Goðasteinn - 01.09.1964, Blaðsíða 22

Albert jóbannsson:
íeyar slaríiil háfst
i.
Á sólbjörtam septemberdegi silast áætlunarbíllinn austur með
Fjöllunum. Ég sit við gluggann og horfi undrandi og hrifinn á
hrikaleg klettabeltin, freyðandi fossa og blómleg bændabýli.
Skammt austan við Skógaá stanzar bíllinn, ég kveð og tek far-
angur minn. Bíllinn rennur af stað, en ég stend eftir og virði fyrir
mér hið nýja menntasetur - Skógaskóla. - Þetta er stílhrein og
glæsileg bygging, sem hæfir vel þeirri umgjörð, sem Skógafoss,
fannhvítur jökullinn og Drangshlíðartindur gefa henni.
Ég held áfram för minni og kem brátt að dálítilli á. Hún er
óbrúuð og breiðari en svo, að ég geti stokkið yfir hana. Ég fer
því úr skóm og sokkum og veð yfir. Þegar heim að bændabýlinu
kemur, hitti ég litla stúlku, sem vísar mér til yfirsmiðsins,
Matthíasar Einarssonar. Hann er hæglátur, geðugur maður, sem
tekur mér mjög vel. Mér er boðið til matsalar verkamanna í kjall-
ara eystra hússins, en þar sitja margir menn að snæðingi. Það
verður hlé á samræðum um stund, og menn gefa mér hornauga.
Ég kippi mér ekki upp við það, enda von að þeir vilji virða fyrir
sér fyrsta starfsmann væntanlegs skóla, þegar hann birtist. Ég fæ
sæti hjá öðlingnum Sigurjóni í Hvammi, og við spjöllum dálítið
saman, meðan ég matast. Að máltíðinni lokinni sýnir Matthías mér
.skólann. Og hvernig er nú umhorfs í þessu stóra húsi, sem bráð-
lega skyldi verða heimili og námsvettvangur um 50 ungmenna?
Gráir, ómálaðir veggir - dúkalaus gólf - hurðarlausar dyr. -
Alls staðar eru menn að vinnu; smiðir, rafvirkjar, múrarar og
málarar. Það þurfti sannarlega mikla bjartsýni til að halda, að
húsið yrði komið í sæmilegt horf, þegar skólinn skyldi hefja starf
20
Goðasteinn