Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 39

1955
B E R G M Á L
heimskum áhorfendum fatnað?
Sara, hvernig stendur á því að
þú getur ekki vaxið upp úr slík-
um barnaskap? Þegar til lengd-
ar lætur þá eru það verk okkar,
sem tekin eru til greina, en ekki
hitt, hvernig við lítum út.“
„Er það?“ Hún sneri sér und-
an til að láta hann ekki sjá tárin.
„Nú er því lokið, frú Carven.“
Hvíta veran stóð álút yfir henni
á ný. Allur ótti var horfinn.
Allar þrautir liðnar hjá. Hún
varp öndinni af feginleik ....
Hún lá í rúmi sínu, sem var um-
kringt blómum. Hún hafði næst-
um gleymt þrautum sínum og
erfiði. Það leið óðum að þeim
tíma, að hún mætti fara heim
aftur. David sat við hlið hennar.
Hann hafði heimsótt hana eins
oft og hann hafði getað.
„Þú ert eins og ný-útsprungin
rós í dag,“ sagði hann blíðlega.
„Ég lít hræðilega út ennþá,“
sagði hún og reyndi að hlæja
eðlilega.
„Ég elska þig einmitt eins og
þú ert núna,“ sagði hann. „Auð-
vitað þykir mér alltaf vænt um
þig, en mest elska ég þig eins
og þú ert nú.“
„Hvað hefir þú verið að gera
í dag?“
„Þráð konuna mína. íbúðin er
svo tóm og eyðileg. — Reyndar
hitti ég mann í dag, í klúbbnum,
sem er víst frændi þinn. Hann
heitir Brian .... og eitthvað
meira.“
„Brian? Það er ár og dagur
síðan ég hefi séð hann.“
„Hann bað að heilsa þér, og
gladdist yfir því að heyra, að
allt hefði gengið vel. Segðu mér
eitt, Sara, hvað gerðir þú hon-
um eiginlega á móti skapi, á
hinum áhyggjulausu unglings-
árum?“
„Hvað áttu við?“
„Mér skildist helzt, að þú
hefðir nær ollið því með grimmd
þinni, að hjarta hans brysti.“
„Það var ekki ég. Það var
Anna.“
„Nei, það varst þú. Hann sagði
mér það sjálfur. Þið höfðuð víst
fyrir vana að ræða um bækur
og skáldskap eitt sumar, sem
þið dvöldust í Wales. Hann
sagði að þá hefðir þú verið lag-
leg og sér hefði ekki dulizt að
þú yrðir mjög fögur og glæsileg
kona. Og hann hafði litið á þig
sem kamelíu á meðal smjör-
blóma.“
„Kamelía?“ muldraði Sara,
eins og við sjálfa sig.
„En þú varst víst grimm og
vond við hann,“ hélt David
áfram. „Hann var svo hlédrægur
37