Mímir - 01.03.1967, Blaðsíða 38

Hér er því mjög slegið á nýjan streng í þess
háttar kvæðum. I stað margorðrar táknmyndar
dægra- og árstíðaskipta (Þar skal dagurinn rísa)
eða myndagnóttar, þar sem hvert erindi er tví-
bentrar merkingar (I garðinum), kemur einföld
frásögn undir óbrotnum, en áhrifaríkum brag-
arhætti. Snorri er áður þekktur að haglegri notk-
un hinna margbrotnustu bragarhátta og litríkri
orðasmíð. I þessari bók leitast hann einatt við
að einfalda hætti, fara sparlega með orð, en
þunga þau merkingu. Þessi breyting helzt í
hendur við breytt viðfangsefni og lífsafstöðu.
Síðasta kvæði bókarinnar hefst á þessum ljóð-
línum:
Komnir eru dagarnir
sem þú segir um: mér líka þeir ekki (88)
Hér er höfðað til þekktrar biblíutilvitnunar:
„Og mundu eftir skapara þínum á unglings-
árum þínum, áður en vondu dagarnir koma
og þau árin nálgast, er þú segir um: mér líka
þau ekki" (Préd. 12. 1). I næsm erindum tekur
við skilgreining þeirra daga. Lýsingin á við
manninn sem einstakling, bliknandi sólskin,
gras og fuglasöng, einmanaleika, einangrun frá
mönnum, fánýti alls, sem er. 4. erindi gæti jafn-
vel bent til þess, að átt sé við Krist, Messías, ráð-
þrota og vonsvikinn í þeirri tilveru, sem hann er
borinn til að frelsa, á svipaðan hátt og er í kvæð-
inu Dögun:
trúin á regnbogann
byrgð undir hellu
sem enginn morgunn fær lyft (76)
Hvað sem um það er að segja, er aðalstef
bókarinnar angurværð og tregi horfinna sumra,
liðinnar ævi, jafnvel einmanaleika. Myndirnar
eru sóttar til náttúrunnar, haustkomu, birtubrigða
og eiga til að fá á sig átakanlegan blæ.
Hlera ég á haustskógi:
heyrast ekki falla
aldin af greinum
í gras
sólþrungin sumur
í sölnað gras
hvítar hendur mínar
haustkaldar (48)
Oft er þó teflt fram á móti draumheimi, sem
er opinn og frjór þrátt fyrir haust og hversdags-
leika, þrátt fyrir sölnuð lauf, þresti á nöktum
greinum.
Söngþrestir
vorlauf
Um önnur stræti
og annarleg (37)
Að ógleymdu þessu undurfagra smákvæði:
I gulnuðum reyni sat þröstur
og söng út í logngrátt rökkrið
flaug upp og stráði
laufum af grannri grein
steig eins og lítill fönix
úr fölskvuðum eldi haustsins
hvarf inn í brjóst mitt
og syngur þar dægrin löng (70)
Af þessum toga er kvæðið Ur lundinum
heima, eitt fegursta kvæði bókarinnar. Allt er
horfið og liðið hjá, kuldinn næðir nú um þá
kletta, þar sem ástin forðum kviknaði.
Slokknuð gleðin sem glóði
í glugganum handan ár
En bergmálið í klettunum vekur nýtt brum,
nýtt vor, draummyndir.
A straumnum sem stendur kyr
líða stöfuð segl inn í mistur
Undir laufgaðri siglu leik ég
við Iokka þína sem fyr (15).
Kvæðin í Laufi og stjörnum eru innhverfari
en fyrr, til að mynda hafa náttúrukvæðin mjög
breytt um svip. I fyrri bókunum sér Snorri at-
38