Freyja - 01.05.1898, Blaðsíða 7

FREYJA. MAÍ 1898.
7
Miss Charters v issi ekki hvort held-
ur hanu var feiminn eða skildi hana
ekki.
‘Þú sagðir þetta væri þín uppáhalds
blóm,’ sagði hún.
Já, en þau eru ekki lík þér; þau eru
lík Dóru,’ hugsaði hann. ‘Þú eit lik
hrnni hán, tigulegu liiju.’ Hér hætti
hann, þvi hann tók eftir því að hún
horfði á hann.
‘Veiztu að tvisvar hefur þú nú sleg-
ið mér gullhamra, en r gær kom okkur
saman um að milli sannra vina væri
slíkt ónauðsyniegt.
‘Já — ég ætlaði heldur ekki að gjöra
það; ég sagði aðeins það sem mér flaug
í lrug. Þú ert lík hinni hátignarlegu
iilju. Miss Charter, ef þú vilt ekki dansa
meira; viltu þá ekki ganga með mér
regnum salinn?’
Ýmsir horfðu aðdáunar augnm á efiir
þessu faliega pari, er þau liðu hægt og
lctt út á gangstéttina, þangað Sem ijós-
in héngu eins og afar léttar stjörnur til
og frá í garðinum.
‘Viltu ekki hvíla þig hér? það er svo
þröngtog heitt inni,’ sagði Ronald.
Þá hefur hann þó eitthvað til að segja
hugsaði hún. Þrátt fyrir vald það, sem
liún æ og æfinlega liafði yfir sjálfri sér,
fékk hún hjartslátt; hún sá hann var
fölur af geðsiiræringum.
’Ég er ekki'ræðumaður,’ byrjaði Ron-
ald, ‘en mig iangar til að finna orð,
sem snerti hjarta þitt, og gleymd-
ist því ekki.’ Hann langaði til að segja
henni frá Doru, kenna henni að elska
hana. Ilann langaði til að fá fulltingi
hennar tif að fá fyrirgefning föður síns.
‘Mig hefur lengi langað til að fá að
tala við þig, og nú þegar tækifærið
hýðst, skortir mig þrek. Segðu eitthvað
sem gefi mér hugrekki.’
Hún leit upp, og flestir menn hefðu
getað lesið ‘ég elska þig’ út úr þessu
tilliti.
‘Hin einföldustu orð þín hafa ætíð á-
lirif á mig,’ sagði hún bíðlega.
Það glaðnaði yfir honurn, ‘Þú ert æ-
tíð göfuglynd og g—- --------- Lengra
komst hann ekki, því Sir Lourence
kom út eg leiddi með sér konu. ‘Hér
er svalt og gott, Roiiald; ég hef verið að
berjast við að komast hingað í 10 mín-
útur, það er svo þröngt inni.’
‘Vriltu lofa mér j kl. tíma áheyrn á
morgun,’ sagði R;nald, er Sir Harry
Laurence var kominn fram hjá.
‘Það skal ég gjöra,’ svaraði hún.
Og lilnsta á alt sem ég hef að segja?’
Valentine gat engu svarað, því nú
fyltist alt af fólki, svo húu brosti blíð-
lega og rótti honum hvítt blóm.
Hann elskar mig,’ hugsaði hún, og
það gladdi liana.
‘Hún hjálpar mér,’ liugsaði hann; ‘en
hvað á ég að gjöra með þessi blóm?’
Ronald var ekki sjálfsþótta fullur.
Að \ alentine elskaði sig, kom honum
aldrei til hugar; annars er ekki gott að
vita hver endir hefði orðið á sögu þess-
ari.
Lady Charters hafði tekið eftir sam-
tali þeirra, og dró út úr því sínar eigin
hugmyndir; ‘þérgeðjast vel að Earls-
court,’ sagði hún við dóttur sína.
‘.Tá,’ sagði liún.
‘Og ekki ólíklegt að það verði fram-
tíðar bústaður þinn,’ hélt frúin áfram.
‘Ég vona það, mamma,’ sagði Valen-
tine.og laut ytir móður sína til að kyssa
hana. ‘Ronald hefur beðið mig um liálfs
klukkutíma áheyrn á morgun; mér
þykir svo vænt um, mamma.’
‘Fyrir þessa stoltlegu, rólegu konu
var þetta mikil játning, og Lady Chart-
err vissi að, til að gjöra hana, hlaut hún
að elska Ronald.
Ronall svaf vel, og vonaði að endir
harma sinna væri nærri. Valentine, sem
inóðir hans elakaði yrði nú milligöngu-
maður, og hann fengi fyrirgefning; og
svo tæki hann Doru heim; en houum
fanst hún samt ekki eiga þar heima. ’
Miss Charters dreymdi um þá tíð er
hún yrði húsmóðir á þessum stóra herra-
garði, og að Ronald var hinn fyrsti
maður sem hafði hrifið sig, og aldrei
framar yrði hún hrifin af neinum öðr-
um. En einnig hú n fór vilt.
Hinn eftirþreiði dagur kom. Ronald
mætti henni í ganginum eftir morgun-
verð.
Viltu koma út í garðinn, Miss Chart-
ert? morguninn er yndislegur, og þú
jotaðir mér hálftíma. Nei, láttu bókina
vera, því ég þarf á öllu athygli þínu
að halda.’
Svo fóru þau bæði út. ‘Látum okkur
fara niður i sýningargaröinn; hér er
of heitt og bjart,’ sagði Valeutine.
‘Ég veit afeinum stað hæfiiegum tíl
að vera hvíldarstaður fegurðarinnar.
Viltu koma þangað? Ég held mér
gangi þar bezt að segja þér sögu mína.’
Hin fölu vorblóm voru dáin, en í
þeirra stað komin önnur sterkari með
sterkari litum, og huldu þau bakka
lækjarins.
‘Þetta er yndislegur staður,’ sagði
Miss Charters; það var líkast því, að
hið græna, mikla gras dansaði i
golnnni, og Ronald bjó henni þar sæti.
‘Þú ert drotning, og ég flý á náðir
þínar. Þú hefur lofað mér álieyrn;
lilustnðu nú á sögu mína.’
Stundarkorn sátu þau þegjandi. Ron-
ald hefur hlotið að sjá hvað iiún var
aðdáanlega fögur, lika eftir hvvrnig
sólargeislarnir döusuðu í hinu gullna
hári hennar. Mörgum árum seinna sá
liann það í spegli hins liðna tíma og
undraðist yhr blindni sinni. Hann sá
ekki skjálftann á ninum hvitu fingrum
sem léku við blómin, né roðann sem
málaði hið fagra andlit, titringinn á
vörunum né ástina í augum hennar.
llann sá ekkert nema Doru.
‘í gær sagði ég þér að ég væri ekki
ræðumaður; þegar mér lægi eitthvað
ríkt á hjarta, finnur tungan ekki orð
til að útskýra þá hugsun.’
‘Hinar helgustu tilfinningar eru djúp-'
ar og þöglar. Löng ræða er ekki ætíð
ávöxtur sannrar einlægni.og ég hefýms-
ar tilfinningar sem ég á engin orð tii
að útskýra,’ sagði Valentine.
‘Ef mér auðnaðist að koma þér í
skiluiug um ýmislegt sem ég get varla'
skilið; með þessa sumarfegurð umhverf-
is mig, get ég varla áttað mig á óveðr-
inu sem yfir mér vofir, að það sé virki-
legt Þú ert göfuglynd og svo góð að
hiusta á mig.’
Hún svaraði engu, sleit upp nokkur
blóm og heuti þeim í lækinn.
Fyrir þremur mánuðum kom ég heim
tii Earlscourt,’ hélt haun áfiam, ‘for-
eldrar minir voru ekki heiina, ég var
þreyttur. og kaus heldur að hvíla mig
en íara eftir þeim. E;nn morgun gekk
ég út í listigarðinn og sá þar, Miss
Charters -— hiua yndislegustu stúlku
sem sólin hefur nokkru sinni skiuið
yfir.’
Valentine misti blómin og brá hend-
inni upp að enni sér.
‘Er birtan of sterk?’ spurði hann.
‘Nei, haltu áfrain með sóguna,’ svar-
aði hun.
‘Góður málari gæti gefið þér hug-
mynd um hana betur en ég með orð-
um einum; en til þess er ekki tírni.
Hugsaðu þér audlit fult af broshýru,
barnslegu sakleysi; ó, hún ersvoynd-
isleg. Eg sá hana oft, að sjá hana
var að elska hana, og svo elskaði hún
mig.
Valentine hreyfði sig ekki; hann sá
varir hennar titra og roðann hverfa.
‘Ég veið að fiýta,’ mér hélt hanu á-
fram. ‘Þetta blóm initt er aðeins villi-
blóm. Faðir hennar er skógvörður. Rödd
hennar er hreim sæt eius og silfurbjalla;
húu þekkir ekki heimiun með eigiu-
girni og falsi hans. Hún er eins og apríl
dagur, bras og tár, sólskiu og regu,’
Enn stanzaði hann,en Valeutine tagði
okki orð; hún skýldi audlitiuu n>ed
hendinui.
‘Ég elskaði hana eiulæglega, sagði
lieuni frá því, og fékk famþykki lienn-
ar til aö veröa konan míu. Þegar faðir
minn kom lieiin, og ég sagði honuin
frá, vildi hann ekki trúa því að mér
værialvara. sSvo seudu þru Djru míua
burt, og eiuhver annar viidi ná henui.
Ég fann meðbiðil ininn, og hanu sór að
hún skyldi aldrei verða mín, og í reiði
sinni sagöi mér hvar liúu væri niður
komin; svo ég fór að sjá hana.
Valentine var eins kyr og liðið lík og
svo ná fól.
‘Ég íór að sjá hana,’ hélt hann áfram.
Hún var svo fögur í sorginni, svo blíð,
og svo föl eins og lilja. Foreldrar henn-
ar vildu þröngva henni tii að eiga
bóndasoninn. Hvað aniiað gat ég gjört
en að frelsa hana?’
(Framhaldí næsta nútneri).