Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 61

B E R G M Á L
1955
Þegar þér voruð að tala um Tona, þá komst ekkert annað að í
huga mér fyrir kjánaskapnum heldur en það, að þér væruð æstar
vegna þess, að Tony hafði svikið yður. Það myndi ef til vill verða
einhvers konar áfall fyrir yður ef Tony reyndist sami maðurinn
og Johnny. Ef mig hefði grunað hið sanna í málinu, þá hefði ég
aldrei minnzt á þessa ljósmynd við yður.“ Hann stóð á fætur og
gekk til Christine. „Mér þykir þetta mjög leitt.“
„Ég skil ekki,“ sagði Christine. „Hvers vegna ætti yður að finn-
ast þetta leitt. Hvers vegna gerðist hann liðhlaupi, og hvers vegna
átti að leiða hann fyrir herrétt?11
„Hann gerðist liðhlaupi til þess að verða ekki tekinn fastur,“ sagði
David með hægð, „og ákæran gegn honum var sú að hann hefði
gerzt föðurlandssvikari og afhent óvinunum ýms skjalfest hern-
aðarleyndarmál.“ Christine starði á hann skelfingu lostin og orð-
laus.
„Föðurlandssvikari,“ sagði hún í hálfum hljóðum. „Nei, nei, það
er óhugsandi. Tony getur ekki hafa verið svikari. David, eruð þér
vissir um þetta? Hvernig getið þér verið vissir um það?“
Þetta var furðuleg tilviljanakeðja. Hann hafði aldrei sjálfur sett
Johnny í samband við liðhlaupann Mordaunt, fyrr en Christine
sagði honum sögu sína, enda hafði ekkert verið til þess að vekja
grun hans.
Honum hafði geðjast vel að Johnny, og honum hafði aldrei
flogið í hug, að hann væri maður, sem gæti átt það til að svíkja
föðurland sitt, en nú hafði hann sönnun í höndunum og hann varð
að breyta samkvæmt því. Það var ófrávíkjanleg skylda hans að
gera flugmálaráðuneytinu aðvart um það, að Mordaunt væri þarna
staddur, en hann varð líka að taka tillit til Christine. Hann gat
ekki annað. Hann fann sárt til með henni, er hann sá áhyggju- og
sorgarsvipinn á andliti hennar og hann vildi feginn gera allt, sem
í hans valdi stæði til að létta áhyggjur hennar.
59