Bergmál - 01.08.1955, Blaðsíða 32

B E R G M Á L
Á G Ú S T
hún lagði sig í líma við að reyna
að stæla Önnu systur, hvarf
meðfæddur þokki hennar og
persónutöfrar oft í skuggann að
miklu leyti. Hinar háu og hvellu
hlátursrokur hljómuðu ank-
annalega frá hennar munni. Til-
gerðarlega hárgreiðslan fór
henni illa og spillti svip hennar,
því að nefið var beint og kinn-
beinin há. Aðsniðnir kjólarnir
úr mjúkum efnum drógu líka
fram í dagsljósið of þreklegan
vöxt hennar og ókvenlegan.
Eitt sinn í sumarleyfi höfðu þau
ferðast til Wales og haldið til
hjá frænd’fólki. Brian frændi
þeirra hafði þá einnig dvalizt
þar, en þá hafði hann verið einn
vetur í Oxford-háskólanum.
Hann valdi Önnu sem aðal-
dansmeyju sína, en hina löngu
eftirmiðdaga var hann jafnan í
fylgd með Söru. Þau töluðu um
bækur og skáldskap og leiddu
saman hesta sína í kappræðum
um eitt og annað. Þegar Sara
var í návist Brians, þá var hún
eins og hún átti að sér. Þá
gleymdi hún hvellu hlátursrok-
unum og hún gleymdi því einnig
að hárið var í óreiðu og að nef-
broddurinn glansaði.
Það höfðu verið unaðslegir
dagar. Þau höfðu farið í langar
gönguferðir eða legið í sólbaði
niður við ströndina. Oft höfðu
þau komið of seint til að drekka
síðdegisteið. Var það hugsanlegt
að Brian væri ástfanginn af
henni?
En svo komu kvöldin með
boðum og dansi. Þá mátti hún
sitja ein og yfirgefin úti í horni
og horfa á Brian og Önnu
frammi á dansgólfinu. Grann-
vaxinn og fíngerðan líkama
Önnu, smáu fæturna hennar
Önnu, sem liðu með yndisþokka
yfir gólfið í silfurlitum sandöl-
um. Það voru aðeins dagarnir,
sem Sara átti. Síðdegis á heit-
um ágúst-degi höfðu þau flat-
magað niður við ströndina. Sara
hafði verið þrungin lífsfjöri og
óviðráðanlegri gleði. Hún hafði
staðið á fætur og dansað fram
í fjöruna. Hana langaði til að
vefja örmum allan þennan sól-
bakaða og dásamlega heim. Hún
hafði gleymt því, að hún væri
illa vaxin og ófríð. Svo höfðu
þau farið að ræða fram og aftur
um eitthvert ástarkvæði, hún
mundi ekki lengur hvaða kvæði
það var, en hún mundi hvað
hún hafði sagt:
— Jú, vissulega hefir hann
elskað hana, Brian — hann hlýt-
ur að hafa elskað hana ofsalega,
alveg eins .... Hún hafði aldrei
lokið setningunni. Hún hafði
30