar voru um alla stofuna.
Hún hafði haft með sér ferðaritvél.
Lokið hafði ekki verið tekið af henni.
Ólesin tímarit lágu í stafla á stól í
einu horninu, blað dagsins ósnert á
rúminu hennar. En fjöls'kyldumyndum
hafði hún raðað hringinn í kringum
sig í herberginu eins og varnargarði
gegn þessum aðvífandi sjúkdómi. Þess
ar myndir voru nú vart greinanlegar í
rökkrinu.
Þegar ég sagði henni, að ég hefði
verið brautskráður, tautaði hún eitt-
hvað yfirborðsleg með fjarrænni röddu.