Páskasól - 01.04.1944, Síða 17

PÁSKASÓL
15
samur fyrir heima og ytra kristniboði. Ekki
veit ég hve mörg kristileg félög hann stofn-
aði og sunnudagaskóla. Kennarar uxðu
piltar og stúlkur, sem þekktu frelsara sinn
og þráðu að segja öðrum frá honum.
En börnunum þótti það auðvitað lang-
skemmtilegast, þegar Lunde kom sjálfur
og talaði til þeirra. Margir, sem hlustuðu
á hann sem börn, mundu það síðan alla ævi.
Eins og til dæmis þegar hann sagði frá
Sigrúnu litlu, sem varð fyrir bíl og dó.
Hún var á leiðinni heim úr sunnudaga-
skólanum, þegar drukkinn bílstjóri keyrði
upp á gangstéttina og hún varð fyrir bíln-
um. Kennarinn hennar í sunnudagaskól-
anum var þarna viðstaddur og bar hann
Sigrúnu inn í næsta hús. Honum fannst
það svo undarlegt að halda limlestum lík-
ama hennar á örmum sér. Stuttu áður
hafði hún verið að syngja, glöð og áhyggju-
laus, eins og hin börnin: „Enginn þarf
að óttast síður en Guðs barna skari fríð-
ur —“.
Þegar verið var að hagræða henni, opn-
aði hún augun allt í einu og sagði: „Ég
bið að heilsa pabba og mömmu og syst-
kinum mínum. Segðu þeim að ég komi ekki
að borða. En að þau megi ekki gráta mín
vegna, ég veit hvert ég fer“. Og svo bað
hún: „Kæri Jesús, nú verður þú hjálpa -—
mér, — hjálpa mér — inn í þinn himin, —
kæri Jesús“. Og svo dó hún.
Frásögn Lunde var svo lifandi að lítill
drengur, sem sat neðst í troðfullri kirkj-
unni, spratt úr sæti sínu og hrópaði: „Ég
sá það!“ Og ungur maður, sem heyrði hann
segja frá þessu, varð svo snortinn að hann
gaf Jesú hjarta sitt, og varð hann síðar
áhugasamur kristinn starfsmaður.
Nú skulum við hugsa okkur að við séum
stödd á barnasamkomu hjá Lunde biskup.
Sunnudag einn í dynjandi rigningu, mess-
ar hann í G....kirkju. Strax eftir messu
hefst barnaguðþjónustan.
Við sitjum neðariega í kirkjunni og sjá-
um hann stíga í stólinn, glaðan og reifan.
Og við sjáum hvernig börnin teygja fram
álkuna, þegar hann fer að tala, eins og
þeim hvoru um sig finnist hann vera að
tala við sig, og gleyma því að aðrir séu í
kirkj unni
„Góðan daginn, börn!“ — heyrum við
hann segja. „Ég hélt næstum því að ég
yrði einn í kirkjunni í dag. Hafið þið
nokkurn tíma komið út í aðra eins
rigningu! Auðvitað urðu presturinn og
meðhjálparinn og kirkjuþjónninn að
koma. Þeir fá borgun fyrir það. En að þið
skylduð koma svona mörg, ■— kirkjan troð-
full. Þið hefðuð víst klifrað upp í ræfur,
ef þið hefðuð getað“.
Eftir að hafa spjallað dálítið meira við