Freyja - 01.09.1898, Side 7

FREYJA, SEPTEMBER 1898.
7
dáin. Lífið var henni sorglegnr nrkileiki
Lað var sem reynzlan — sorgin og
veikindin hefðu framleitt nýja eigin-
leika hjá Doru, hún var ný persóna, áð-
nr óþekt sjáifri sér og öðrum. Um varir
hennar lék ei lengur bros áiiyggjuleys-
isins og nautnanna, og um kinnar lienn-
ar flaug ekki feimnisroðinn; ylir hiuum
alvariega rólegasvip hennar hvíldi jafn-
an þunglyndi og sorg. Þegar dætur
hennar viidu glaðværð og kæti, hlupu
þær út um engi og akra, eðatil ömmu
og afa og hinnar hógværu þolinmóðu
fóstru; en með allar sínar barnalegu
sorgir, fóru þær íil móður sinnar,
Dora vildi fá eitthvað að starfa, hún
hefði orðið þjónustustúlka ef þess hefði
ve.rið kostur; foreldrar hennar vildu
ei heyra neitt þess há.tar; þau fengu
heniii bezta herbergið sem til var í hús-
inu, þar sat hún á hverjum degi og
saumaði, ogþar lærði hún það sem Ron-
ald vildi svo feginn hafa kent henni að
lesa og hugsa. Stórir b ikakassar komu
þangað frá S. Stephan gjörði alt sem
hacn gat fyrir hana. Dora furðaði sig
nú á því hve lítið hún hefði áður heyrt
,um bækur; því nú fyrst fór hrrn að fæi a
sér þær í nyt og skilja þýðingu þeirra,
•og r gegnum þær lærði hún nú einsömnl
það sem ekkert nema lífsreynzlan hefði
ge'.að komið henni til að læra.
Hið föla alvarlega andlit þessarar
breyttu konu, breyttizt einnig og fékk
nýja og tilkomumeiri fegurð, svo fáir
hefðu trúað því að þessi hógláta hugs-
andi kona, með hina hljómþýðu rödd og
tignlega svip væri dóttir garnla Thorne
og kouu lians.
Þannig leið tíminn að smá fyrntust
sorgirDoru, hún minntist aldrei á Ron-
ald, ást hms var henni gleymd, aðeins
r mgindin sem hún leið af honum fundu
rúm í sálu hennar; alt sem hann leið og
lagði í sölurnar hennar vegna var löngu
löngu gleymt.
Systurnar þroskuðnst vel og voru
mannvænlegar. Dora bar enga áhyggju
fyrir mentun þeirra, sjalf gat hún kennt
þeim ensku, og með hjálp fóstru þeirra
þolanlega ítölsku, því Ronaid átti ekk-
ort tilkall til þeiira framar, eða svo
fanst henni.
XV Kap.
Ronald kom aldrei. heim kveldið góða
sem hann hitti Doru í skóginum. Hon-
um var ómögulegt að fá sig til að sjá
kvennvargiun—hina breyttu konu sína
svo fljótt eftir það sem skeði í skógiuum
Hanu mintist nú þess er hann fyrst
sagði Valentine frá Doru. Hvernigskyldi
henni lienni hafa litist Þetta augnablik
á konuna sem einusinni töfraði hjarta
hans? Þessi kona var nú dáin honum;
eða það sem var þúsund sinnum sorg-
legra—var aldrei til. Sök Doru var í
hans augum glæpur. Hann muudi eftir
skólapilti einum sem staðið hafðiá hleri
við dyr kennara sins, og hversu allir
ungir og gamlir hö‘ðu fyrir litið og forð-
ast hnnn. Yið hverju mátti ekki búast
af konu sem gjörði sig seka í slíkum
glæp, þessari lágbornu menta snauðu
konu. Svo nú grét hann um seinan
glópsku sína. Hann myntist líka aðvör-
unar orða föður síns, Já, það var furða
að spá hans skyldi ekki rætast fyr.
Ronald varð liissa þegar hann kom
heim þrem dögum seinna og sá að hún
var farin, við því hafði hann ekki búist,
en það var þó gott, nú þurfti hann ekki
að reka hatia. Þegar hann svo las
hið kalda kveðjulausa skilnaðar bréf
sem þjónninn færði honum, tætti hann
það í smá agnir og þeytti þeim frá sér í
bræði sinni. ,Leiks lokin,‘ sagði hann í
gremju róm; ,þetta hefði ég átt að sjá i
upphafi.1 Engar hlýjar endurminningar
vöknuðu í brjósti hans er liann gekk
um hina auðusali sem hin unea, áður
ekskaða kona hans hafði svo nýlega yfir
gefið. Ronald fanst lífið eintóm von-
brygði, og ást hans til Doru snörist upp
í óvild, næstum hatur er hann íhugaði
alt sem hann lagt hafði í sölurnar henn-
ar vegna. Loksins settist hann niður og
skrifaði móður sinni.
,Við Dora erum skilin fyrir fult og alt.
Viltu biðja föður minn að taka börnin
mín heim? Dora fer til foreldra sinna
ég eitthvað út í heiminn; sjáðu um að
hún fái helming af árs tekjum mínum,‘
Lávarðurinn neitaði að taka souar-
dætur sínar heim. ,llver veit nema það
séu saman tekin ráð þeirra hjóna, að fá
mig fyrst til að taaakrakkana, og svo
koma þau bæði áeftirog sundurlyndinu
erlokið. Maður sem einusinni svikur,
getur gjört það aftur. Mig furðar ekki
á því að hann er nú loksins búinn að
fá nóg afleikfangi sínu, bað hlaut svo
að fara; og nú hlýcur hann líka að líða
fyrir heimsku sína. Lady Helen, látum
þetta vera í síðastasinni sem við tölum
um hann, ég á engan son. En þú mátt
gjöra hvað sem þú vilt, sjá hvern og
liverjasem þú vilt, og eyða peningum
hvar og.hvernig sem þú vilt,
Það leið ekki langt um áðnr en lady
Earle notaði sér þetta leyö. Liilu stúlk-
urnar litu undrandi liver framan í aðra
er þær sáu. hina höfðinglegu góðlegu
konu; gömlu hjónin voru fyrst hálf
feirnin við hana. En hissa varð hún
þegar hún sá tengdadóttur sína. Hversu
breytt varhún ekki. Alvara lífsins hafði
stimplað hið áður glaða og barnslega
andlit, nú lníldi á því undarlegt sam-
bland af angurblíðri sorg og þreytu.
I hinum stóru dökku augum hennar var
reynzlunnar ægilega djúp, og nú lýstu
þau einnig staðfestu og hugsun. Ó hve
hún hefur hlotið að hnna til er hún tók
þ^ssum stóru umskiftum, hugsaði lady
Eurle, og hið sorglega útlit Doru snarj
hjarta heunar meir en nokkur orð hefðu
getað gjört.
,Núeitþú dóttir mín,‘sagði hin hljóm
þýða rödd sem Dora mundi svo vel eft-
ir; ,hafir þú brotið móti skyldum þín-
unc, þá hefur þú líka liðið, hvað ykkur
hefur borið á milli, kæri ég mig ekki um
að vita, eitthvað mikið hefur pað þó ver-
ið. því mikið lagði hann í sölurnar fyr-
ir þig, en sleppum þvi. Þú vilt náttúr-
lega helzt h.tfa börnin hjá þér?‘
,Já, meðan það er hægt,‘ sagði Dora
þreytuleg; ‘ég lifi hér og dey, en get
valla búist við að þær gjöri það líka.*
Eg befði fegin viljað taka þær heim
en-----—
,En lávarðurinn vill það ekki og lítil
furða,‘ greip Dora fram í.
,Þú verður að lofa mér að hjálpa stúlk-
unurn Dora, við verðum að menta þær
samkvæmt stöðu þeirra án þess þó að
taka þær frá þér. Lofaðu mér að sjá þær
ég vildi að þú hefðir nefnt aðra þeirra
eftir mér.‘
Dora roðnaði er hún mintist hvers-
vegna hún hafði ekki gjört það.
Stúlkurnar voru yndislegar, og Dora
færði hinni ættstóru konu þær feimnis-
laust og með móðurlegu stolti.
,Nei, hvað þær eru fallegar,1 sagði
frúin undrandi, þessi er alveg eins og
Earls fólkið; húu verður einhveratíma
afbragðs kona.‘
,Hún hefur stórmensku ættarinnar,
og nú þegar veitir mér fullerfitt að ráða
við hana.‘
Hin ástríka blíða Lillian ávann sér
einnig aðdáun ömmu sinnar. ,Þær eru
mjög ólíkar og þurfa gott uppeldi,1 sagði
frúin og varð hugsi. Dora tók eftir því
að frúin sat undir Beatricu og strank
við og við hina gullnu lokka Lillie. En
stúlkan sem líktist Earles ættinni var
uppáhald hennar.
Svo skoðaði frúin landslagið sem var
hið fegursta, og sagði fyrir um hvernig
byggja skyldi.við gamla húsið fyrir
Doru og börnin á sinn kostnað. Og svo
ætlaði hún að senda þangað franska
þjónustu stúlku, píanó og hörpu. Fram-
vegissagði hún þnð vilja sinn og ánægju
að sjá um að þær skorti ekkert sem
þeim er nauðsynlegt. Fullkomna kenslu
konu sendi ég þeim þegar tími er til.
En þér Dora verð ég að fela hið vanda-
samasta og virkilegasta af mentun
þeirra; kendu þeim aðvera góðum og
skylduræknum, og þí mun þeim veita
létt að nema alt annað,‘ sagði frúin að
skilnaði.
Fyrsta sinn á æfinni fann Dora til þess
að örðugt mundi að kenna öðrum það
sem hún sjáif hafði vanrækt að temja
séi; og þetta kvöld þegarlady EaHe var
fatin, dætur hennar löngu sofnaðar. bað
húu heitt og innileva um styrk til að
fullnægja pessari nýju skyldu.
Einsoglady Earle hafði fyrir sagt
var bygt við endann á gámla húsinu
setustofa fyrir Doru, og önnur nokkuð
stærri sem vera skyldi námsstofa þeirra
(Framh, í næsta númeri.)