Bergmál - 01.08.1955, Qupperneq 62

14. kafli.
B E R G M Á L
Á G Ú S T
Hrœðileg ákvörðun.
Það var Christine, sem að lokum rauf þögnina.
,,David,“ sagði hún hikandi óskýrri röddu.
„Já, Christine." David haf'ði haldið annarri hendi yfir herðar
henni en sleppti nú takinu, því að hann treysti sjálfum sér ekki
of vel, ef hún skyldi ætla að fara að biðja hann að hlífa þessum
manni, sem hún hafði eitt sinn elskað.
Sem hún hafði eitt sinn elskað. Ef til vill var þetta ekki rétt
ályktun hjá honum. Ef til vill elskaði hún hann ennþá. David beit
á jaxlinn. „Já,“ endurtók hann.
„Ég veit ekki hvernig ég á að koma orðum að því, sem mig langar
til að biðja yður um,“sagði hún. „En David, hvað svo sem Tony gerði,
og ég ætla ekki að fara að afsaka hann, þú mátt vera viss um það.
En hvað svo sem hann gerði, þá er hann veikur nú, og hann man
ekki fortíð sína, og þér hafið viðurkennt sjálfir, að svo geti farið að
hann fái aldrei minni sitt á ný. Væri ekki einhver möguleiki tii
þess að láta hann halda áfram að vera aðeins Johnny? Erum við
tilneydd að tilkynna hver hann sé í raun og veru og rifja upp for-
tíð hans?“
David vissi ekki hverju hann ætti helzt að svara þessari bón.
Hann var mjög snortinn, en hafði hann í raun og veru nokkurn
rétt til þess að taka tillit til Christine eða Johnny? Var það ekki
skylda hans að gefa skýrslu um þetta til yfirvaldanna án tillits til
þess hverjar afleiðingarnar kynnu að verða?
Og með tilliti til Johnny, þá þurftu afleiðingarnar ekki endilega
að verða honum til ógæfu, á meðan hann væri eins sjúkur og hann
var nú yrði hann ekki leiddur fyrir sakamáladómstól, en hann
myndi án efa verða fluttur burt frá hælinu og hver vissi nema
það væri ef til vill það bezta, líka fyrir Christine.
David reyndi að útskýra þessar hugsanir sínar fyrir Christine
eins varfærnislega og honum var unnt, en honum fannst hann
samt sjá greinilega gremju í augum hennar er hún svaraði all-
hvasst.
60