Afmælisblað Hauka - 15.02.1946, Qupperneq 21

Baldur Kristjónsson:
Kynni mín af Haukum
Mér munu lengi verða minnisstæð fyrstu kynni
mín af Haukum.
Það var haustið 1944, að ég byrjaði kennslu
lijá jreim. Innanhússæfingar fyrir knattspyrnu-
menn að vetri til höfðu allt franr að þeirn tíma
naumast tíðkazt hér, en um þetta leyti var athygli
manna að vakna fyrir því, hve mikið Jreir gætu
notað vetrartímann ti! þjálfunar, til undirbún-
ings og uppbótar hinum stutta tíma sumarsins,
jregar veðrátta leyfir útiæfingar.
Um þetta leyti var handknattleikurinn að byrja
að ryðja sér til rúms hér. Var þegar auðsætt, að
jjessi íþrótt mundi eiga vinsældum að fagna.
íþróttafélögin tóku hann inn á starfsskrá sína og
þá ekki hvað sízt knattspyrnufélögin. Leikurinn
er skemmtilegur og aðgengilegur, jafnt konum
sem körlum, yngri sem eldri, og veitir auk jress
nokkuð alliliða og góða þjálfun.
Haukarnir voru í þessu ekki eftirbátar annara
félaga og tóku fyrir alvöru að æfa íþrótt þessa.
Tvær kvöldstundir á viku hverri komu þeir sam-
an í litlu og lélegu íþróttalnisi, við hin verstu skil-
yrði, og stunduðu æfingar sínar af svo mikilli al-
úð og áhuga, að ánægjulegt var jal'nan að vera í
hópi Jreirra.
Það var augljóst, að hér voru menn, sem vildu
æfa sig ti! þess að ná árangri, en ekki aðeins til
dægrastyttingar. Og það eru þessir eiginleikar,
sem ríkt hafa jafnan síðan og ráðið mestu þar
um, að Haukar hafa jafnan skipað fremstu sæti
í handknattleiksmótum.
Aðstaða fámenns félags við léleg æfingaskilyrði
er vitanlega ekki sambærileg við „hinn stóra
stað“, Reykjavík, allra sízt nú, þegar Reykjavík-
urfélögin Jiafa fengið til afnota stóra og góða
íþróttahöll, sem er einkar vel fallin til liandknatt-
leiksæfinga. En þrátt fyrir það skyldu Haukar
ekki örvænta, heldur taka brautryðjendurna sér
til fyrirmyndar, setja markið ávallt hærra og
vinna að því að ná lengra áfram, sýna fagran leik
og drengilegan og kunna að taka því, sem að
höndum ber, hvort heldur sem úrslitin l'æra sigur
eða ósigur.
íþróttir liverskonar, skynsamlega iðkaðar,
styrkja líkamann og gera hann hæfari til meiri
átaka og meiri afkasta. En það er ekki nqg, þær
eiga einnig að göfga manninn, og Jrað er einmitt
sá þáttur málsins, sem oft gleymist í harðri flokka-
og einstaklingskeppni.
Við þörfnumst meiri íþróttamenningar, íþrótta-
manna, sem eru til sóma og prýði jafnt á leikvelli
sem í starfi.
A þann hátt verða íþróttunum bezt skil gerð.
æfingar við jafn erfið skilyrði og hér um ræðir.
Auk Jress hafa sumir hraustustu og beztu knatt-
spyrnumennirnir stundað sjómennsku og Jrar af
leiðandi haft mjög nauman tíma til æfinga, eða
a!ls engan. Það má því öllum ljóst vera, að sá ár-
angur, sem náðst hefur hér í bæ í knattspyrnu,
er vonum framar, þegar á allt er litið.
Eg er svo bjartsýnn á knattspyrnulífið hér í bæ,
að ég tel, að eftir að frumskilyrðin til knatt-
spyrnuiðkunar, sem sé að stækka og bæta knatt-
spyrnuvöllinn og auk þess byggja skýli við liann,
liafa verið framkvæmd, muni ekki langt að bíða
])ess, að hafnfirzkir knattspyrnumenn standi öðr-
um knattspyrnumönnum livar sem er á landinu
jafnfætis, til mikillar gleði fyrir þá, er knatt-
spyrnu stunda og sóma fyrir bæjarfélagið í heild.
Að endingu Jretta: Saga knattspyrnunnar er,
eins og allar góðar sögur, saga örðugleika og bar-
áttu, oft við þröngsýni og viljaleysi ýmissa.
En eitt er víst, að Haukar, auk margra ann-
arra unnenda þessarar fögru íþróttar knattspyrnu-
manna, starfa dyggilega að framgangi hennar, svo
að hún megi útbreiðast, þroskast og þroska þá, er
hana stunda.
A FMÆLISBI. A Ð II A U K A
21