Freyja - 01.02.1910, Síða 9

FREYjA
♦
P
XIT
í’
r
(Pram'h )
<77
uitan um Tnig eins og mý aS mykjuskán. Húseigandinn fyrst
eítir húsaleigunni, og- síöan a'.lir, sem ég hefi nokkurn tíma
skmdað cent. Mér fvnst þa.ð hlægilegt. þegar ég minnist þess.
hvað þeir hafa allir verið skuldseigir, þegar þeir hafa skuldað
'jnér. En ég sé á öllu þessu, að ég er fallin úr tigninni, og’ nú
einungis skoð'.rð sem heiðarleg kona. Sárnar ntér þaö ? Neis
og aftuir nei. Meðan ég var rik, eða álitin aö vera þaö, leið mér
oft mjög iMa, en nú er ég ánægð — ánægð, ánægð I
“Samt er eitt, sem við og við óróar huga minn. Ég ætla að
segja þér það, þú ert svo góður og göfugur. Hugsaðu þér, að
ég halli mér upp að brjósti þér. þannig, að þú sjáir ekki
framan i nvig. Ég ætla að segja þér frá fornvinn minni.
Fyrir skömrnu giftist hún ástvin sinum — góðum og göf-
ugu:m manni. Þan unnust sem nrest má verða. En löngu áð-
ur komst hún í klærnar á cðrum manni—án þess að gjöra sjálf
nokkuð rangt, því hún játaðist lionum aldrei, en hann segir
hana heitna sér. Eina synd hennar Hggur í þvi, ab segja ekki
unnusta sínum frá þessu. áður en hún giftist honum, og nú
langar hana til. að gjöra það, en er hrædd. Hvað á hún að
gjöra? Ég veit, hún elskar einuingis mann sinn — hefir aldrei
unnað öðrum. En gæti hann ekki miskilið eða tortrýgt hana?
Út af þessu liður hún nú kvalir. Þú segir máske, að henná sé
j aö mátulegt. Mér finst það stundum líká. En mér kemur
aldrei saman við sjálfa mig — líklega af því ég þekki hana svo
vel, og veit, að hún er saklaus. Seg mér hvað þér sýnist, —
livað á ég aö ráðleggja henni, og h’lífðu henni ekki, þó lnin sé
t'instúlka mín."
Hér hætti hún i bráö og hugsaði að liann hlyti aö skilja sig.
lesa á milli línanna, eins og í fyrri bréfum þeirra, og hún, bað
guð að blessa hann. og hjálpa sér_.pg hélt svo áfrani:
“Góða nótt, góða nótt. Mer finst ég orðin barn i annað
sinn. Eins og árin hafi flogið til baka með mig, eða ég sé rétt
að byrja að lifa. ÞÚ vaktir mig til lífs, og við j>að fékk heim-
urinn annað útlit. Elest sem mér áður virtist rétt, finst mér nú
rangt. Lífið var tilgangslaus tilvera. Likast því, sem einhver
annar hefði lifað það en ég, þegar þú varst tvitugur, en ég tiu
ára. Nu er munurinn dag'lega minni og ég nálgast þig, ef ekki
►