Páskasól - 01.04.1944, Blaðsíða 8

6
PÁSKASÓL
FEUMGEÓÐUB
Smásaga frá kristniboðinu í Kína.
Kristniboðinn var ekki fyrr kominn inn
í skrifstofuna en barið var á dyrnar. —
„Tsing lai! — Gjörið svo vel!“ Og inn
kemur unglingspiltur, hár og þrekinn, en
illa til fara. Blái léreftskjóllinn var óhreinn
og víða rifinn, tauskórnir bundnir á fæt-
urna með spottum. Feiminn og vandræða-
legur stendur hann í sömu sporum og
þiggur ekki sæti, fyrr en hann hefir stunið
upp erindinu: „Getur herrann lofað mér
að vera hér á kristniboðsstöðinni í nótt?“
— Hann var svo vandræðalegur að það
hefði verið ómögulegt að segja nei, um
hvað sem hann hefði beðið.
„Hvar átt þú heima?“
„f Ljógja-chai, 60 lí hér fyrir vestan.“
„Hvað gerir faðir þinn?“
„Kennir.“
„Eigið þið þar jörð?“
„Lítinn og lélegan akur, sem er svo langt
frá því að nægi til þess að framfleyta
stórri fjölskyldu.“
Það er áreiðanlega góður siður, að bæta
slíkri stund við heima hjá sér, þegar komið
er frá altarisgöngu.
Á laugardaginn fyrir páska, fór ég frá
Kristjánsfeld til Kaupmannahafnar, hafði
lofað þar heimsóknum, og ætlaði að hlusta
á fræga kennimenn um páskana. Samt fór
ég nauðugur, er ég frétti af páskahaldinu
í Kristjánsfeld.
Fyrir miðjan morgunn á páskadaginn fer
lúðraflokkur um göturnar í þorpinu og kl.
6 er guðþjónusta haldin úti í kirkjugarði
undir trjánum. Eru þau svo mörg og há,
að garðurinn virðist einn skógur tilsýndar
að sjá. Kirkjugarðar Herrnhúta eru frá-
„Segðu mér hvers vegna þú flúðir að
heiman.“
„Það er löng saga að segja frá því. —
Faðir minn, afi og langafi, voru allir kenn-
arar. Þú veizt að kennarar eru í hávegum
hafðir í Kína, og að þeir láta flest sem
við ber til sín taka. Þegar þú komst til
Tengchow þótti þeim það miður. Þeir létu
það jafnvel ekki nægja að banna fólki í
okkar byggðarlagi að eiga nokkurt sam-
kvæmi við ykkur, heldur báru þeir á ykkur
ýmsan óhróður. En svo fór að fréttast að
ýmsir mætir menn í bænum væru farnir
að aðhyllast kenningu ykkar. Meðal þeirra
var Han Chen-lai, okkar ágæti frændi.
Nú fór faðir minn til bæjarins, til þess að
hitta hann, og kom heim aftur úr þeirri
ferð — með biblíu. Hann vildi athuga hvað
í henni stæði. Svo fóru þeir báðir að lesa,
hann og afi minn, — og talast við um það,
sem þeir lásu. Líklega hafa þeir ekki tekið
eftir því, að ég hlustaði alltaf á þá. Sjálfur
brugðnir öllum öðrum kirkjugörðum, sem
ég hefi spurnir af, að því leyti, að hver
garður er sem stór fjölskyldureitur. Leið-
in eru í röðum eftir ártali og dánardægri,
og sléttur steinn með áletrun á hverju leiði,
allir eins nema hvað „tímans tönn“ hefir
mótað gömlu legsteinana.
Ég hef oft komið til Kristjánsfeld síðan,
meðal annars daginn eftir „endursamein-
ingardaginn", þegar Kristján konungur fór
þar um í fyrsta skipti. Væri margt um það
allt að segja, og þó sérstaklega um safnað-
arstarfið inn á við og út á við hjá Bræðr-
unum. — En hér er ekki rúm til þess.