Goðasteinn - 01.09.1964, Síða 50

Hér lætur brimhljóð oftast vel í eyra
sem iljahreimur vina gamalkærra,
brotsjór en kvika þó að hafi hærra,
hvorugt að list er talið hinu meira.
Hér syngur fossinn hátt svo allir heyra,
og hér lækir niða blíðum rómi.
Hér suðar lindin mildum ástarrómi.
Ónefnt tii gleði þó er langtum fleira.
Hingað að vori þreyttur þröstur flýr
og þrekuð lóa mædd úr hafi kemur.
Sárfegnir hópar syngja lífið inn.
Það syngi inn, í skólaskapið, nýr
skari, sem leitar þroskans öðru fremur.
Þá birtir yfir byggðum vinur minn.
Stefán Hannesson
SKÓGAÆTT
Til skamms tíma þótti ýmsum það sæmdarauki að vera kom-
inn af Skógaætt. Mun eima eftir af því enn, þótt ættrækni sé nú
á undanhaldi, eins og fleiri fornar dyggðir. Tvær frænkur af
Skógaætt áttu tal saman um ákveðinn mann. Önnur sagði: „Ekki
get ég skilið, að hann N. N. sé af Skógaættinni". Hin svaraði:
„Ekki verður það af skafið, hann er af Skógaættinni, sem við
erum þó báðar stoltar af“.
48
Goðasteinn