Skaginn - 01.12.1944, Blaðsíða 6

Hún sigraði
i.
María var einkabarn, og var hún sér-
staklega mikið eftirlæti ríkra foreldra
sinna. María litla hafði tekið eftir því,
að mömmu hennar leið eitthvað illa, og
hlaut hún því að búa 'yfir leyndri sorg.
Eitt sinn sagði hún við móður sí-na:
„Elskulega mamma mín, segðu mér,
hvað er að þér.“
Móðir hennar varð þögul við, en sagði
síðan:
„Ég get ekki sagt þér það, María.“
Tárin stóðu í augum Maríu litlu. En
hvað gat hún gert, og hvað var það, sem
olli elsku mömmu hennar svona hræði-
legrar sorgar?
María lagðist á bæn og bað guð að
hjálpa sér. Um kvöldið, er hún var hátt-
uð og sofnuð, hrökk hún upp við ógn-
armikinn hávaða, er kom neðan úr stig-
anum. Faðir hennar var víst að koma
heim.
En hvaða rödd gat þetta verið? Var
þetta virkilega faðir hennar?
María hentist fram úr rúminu, opn-
aði dyrnar og gægðist fram. Jú, þetta
var pabbi hennar, en ósköp leit hann
undarlega út. Hatturinn var aftur á
hnakka, andlitið rautt og þrútið og svo
þessi ruddalega framkoma. María sá, að
móðir hennar var að hjálpa honum, og
bað hún hann að hafa hljótt um sig, svo
að barnið þeirra heyrði ekki í honum,
en hann sinnti orðum hennar eigi, en
hrinti henni bara frá sér. Litla stúlkan
lokaði hurðinni og hún stóð á gólfinu
eins og hún væri negld niður. En allt í
einu skildi hún hinn hræðilega leyndar-
dóm: Faðir hennar var drykkjumaður.
Hún henti sér upp í rúmið hágrátandi
og hrópaði með ekkablandinni röddu:
„Hvað á ég að gera? Ó, guð minn góður,
hjálpa þú mér, frelsaðu hann pabba, ó,
frelsaðu hann.“
II.
Daginn eftir, er þau sátu við matar-
borðið, var móðir hennar föl og niður-
dregin, en faðir hennar var eins og hann
átti að sér að vera. Hann reyndi að
brjóta upp á gamansemi, sem heppnað-
ist þó ekki, því að María litla, sem sat á
móti honum við borðið, horfði svo ein-
kennilega á hann. María sat við borðið,
en hún snerti ekki við matnum, en for-
eldrar hennar lögðu ekkert að henni, því
að hún var ekki vön því að vera með
neina duttlunga. Um kvöldið vildi hún
heldur ekki borða. Faðir hennar lézt
verða reiður og sagði: „En ef ég nú segi:
þú skalt borða?“ En það var sama, María
neitaði ákveðið. Þá sagði faðir hennar í
vingjarnlegum tón: „Elskulega María
mín, hvers vegna viltu ekki borða?“ „Ég
skal segja þér það, pabbi,“ sagði hún.
„Ég hef ákveðið, að í hvert skipti, þeg-
ar þú ferð út á kvöldin, þá svelti ég
næsta dag.“ Þessu var faðir hennar ekki
tilbúinn að mæta. Hann laut höfði, en
María gekk út.
6
SKAGINN