Páskasól - 01.04.1944, Síða 16

Í4
PÁSKASÓL
yngri lesendur:
Sarnabískupínn
ÞiS kannizt sjálfsagt sum ykkar við bisk-
upinn, sem hefir skrifað svo margar falleg-
ar sögur og ræður fyrir börn? Og þá vitið
þið að hann hét Jóhann Lunde, og var
biskup í Ósló, næstur á undan Bergrav.
Hann átti ekkert barn sjálfur, en þó
var engu líkara en að hann ætti hvert bein
í hverju einasta barni í öllu landinu. Þess
vegna var honum gefinn heiðurstitillinn
barnabiskup.
Það var hátíð, þegar Lunde biskup kom
á yfirreið. Mest var þó tilhlökkun barn-
Drengurinn tók í hönd systur sinnar og
leiddi hana með sér.
„Komdu sæl, amma mín,“ sagði dreng-
urinn, um leið og hann lagði litlu höndina
á öxl hennar.
Gamla konan hrökk við og leit upp for-
viða á svipinn. Hún stóð á fætur brosandi.
Þá varð henni litið á Axel, og hún stirðn-
aði upp. Hann gekk til hennar og faðmaði
hana að sér.
„Elsku mamma mín,“ stundi hann upp,
„geturðu fyrirgefið mér?“
Valgerður grét af gleði. „Já, sannarlega,
því að nú sé ég að þú ert búinn að fá gamla
svipinn þinn aftur, ég sé, að þú hefir feng-
ið fyrirgefningu, sem þér var mikið meira
virði en mín.“
Nú kom kona Axels til þeirra. „Má ég
ekki heilsa mömmu líka,“ sagði hún.
Axel brosti. „Ég kem ekki einn til þín,
móðir mín. Þetta er konan mín, og þarna
eru börnin okkar. Nú verður þú hjá okkur.
Guði séu þakkir fyrir allt, sem hann gerir
fyrir okkur óverðskuldað."
Baldi.
anna, öll höfðu þau heyrt eitthvað um
hann eða lesið barnaræðurnar hans.
Um það hefir norskur prestur sagt þessa
sögu: „Biskupinn kom til okkar seint um
kvöld, dauðþreyttur eftir langt ferðalag.
Við sátum í gestastofunni og röbbuðum
saman. Allt í einu opnast stofan og inn
strunsar dóttir okkar, þriggja eða fjögra
ára gömul, lyftir hvíta, síða náttkjólnum
sínum upp með annarri hendinni en í hinni
heldur hún á dúkkuslitri, stefnir beint til
biskupsins og segir, brosandi út undir eyru:
„Ert þú biss-kuppurinn?“ Þá var eins og
öll þreyta væri strokin af gamla biskupn-
um, þegar hann breiddi út faðminn á móti
henni og tók hana í fang sér“.
Hann hefir líka sagt frá því, hvenær
hann sjálfur varð trúaður. -— Og þá förum
við að skilja það, hvers vegna Jóhann
Lunde varð svo mikill barnavinur. Hann
hafði átt góða og trúaða foreldra. Hann
hafði ekki gleymt því, að hann hafði einu
sinni sjálfur verið barn. Og hann gaf ung-
ur frelsaranum hjarta sitt.
Það var eftir að hann var orðinn stúdent.
Þá fór hann til Ósló til þess að læra til
prests. — „Er það vegna þess að þér séuð
trúaður?" spurði prófessor Friðrik Petersen.
„Nei,“ svaraði Lunde, „það er til þess að
verða trúaður, að ég vil læra til prests."
Og hann varð trúaður í prestaskólanum.
Svo varð hann auðvitað prestur.
Og hann þótti duglegur og áhugasamur
prestur. Hann lét sér ekki nægja að vinna
prestsverkin sín, messa, skíra, ferma, gifta
og jarða. o. s. frv. Hann var jafn áhuga-