Freyja - 01.05.1898, Blaðsíða 1

I. ÁR.
SELKIRK, MAÍ, 1898.
NR.4.
ÞJÓÐHYÖT.
Þú sefur enn, og samt er tími’ að
vinna,
Því sól er risin hátt í andans gehn.
Þig drevmir enn, en draumar þýða
minna,
En dagsins sanna starf í þessum
heim.
Þú trúir, leiðist, tilhiður og starir
Á töframyndir, sjónvillandi prjál,
En tíminn líður, veruleikinn varir,
Og villan glatar mannsins lífl’ og sál.
Ó lít mín þjóS, hve liðið er af degi,
Lyft þér upp, sjá frelsisskinið bjart,
Sjá hvað gjört er, sjá hvort her þér
eigi
Sjálfri líka’ að vinna eitthvað þarft.
Nú knýjum vinir krafta vora alla
Og kappsamlega vinnum, eins og her,
Að viðreisn manna, kvennajafntsem
karla,
Unz kvöl og dauði loksins sigrað er.
S. J. Bakkel.
Impromptu.
Nú minnist nóttin svarta
Nákossi jörðu við.
Mér virðist vonsnautt hjarta
Mitt, vanta ljós og frið.
Á hugar himinhoga
í húmi stari’ ég þreytt;
Hvort stjörnu líti’ ég loga,
Er leiðsögn fái veitt.
Ó að skin lífsins ljósa
Minn lýsi veginn á,
En'alt, sem eg vil kjósa
Mun örðugt verða’ að fá.
Sophie.
TIL SÓLARINNAR.
-----:0:---
Er húmar að í huga mér,
og hryggð mig sker,
Æ, send þá gleði geisla þinn
gegnum ljóran minn.
Og er mér höfug hrynja tár
um hryggar hrár,
Æ, lát þá skœra skinið þitt
skína’ á höfuð mitt.
Og þá ég hef nærri hrostin harm
í bitrum harm,
Æ, lát þá ástar ljósið þitt
lýsa’ í hjarta mitt.
Freijr.
ÚR HÁVAMÁLUM.
----:0:----
Skjóllaus er sú aldna eik,
Sem áður stóð á foldu væn,
En síðan hýmir hrör og hleik,
Og hlúa’ ei framar blöðin græn.
Svo er ég, sem enginn ann,
Ástlaus ég að foldu hníg;
Hjartað frýs, sem forðum hrann;
Fetið hinsta hrátt ég stíg.
Þess er von, ég veit það einn,
Þó verið hefði löngu fyr,
Til grafar lífsknör siglir seinn,
Seglum slökum, vantar hyr.
Láttu Njörður lifs of dröfn
Líða knör minn hröðum hyr
Tafarlaust að hinnstu höfn.
Það hefði betur verið fyr.
Freyr.
PIPARMÆRIN.
(Framhald frá síðasta númeri.)
féll í ómegin.
‘Eg lá í 3 mánuði, og í fyrsta sinn er
ég leit í spegil á eftir, var ég orðin
eins gráhærð og ég er nú. Unnusti
minn, sá síðari, vakti yflr mér og þakk-
aði guði heilsu mína, en mig langaði
sáran til að deyja. Ég hafði ókflátan-
lega spurt eftir einhverjum manni sem
enginn þekti, og mér var sagt að ein-
hver ókunnugur maður hefði fært mig
heirn meðvitundarlausa, og svo ekki
sést síðan. Af hverju ég hefði veikst
vissi enginn, og ég ekki sjálf, náttúr-
lega. Þegar ég frískaðist reið ég sí-
feldlega út, til að reyna að hafa upp á
þessum manni, en það var til einkis
— hafði þa ð getað verið draumur eða
hugarburður?.— Nei, ómöguiegt, því
maðurinn sem flutti mig heim og hann,
var einn og hinn sami maður; svo mik-
ið gat ég fengið út úr lýsingunni afhon-
um. En hvar var hann nú? Var hann
giftur eða ógiftur? Mér var ómögulegt
að giftast meðan ég ekki vissi þetta.—
Ég fór til unnusta míns, hins síðara, og
sagði honum söguna, og bað hann gefa
mér upp bónorðið. Hann vildi gefa
mér eins eða tveggja ára frest, og
hjálpa mér til að leita hans. Við leit-
uðum hans um land alt. Eg fór til
Hafnar og var þar í 3ár, en alt til eink-
is. Ég fór nú aftur til íslands og átti
nú að giftast, en hjarta mitt var ekki
með í leiknum. Ég virti mannsefnið
fyrir trygð hans og stöðuglyndi, en ég
gat ekki eiskað neitt nema minninguna
um hann sem ég fyrst og lengst hafði
elskað. Ég bað hann um að gefa mig
fría —hann gjörði það.— En hvað það
kostaði hann, get ég ekki sagt; en það
veit ég, að hann dó fyrir 3 árum síðan,
og hafði aldrei gifzt. Um leið og hann
gaf mig fríja komst ég svo við af göfug-
lyndi hans, að ég óskaði ég hefði aldrei
boðið hann þess; en ég varð of fegin að
•losast, til að taka hæn mína aftur, og
hið sama sumar fór ég út hingað, og
enn finst mér að ég muni fá að sjá ást-
vin minn lifandi; að hann hafi reynzt
mér ótrúr, kemur mér aldrei til hugar.
Einhver undarleg örlög hafa dregið
hann frá mér. Hér haflð þér nú æfi-