Várskot - 01.03.1905, Page 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS Í KEYPMANNAHAVN.
Nr. 3—4. MARTS—APRIL. 1905.
® (HH rr~\ Fámenta fólk: jij ) fylkist tú óxl móti axlum, f /rFr V/ J tá gerst tær stálkynt í jaxlum, ( UAyú —sameinda fólk! '— §gg)) ®
Tjóđbúmnguriim.
ugur manna millum Føroyinganna
nú á dogum fer meir og meir at lata
seg til sjóndar mu > at vit sjálvir eiga
at starvast fyri at virbast av grannum
okkara sum Føroyingar.
Sjálvir vita vit tað væl, at vit enn
eru Føroyingar sum vit hava verið tað
í túsund ár og einki annað. Vit eiga
tað, sum fyrst og fremst eyðkennir eitt
tolk sum serstakan tjóðflokk, vit eiga
okkara egnu søgu og okkara egið mál;
landaræði eiga vit tó lítíð, og fostur-
landsjorðina ikki meir enn hálva,
meðan hin helmingurinn er undir kongi;
aftur í móti eiga vit tó nokur lunnindir,
sum fægst onnur fólk eiga, og eyð-
kendastur av hesum lunnindum er
tjóðbúningur okkara.
„Tjóðbúningurinn ella føroysk klæ-
ðir“, vil kannske einhvor siga, „skal
tað nú roknast uppí føroysk lands-
lunnindir, eru klæðir ella tað, súm
er uttan á skinninum nakað vert“ ?
Jú men er tað nakað vert, og mest
hjá honum ið lítið hevur av at missa;
tað er á sín hátt eins mikið vert at
vit eiga og brúka serstok klæðir, sum
tað, at vit eiga serstakar litir (reytt og
hlátt og svart) og sum tað, at vit vilja
eigá eitt serstakt føroyskt vápnamerki.
Tí verri er tann føroyski búninn
ikki so mikið umvirdur sum hann átti
at verið. Allmanna „mótin“ er við at
koma honum á grúgvu. Tað er stórt
spell; tí missa vit búnann, verða vit
eitt eyðkenni fátækari, og tað er óneyð-
ugt at blaka hann burtur, tí hann er
sjaldsama vakur og prýðiligur, og hann
hóskar sera væl bæði til fólk okkara
og landslag okkara.
Føroyingar eru (hava verið) eitt
sjaldsama prútt og vælvaksið fólk; ei
undir, um húninn er sum skaptur til
slíkar limaprúðar, miðjumjáar, herða-
dyggar bular. Hesir vakru kroppar
eru tó (upp á mannfólkasíðuna) farnir
nógv at bronglast nú, siðan siglingin
kom so allment á, nú gerast menn