Skaginn - 01.12.1944, Blaðsíða 5

ur. Þegar hann sá, hvað Andri horfði
mikið á myndina, sagði hann: „Þessi
mynd er af konunni minni sálugu. Hún
er nú dáin fyrir mörgum árum síðan.
Við vorum mjög hamingjusöm, en sú
hamingja stóð því miður ekki lengi. Hún
veiktist skyndilega úr lungnabólgu og
dó eftir fáa daga. Þá stóð ég einn eftir
með fimm börn. Systir mín tók þau að
sér og var þeim eins og góð móðir.
Elzti sonur minn fór snemma að
stunda sjómennsku, því að hans mesta
yndi var að vera úti á sjónum. Enda
geymir sjórinn hann nú, eins og marga
af landsins beztu sonum. Bátnum, sem
hann var á, hvolfdi 1 einu ofsaveðrinu
í fyrravetur. Það var á sama skipi, sem
faðir þinn sálugi drukknaði.
Nú eru þrjú börnin mín gift og hafa
alltaf verið að bjóða mér að dvelja hjá
sér. En ég kann bezt við kofann minn,
þar hef ég lifað allar mínar sorgar- og
ánægjustundir, og þar vil ég dvelja sem
lengst.“
Andri hafði hlustað á sögu gamla
mannsins með mikilli athygli, en bjóst
nú til að fara. En þá rétti gamli maður-
inn honum fimmtíu króna seðil og sagði:
„Láttu þetta lítilræði fylgja með pakk-
anum til mömmu þinnar.“
Andri þakkaði gamla manninum fyr-
ir þessa miklu gjöf og kvaddi hann.
Glaður hljóp hann niður í búð. Á leið-
inni var hann að hugsa um, hvað litlu
systkinin og mamma hans mundu verða
glöð, þegar þau opnuðu pakkana sína
um kvöldið.
Þegar hann kom niður í búðina, var
honum sagt, að kona lyfsalans hefði
hringt og vildi fá sent eins fljótt og hægt
væri. Hann flýtti sér nú upp eftir og
barði að dyrum.
Frúin kom sjálf til dyra. Ilmandi
steikarlykt lagði á móti honum. Hann
bauð hæversklega gott kvöld og rétti
henni böggulinn. En hún tók við honum
og sagði: „Það er mikið að þetta kemur
einhverntíma, en það er eins og vant er,
þegar maður þarf að fá eitthvað sent.“
Að svo mæltu strunsaði hún inn.
Andri hélt nú heim. Það voru allir
farnir að hafa fataskipti, því nú átti að
fara í kirkju. Mamma hans kom bros-
andi með ný föt, sem hún hafði saumað
handa honum.
Kirkjan var öll ljósum prýdd og þétt-
skipuð fólki. Þar 'sá Andri Hrólf gamla
sitja álútan með sálmabókina sína fyrir
framan sig og hlusta með hrifningu á
ræðu prestsins. En hugur hans sjálfs
hvarflaði heim til jólagjafanna, sem
hann hafði sjálfur unnið fyrir og útbúið
handa mömmu sinni og systkinum, og
núna, eftir að komið væri úr kirkjunni,
mundi hann taka þær upp úr kistlinum
sínum og fá þeim þær. Mikið mundu þau
verða hissa og glöð. Hann fann, að mesta
jólagleðin var að gleðja aðra.
Hann hrökk upp við hugsanir sínar
er byrjað var að syngja, og hann tók
undir og söng af hrifningu hinn alkunna
jólasálm:
„Heims um ból, helg eru jól“.
B. S.
Gleðileg jól!
SKAGINN
5