Páskasól - 01.04.1944, Síða 14

12
PÁSKASÓL
Það var laugardagskvöld fyrir -páska.
Valgerður gamla sat á rúminu sínu og
horfði í gaupnir sér. Inni var mjög skugg-
sýnt, þar sem komið var kvöld, og auk þess
var kjallarinn mjög niðurgrafinn. Valgerð-
ur hafði ekki kveikt ljós — bæði var það,
að hún hafði ekki efni á því að eyða því
að óþörfu, og svo var hún í þungu skapi,
og þá var bezt að sitja bara í rökkrinu með
raunir sínar.
Valgerður var alls ekki þunglynd í eðli
sínu, en nú gat hún ekki verið létt í skapi.
Lífið hafði leikið hana svo grátt undan-
farna daga, þar sem hún hafði lítið sem
ekkert átt til hnífs og skeiðar. Það var þó
ómögulegt að lifa á engu til lengdar. —
Eftir töluverð heiiabrot hafði hún kom-
izt að þeirri niðurstöðu, að Guð mundi
vera búinn að yfirgefa hana. Hvernig gat
annað verið? Hún hafði treyst því, að henni
áskotnaðist einhver matarbiti til páskanna,
en nú sat hún þarna vonsvikin og full efa-
semda um gæzku Guðs. En — hann hafði
þó aldrei hingað til brugðizt henni, þegar
henni lá mest á. Það var þó ótrúlegt að
hún hefði gleymzt núna, á sjálfri upprisu-
hátíð frelsarans.
Hún beið og beið, og réri sér á rúmstokkn-
um, því að henni var hálfkalt. Það skeði
ekki neitt, og hún fór loksins að hátta döp-
ur í bragði. Hún lá lengi vakandi, því að
hún gat ekki sofnað. Ýmsir liðnir atburðir
úr lífi hennar komu upp í hugann, og marg-
ir hver öðrum ömurlegri. Hún minntist
tveggja barna sinna, sem hún hafði misst
meðan þau voru enn ung að aldri. Hún
minntist eiginmanns síns, sem hún hafði
misst fyrir 6 árum, þá byrjaði fátækt henn-
ar fyrir alvöru. Þá átti hún að vísu eftir
uppkominn son þeirra, Axel að nafni, en
hann varð þyngsta raunin hennar.
búin tii að fara af staö — að boði Krists.
Einn af þeim, sem þá gáfu sig fram var
dr. Speer. — Einn af námsfélögum hans,
sem frétti um ákvörðun hans, hljóp ótta-
sleginn upp á herbergið hans, til þess að
sannfæra hann um, hvílík fjarstæða þetta
væri. Afburða gáfur Speers, íþróttaafrek
hans og svo margt annað virtist útiloka
slíka fásinnu. En Speer tók þessu ósköp
rólega, og þegar vinur hans spurði: „Hvað
heldurðu að pabbi þinn segi?“ þá reis Speer
úr sæti sínu, klappaði á herðar félaga sín-
um og sagði: „Við það get ég ekkert ráðið.
En hvenær kemur þú með?“
Þannig fór um þúsundir amerískra stúd-
enta, svo að síðan hafa að minnsta kosti
14000 þeirra farið með fagnaðarerindið til
heiðinna þjóða, og það aðeins frá
U. S . A. og Kanada. Árin 1891 og 1892 fór
Wilder til Indlands og kom þá við í Eng-
landi. Hann hafði þar aðeins stutta dvöl,
en Andi Guðs tendraði eldinn einnig þar.
Árið 1936 höfðu 3600 „sjálfboðar“ farið út
á heiðingjaakurinn frá Stóra-Bretlandi.
Hreyfingin breiddist siðan víðar út um
Evrópu, og hafa m. a. öll Norðurlöndin lagt
henni liðsmenn — nema ísland.