Freyja - 01.10.1903, Blaðsíða 16

56 FREYJA VI. 3.
hegðan skólasveina yðar, sem þfer ætlið þeim að fylgja, eðá ci- ekki srö,
prófessor Wright?“
,,Auð\'itað.“
„Hafið þér nokkuð annað hald 4 færisveinnnmn eða aðstandönd
mn þeirra, en að þessum skiimálum sé fullnægt?“
„Vitanlega ekki,“ svara'ði prófessorinn og hneigði sig.
„Upp áþessa skilmáia skil ég þá son minn eftir hjá yður, og mun
ég nákvæmlega fullnægja mínum hluta þessa samnings. Fullnægi son
ur minn ekki sínum hluta hans, megið þér senda hann heim til mín,“
sagði Helen, og taldi um leið fram á borðið borgunina íyrir fyrsta tíma-
bil sonar síns á skólannm.
Prófessorinn var í þann veginn að sópa tit sín peningunnm, þegar
Helen stanzaði hann með þessum orðum:
„Kvittermgu, nerra inmn.“
„Kvitteringu!" endurtók hann, eins og hann ætti örðugt með að
skilja það, að sér hefði nö ekki misheyrst.
, Já, kvitteringu, eða munduð þér sleppa svona miklum peningum
við mig án þess að taka kvitteringuP1
Orðalaúst ritaði nú prófessorinn kvitteringu og fékk henni. Að því
búnu gekk Helen til sonar síns, tók í báðar hendur hans, horfði beint S
augu hans og sagði:
„Eg er óhrædd um þig, sonur minn, í öllu tilliti, nema belzt einu,
0g þó vona ég að einnig þar, standir þú þig vel, mömmu vegna.“
„Já, þín vegna, móðir mín góð,“ sagði Karl, sem auðsjáaniega
vissi hvað hún meinti.
Helen tók sér nærri að skilja við son sinn, þó hún segði ekkert í
þá átt. Augnablik lengur horfði hún f hreinskilnislegu augun hans,
kyssti hann svo á enni, kinnar og munn og fór svo þegjandi burt.
Prófessorinn horfði forviða á þessa einkennilegu kveðju og hún
kom honum á þá skoðun, að i/elen hefði alið son sinn vel upp. Samt
gat hann ekki varist því, að brjóta heilann um hræðsluefni hennar við-
víkjandi syni sínum. En sú gáta vrarð bráðlega ráðin fyrir hann, á
honum óvæntan hátt og án þess að Karli Harlow væri að nokkru leyti
um að kenna.