Úrval - 01.12.1978, Qupperneq 107

HLIÐÍHJARTA
Sjúklingurinn, sem er kona, hefur
verið vakinn snemma. Henni er sagt
að útlendur læknir muni rannsaka
hana og hún hefur verið beðin um
nýtt þvagsýni. Svo konan lætur enga
undrun í ljós, þegar við komum inn í
stofuna til hennar.
Ysehi Dhonden gengur að rúminu en
við hin stöndum til hliðar og fylgj-
umst með. Hann starir lengi á kon-
una, ekki þó á neinn sérstakan stað,
heldur er eins og augu hans einbeiti
sér að einhverjum punkti rétt yflr
liggjandi sjúklingnum. I útliti hennar
eða fari er ekkert, sem gefur vísbend-
ingu um eðli sjúkdóms hennar.
Loks tekur hann hönd hennar í
báðar sínar og lyftir henni. Nú lýtur
hann yfir rúmið, dregur höfuðið ofan
í hálsmál skikkjunnar. Augu hans lok-
ast meðan hann tekur um púls henn-
ar, og í hálfa klukkustund stendur
hann þannig grafkyrr. Líkt og svíf-
andi yfír sjúklingnum, eins og fram-
andi, gullinn fugl, og styður fingrun-
um á púls hennar. Það er eins og öll
orka mannsins beinist að þessum eina
tilgangi.
AlÍt í einu fyllist ég öfund — ekki í
garð hans, ekki í garð Ysehi Dhond-
ens, vegna fegurðar hans og heilag-
leika, heldur öfunda ég konuna. Ég
vil, að mér sé haldið svona, að ég sé
snertur svona, móttekinn. Og ég veit
að ég, sem hef þreifað um þúsundir
púlsa, hef í rauninni ekki fundið einn
einastaþeirra.
Eftir langa mæðu réttir Ysehi
Dhonden úr sér, leggur hönd kon-
105
unnar aftur á rúmið og hörfar. Túlk-
ufinn kemur með litla tréskál og tvo
pinna. Ysehi Dhonden hellir örlitlu
þvagsýni í skálina og þeytir það með
pinnunum. Síðan hallar hann sér yfir
skálina og andar að sér þefnum þrisv-
ar sinnum. Hann leggur skálina frá
sér og býst til að fara. Alla þessa
stund hefur ekkert hljóð heyrst frá
honum.
Þegar hann nálgast dyrnar, lyftir
konan höfðinu og kallar til hans, með
röddu sem í senn er áköf og friðsæl.
,,Þakka þér fyrir, læknir,” segir hún,
og snertir staðinn, þar sem flngur
hans höfðu hvílt á úlnliði hennar.
Ysehi Dhonden snýr sér við, lætur
augnaráð sitt hvíla á henni, hverfur
síðan fram í ganginn.
Nú höfum við sest í fundarher-
berginu. Ysehi Dhonden tekur til
orða, í fyrsta sinn síðan hann kom,
með þýðum tíbeskum orðum. Hann
er varla byrjaður, þegar túlkurinn
ungi tekur að túlka og raddirnar tvær
taka við hvor af annarri, — fúga
tveggja tungna.
Hann talar um vinda, sem geysa
um líkama konunnar, bylgjur sem
skella á klettum og fjara út aftur.
Þessi straumaköst eru í blóði hennar,
segir hann. Milli hólfa í hjarta hennar
kom stormur, löngu, löngu áður en
hún fæddist, og feykti opnu hliði,
sem aldrei má opnast. Gegnum það
æða straumar vatna hennar, eins og
fjallalækurinn skoppar að vori, eyðir
og slítur, brýtur úr bökkunum og