Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 49

1955
B K R G M Á L
um. Charnot sat á stól skammt
frá honum og hélt á skamm-
byssunni hans. Hann var önnum
kafinn við að hlaða byssuna.
Þegar Max stundi og bylti sér
til, þá leit Charnot upp og brosti.
„Þegar þér félluð í öngvit
uppi í brekkunni og ég tók undir
herðar yðar þá fann ég þessa
byssu á yður,“ sagði hann ró-
lyndislega. „Eg treysti ekki
mönnum, sem bera byssu á sér,
innan klæða, svo að ég tæmdi
hana án yðar leyfis. Þér verðið
þó að minnsta kosti ekki ásak-
aðir um morð, eða ekki fyrir að
hafa myrt mig, hvað sem öðru
líður. En þér hafið sannarlega
skapað yður nóg vandræði samt,
og það að óþörfu. Þér hefðuð
getað farið á brott héðan, án
þess að þurfa að óttast mig hið
minnsta.“
„Og þér haldið að ég sé svo
heimskur að trúa því? En ég
skal segja yður það, að menn í
slíkri aðstöðu sem ég er, geta
ekki leyft sér að treysta á neina
tvísýnu," sagði Max hryssings-
lega.
Charnot kinkaði kolli. „Allt
er meira og minna tvísýnt í
þessum heimi. Og betur hefði
yður farnast nú ef þér hefðuð
vogað að treysta á þá tvísýnu,
sem þér minntust á. Ég fullyrði,
að þér hefðuð getað farið héðan
án þess að hafa minnstu áhyggj-
ur af því að ég myndi koma upp
um yður. Ég gæti hvorki lýst
yður sjálfum né töskunum yðar.
Ég hefi verið blindur í tíu ár.
Þess vegna bý ég hér í mínum
einkaheimi og uni glaður við
mitt, enda er ég nú orðinn svo
gagnkunnugur nágrenninu, að
ég get óhikað borið mig um, án
þess að þurfa að styðjast við
sjónina. Aftur á móti er heyrn
mín mjög næm, og því heyrði ég
marrið í leðurhylkinu áðan er
þér dróguð fram skammbyss-
una.“
Charnot stóð á fætur og gekk
að símanum í anddyrinu.
★
Gömul hjón ofan úr sveit komu til
New York í fyrsta skipti á ævinni,
Gamli maðurinn virtist hafa miklu
meiri áhuga á öllu sem fyrir augun
bar heldur en kona hans, en henni
fannst stundum nóg um hversu ósköp
karlinn glápti á sumt og að lokum
stóðst hún ekki mátið og hrópaði: „Þú
glápir svo mikið á sumar konurnar,
sem við mætum, John minn, að það
er hreinasta hneyksli. Það væri hægt
að halda að þú hefðir aldrei séð konu-
fætur fyrr.“
„Tja,“ sagði John gamli eins og
annars hugar. „Það var nú einmitt
það sem ég var farinn að halda
sjálfur."
47