Freyja - 01.02.1910, Blaðsíða 4

FREYJA
Þar andi fjallsins fór um alt
með ffuglétt vængjatak,
og strauk meö hlýrri hendi létt
um huldumeyjar þak.
Og leystur hels úr læöing nú
hins langa vetrar dags,
þar kemdi sérhver lækur létt
sitt ljósa öldu fax.
I spangir brynjan sprungin var
af sporöi Kaldalóns,
en hauöur sýndi ei höggför þá
af hramm þess fjallaljóns.
En œöur svam viö svala strönd
og svanur fló um geim,
en lóa lék á hörpu
í lyng-mó nœrri þeim.
Þau ljóö er hafa linaö kvöl
— og landsins barna tár,
sá söngur hefir sefaö—
hvert sumar—þúsund ár.
En sama lagiö söng hún þá,
af svörtum marar gand,
en flóttamannsins fótur
steig fyrst á þetta land.
Hún sá hans tár og söng þá blítt.
það sefaði harmfull orö
um frœndliö fjötrað, dáið
og föðurs brenda storö.
Hann hafði sögn að segja frá,
er sat hjá mörgundís,