Úrval - 01.12.1975, Blaðsíða 106

104
fyrir uppástunguna, herra Miller. Það
er alltaf ánægjulegt að heyra skoðanir
annarra, en sá tími kemur, að læknar
verða að taka ákvörðunina. Og við
erum læknarnir.“
Ég roðnaði við þessar ákúrur, og til
að dylja hvað ég varð vandræðalegur,
reyndi ég að vera kjaftfor. Ég sló út
hendinni og sagði slagferðugur: ,Ég
get alltaf gert mínar eigin tilraunir
með hæfilega skammta, þegar ég er
kominn heim.“
Um leið og ég hafði sleppt orðinu,
varð mér ljóst, að nú hafði ég hlaup-
ið heldur betur á mig. Ég hef aldrei
heyrt jafn algera þögn. Pegar Cotzias
loksins tók til máls, var rödd hans
lág og yfirveguð, en það var nýr hljóm-
ur í henni, eitthvað sem minnti á dóm-
kirkju og pípuorgel:
„Pú ert hluti af rannsóknarhópi,
sem telur ekki aðeins þá sem eru í
þessari stofu nú, ekki aðeins vísinda-
menn, hjúkrunarkonur og annað starfs-
fólk í þessari byggingu, heldur nokk-
ur hundruð hugdjarfra karla og kvenna,
sem hafa gist þessi herbergi á undan
þér. Ekki einn einasti hefur tekið sér
það gerræðisvald að brjóta reglur þær,
sem við höfum sett um lyf, sem þessu
fólki er ætlað að taka. Öll lyf eru eit-
ur að-vissu marki. Ég er ekki að reyna
að koma í staðinn fyrir guð, — en
einhver verður að taka ákvörðunina.
Petta fólk hefur treyst mér til þess.
Pað hefur treyst dómgreind minni.
Pað hefur tekið þátt í þeirri sannfær-
I'JRVAL
ingu minni, að saman getum við unn-
ið bug á þessum sjúkdómi.“
Hann hvessti á mig augun, bjöguð
af hnausþykkum gleraugunum, og þótt
ég vissi, að sjón hans var ábótavant,
fannst mér hann á þessari stundu horfa
þvert í gegnum mig.
„Ef þú ferð ekki eftir fyrirmælum,
getur það leitt til þess, að skýrslur
um þig afskræmi og falsi endanlega
niðurstöðu okkar. Ef ég kemst nokk-
urn tíma að því, að þú gerir það, er-
um við skildir að skiptum."
Hann spratt á fætur og marséraði
út úr stofunni, en hinir trítluðu á
eftir. Hjúkrunarkonan, sem síðust fór,
var svo tillitssöm að loka dyrunum á
eftir sér. Ég sat einn langa hríð og
skalf, og þegar ég loks revndi að standa
upp, neituðu vöðvarnir í fótum mín-
um, baki og handleggjum að hlýða —
ég var stífur. Petta kast stóð svo sem
30 mínútur. Seinna, þegar hjúkrunar-
kona kom inn í herbergið til mín með
pilluna, sem ég átti að taka klukkan
þrjú, sagði ég: „Hefurðu frétt, hvað
kom fyrir mig í morgun? Cotzias gaf
mér á baukinn.“
„Var það?“ Andlit hennar ljómaði
upp af áhuga. „Segðu mér frá því.“
Ég gaf henni skýrslu í smáatriðum,
og þegar henni lauk, spurði hún: „Var
þetta allt og sumt? Lamdi hann ekk-
ert í borðið?“
„Nei.“
Hún andvarpaði af vonbrigðum.
„Uss, þá var þetta ekkert. Hann er
alltaf svo linur við sjúklingana. Pú