Várskot - 01.03.1905, Qupperneq 6
14 —
Eitt stjðrnuskot kom tú —
so hvarv- tú, tú bjarta!
men ljósrípan situr
mær eym enn í hjarta.
Títt smíl vil eg fjala
í innarsti vrá,
og aldrin títt minni
mær víkja skal frá.
‘ivøríki, 2i/a IlJ°S-
Gunhild skaffarakona.
(Ur »Karolinerne« av V. von Heidenstam.)
nni í einum av holvingunum á
Kiga skansa sat tann 80 ára gamla
Gunhikrskaft'arakona og spann. Arinar
hennara vóru tær beru ægrar og speng-
rir, barmur hennara rak og slættur
sum á mannfólki. Nakrir tunnir, hvítir
hártrevsar hingu henni niður í eyguni
og eitt turruklæði hevði lion sett runt
um høvdið sum eina húgvu.
Fótarokkurin surraði og ein pípa-
radrongur lá á gólvinum framman fyri
grúgvuni „Omma“, bað hann, „syngið
eina løtu, meðan tygum spinna! Eg
havi aldrig hoyrt tygum annað enn
blóta og deila“.
Hon rendi eitt eygablikk sínutroyttu
og køldu, óndskapsfullu eygur at
honum.
„Syngja! ? Skal tað vera um
mammu tína, sum varð tikin at verða
Moskovitinum til vildar. Ella um
pápa tín, sum varð hongdur upp í
bryggjarhúsljóðarin. Banna vil eg ta
stund, eg varð fødđ, og hanna vil eg
meg sjálva og hvørt eitt fólk, eg havi
haft við at gera. Nevn mær eittans,
sum ikki er nógv verri eun tað orð,
tað hevur á sær“!
„Syngja tygum eina vísu, verða
tygum glað, Omma, og eg vil fegin
síggja tygum glaða í hvøld“.
„Tann. tú sært skemta ella læga,
hann dugur bert at bera seg so at.
Alt er tann rama vanlukka og ræðsla,
og tað er til løn fyri okkara syndir
og skammloysi, at Saksarfólkið nú er
komið og læsir staðin Hoyrir tú
brestirnar? lat teir løða og skjóta! —
Hví liggur tú annars her og dovnar
og ikki sum vanligt gert nyttu úti á
skansanum?“
„Omma, kunna tygum ikki siga
mær eitt blíðligt orð, áðrenn eg fari?“
„Buga og banka teg skuldi eg, um
eg ikki var so ússalig og so bogin av
a{dri, at eg ikki longur eru ment so
frætt sum at venda andlit mítt móti
himmalinum. Skal eg spáa tær? Sigist
eg ikki at vera frammsýnt? Skal eg
siga tær, at handan rukkan tvørt yvir
eygnabrúnum tínum lovar tær bráð-
deyða! Eg skoði ár framm í tíðina, menn
hvussu langt eg enn skoði — tann
rami óndskapur og vanlukka. Tú ert
óndari enn eg, og eg óndari, enn
móður mín var, og alt, sum føðist, er
verri enn tað, sum doyr.“
Hann reistist upp av gólvinum og
kikaði á grúgvuni.
„Omma, eg vil siga tygum frá, hví
eg í hvøld settist her og bað tygum
verða blíða við meg. Høvuðsmaður
okkara hevur í dag páboðið, at allar