Freyja - 01.10.1900, Qupperneq 3

FREYJA
blæju af kulda um hjartans glóð —
kraft sein ei vill ærslast hátt, nö
kvarta.
G.
cccccccccc
Barnakró.
FERÐAMAÐUFUNN
°g
MUSTERI ÞEKKINGARINNAR.
Úr „Ships tliat pass in the night.“
eftir Beatriee Harraden.
[Þýtt af ungfrú G. Jóhannsdóttur.]
Fyrir óteljandi ölduin síðan klifr-
aði ferðamaður, þreyttur af langri
og örðugri göngu, upp síðasta part-
inn af af ir hrjóstugri braut sem lá
upp að efsta tindinum á snarbröttu
og háu fjalli.
A fjallinu var musteri, og ferða-
maðurinn hafði strengt þess heit að
komast þangað áður en hann dæi-
Hann vissi að ferðin var löngogveg-
urinn hrjóstugur, liann vissi að þessi
partur fjalisins var torsóttari en allt
hitt sem búið var, en hann átti von,
hugrekki og óskeikulann fót. Iíann
gleymdi tímatalinu og hafði enga
hugmynd um hvað lengi hann hafði
verið á leiðinni að takinarkí sínu,
enliann missti aldrei vonina.
Fjöll þessi liétu Hugsjónir, og
þangað höfðu margir stefnt áundan
honum.
„Jafnvel þó ég örmagnist á leið-
inni og koinist aídrei upp á fjallið,"
sagði hann við sjálfan sig, „þá er þó

mikils virði að vera á leiðinni þang
að.“
Þannig hughrcysti haiin sjálfann
sig, og meira vald fékk örvæntingin
aldrei yfir honum, og var það þ i
ekki mikið.
En nú var hann kominn upp á efsta
tindinn, stóð við lilið musterisins og
hringdi dyrabjöllunni. Gamall og
gráhærður, öldungur kom til dyr-
anna og opnaði liliðið. Þegar hann
sá ferðamanninn, brosti liann rauna-
lega og sagði í liálfum hljóðum: „Og
enn þá einn! Ilvað þýðirallt þetta?“
Ferðainaðurinn heyrði ekki til
hans og sagði því: „Gamli gráhærði
öldungur! Seg mér, að ég sé þó að
síðustu kominn að liinu undraverða
musteri þekkingarinnar sem ég lief
þráð pg.kep.pt að alla mína æfi,“
Gamli maðurinn snerti arni ferða-
íuanusius og sagði blíðlega: „Hlust-
aðu til. Þetta er ekki musteri þekk-
ingarinnar, og „Hugsjónir“ er ekki
fjallakeðja, það er ómælanleg slétta,
og inusteri þekkingarinnar stendur
á miðri sléttunni. Þú ert á röngum
vegi, vesalings ferðamaður.
Yfirlit ferðamannsins dofnaði.aug-
un urðu döpur og vonin í lijarta
hans dó. Hann varð gamall og vis-
inn allt í einu og studdi sig þungiega
við staf sinn.
„Getur maður fengið að livíia sig
hér?“ spurði hann,
„Nei.“
„Er nokkur vegur hínumegin of-
an af fjallinu?
„Nei.“
„Uvað eru fjöll þessi köiluð?“
„Þau hafa ekkert nafn.“
„Og musterið,hvað kallar þúþað?“