Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 57

B E R G M Á L
1 9 5 5 ----------------
KÝRIN KOLLÓTTA
Dœmisaga
eftir TORKEL HEDENVIND
Áður en nashyrningurinn fékk
hornið sitt á nefið (þetta horn,
sem gerir hann að nashyrningi),
þá var hann vanur að hlaupa um
og bíta önnur dýr. Dag nokkurn
beit hann sjakalagrey alveg að
tilefnislausu, bara af því að
hann hafði gaman af því. En
sjakalinn æpti, því það getur
hann, og svo fór hann að hitta
konung dýranna, ljónið, og klag-
aði.
En ljónið er viturt og þess-
vegna fór það og leitaði uppi kú,
fékk lánað horn hjá henni og
setti það þversum upp í nas-
hyrninginn. Maður gæti ætlað,
að nú hefði hann látið sér segj-
ast svolítið og farið að stillast.
En nashyrningurinn gat ekki að
sér gert og dag nokkurn ætlaði
hann að bíta í annað dýr og það
af slíkum krafti, að hornið
stakkst beint upp í gegnum nef-
ið á honum og þar er það enn
þann dag í dag. Hinn vitri kon-
ungur dýranna, ljónið, gerði
hann nú útlægan og sendi hann
út á gresjurnar og einu dýrin,
sem hann fékk að hafa þar hjá
sér, til ánægju voru nokkur
fuglagrey, sem enn þann dag í
dag hafa það fyrir iðju að sitja
á bakinu á honum og plokka
óþrif úr húð hans, og alltaf er
nashyrningurinn í vafa um það
hvort hann á heldur að stanga
eða bíta.
En vesalings kýrin, sem var
svo góðlynd að hún lánaði horn
sín í hugsunarleysi, hún varð
kýrin kollótta og vakti aðhlátur
meðal hinna dýranna, og hún
skammaðist sín svo mikið að
hún hljóp á brott alla leið norð-
ur á norðurhjara heims og þar
lifir hún í frosti og kulda við
sult og seyru.
„Anna mín,“ sagði mamma all-
hvasst, „hvaða dæmalaus hróp og læti
eru þetta í þér barn? Því getur þú
ekki verið stillt og prúð á meðan þú
ert að leika þér, eins og Nonni, ekki
heyrist neitt til hans.“
„Auðvitað heyrist ekkert til hans,“
svaraði Anna litla. „Þú veizt ekki
hvaða leikur þetta er, mamma. Hann
er pabbi að koma seint heim, en ég
er þú að taka á móti honum.“
★
Grímur: „Segir þú konunni þinni
allt?“
Gunnar: „Já, allt, sem ég get átt á
hættu að einhver annar geti orðið
fyrri til að segja henni."
★
55