Bergmál - 01.08.1955, Blaðsíða 30

Iiýsing á sálarlífi, ástum og
áhyggjum ungrar konu.
Hann hæ11i við bónorðið
Smásaga eflir Eileen Alderton.
Rauðgult ljós, eins og sólin
séð í gegnum þokuský, sveiflað-
ist uppi yfir henni. Aftur og
fram .... frá hægri til vinstri.
Hvíldarlaust .... Það var mjög
þreytandi.
„Of mikið ljós,“ muldraði hún.
í kringum ljósið og í kringum
hana var allt hvítt. Hvítir
veggir, hvítt loft. Jafnvel úti
líka, var allt hvítt — það hafði
snjóað. Hún hafði einhverja ó-
ljósa hugmynd um snjóflyksur
úti fyrir rúðunum, á leiðinni í
sjúkrabílnum. Við og við
hreyfðist hvítt fólk uppi yfir
henni.
„Ljósið .... Það vill ekki
hætta að sveiflast,“ sagði hún
og barðist við kveljandi sárs-
auka, sem var að bera hana ofur-
liði.
„Ljósið? Hvaða vitleysa."
Þau skildu hana ekki, höfðu
enga samúð með henni, þóttust
ekki sjá að hún var hrædd. Þau
voru svo önnum kafin. Hlut-
verk þeirra var að sinna líkam-
anum en ekki sálinni.
Eitt andartak minnkuðu
þrautirnar og þá barðist hún við
að ná tökum á veruleikanum
.... og reyna að lesa í svip
þessa hvíta fólks. En öll voru
þau með skýlu fyrir niðurand-
litinu, hið eina sem hún sá, var
augun, svartir tilbreytingar-
lausir augasteinar.
„Það má ekki verða telpa.“
„Því ekki? Maðurinn yðar vill
áreiðanlega eignast litla dóttur.“
Myndi hann vilja það? Hún
vissi það ekki, hafði aldrei spurt
hann um það. Barnið hafði verið
eins og múrveggur á milli
þeirra.
Nokkrum mínútum síðar sagði
hún: „Ég held að drengir hafi
það léttara og betra í lífinu.
Finnst yður það ekki líka?“
„Ég veit ekki um það með
vissu,“ svaraði hjúkrunarkonan.
28 —