Helgarpósturinn - 19.09.1980, Qupperneq 15

15
____halrjFirpri<^tl irinn Föstudagur 19. september 1980.__
dur íeiOiniegt lurirDœrí”
Þó ég hafi gaman af aö fylgjast
með og taka þátt í þvi sem er aö
gerast i kringum mig I þjóðfélag-
inu, þá er það fjölskyldan og
börnin sem skipta mig mestu
máli. Þvi eldri sem ég verð, þvi
merkilegri finnast mér ýmis
smáatriði tilverunnar. Og hafi
menn samviskubit yfir þvi að
koma kannski 10 minútum of
seint i vinnuna, eiga menn ekki
siður að hafa samviskubit yfir að
koma tiu minútum of seint til
þeirra sem maður deilir tilfinn-
ingum með. Það held ég að sé
jafnvel enn mikilvægara.”
Egill, kona og barn, búa við
Ægissiðuna, „yndislegasta staö i
Reykjavik”, eins og hann segir
sjálfur. ,,Ég lit á það sem algjör
forréttindi að geta farið i bað og
labbað á náttsloppnum ef vel
viðrar hérna yfir götuna niður i_
fjöruna. Þá kemst maður i snert-'
ingu við sjálfan sig.”
í jacKei r heyskðp
Og nú vindur Egill sér yfir i
eina af sögunum sinum. „Einu
sinni var ég á labbi og kom að
Stefáni frá Möðrudal i jacket i
heyskap. Já. Hann var i hvitum
jacket, uppsjænaður og greiddur,
enkófsveitturaðhenda heyi uppá
einhverja kerru. Það var ó-
gleymanleg sjón, sjón sem maður
hefði aldrei getaö imyndað sér að
væri nema i kvikmynd.
Annað sinn, eftir að ég kom frá
Bandarikjunum bað ég pabba að
fara með.mig til Jóns i Möðrudal,
löður Stefáns. Ég hafði mikinn á-
huga á að hitta þennan naivista,
og pabbi þekkti hann frá gamalli
tið. Pabbi vissi að hann var gest-
risinn mjög og hringdi þvi i hann
einhversstaðar á leiðinni til
að láta hann vita
að við værum að koma
Og þegar við komum
var hann uppábúinn,
nýrakaður og i ein-
hverjum siikifötum
að mér fannst. Hann
hafði að visu ekki
tekið af sér raksápuna
ennþá. En hann tók
höfðinglega á móti okk-
ur, og gaf okkur kjötsúpu eina of-
boöslega að borða. Og þegar við
faðir minn vorum að kúgast yfir
kjötsúpunni i sjóðheitri stofunni i
Möðrudal, þá trúir Jón okkur
fyrir þvi, að fyrir okkur einlæga
vini hans, hafi hann fórnað uppá-
halds rollunni sinni glóðvolgri.
Það var eins og ég fengi kökk i
hálsinn eitt augnablik.
Það eru svona augnablik sem
mér finnast skemmtilegust i til-
verunni. Þessi pinulitlu augnablik
þegar maður finnur ekkert nema
bamslega einlægni i hverjum hól.
Bæid ási
Ég á aðra litla sögu, sem lifir i
mér svipað og Reykjavikur-
ferðirnar þegar ég var strákur.
Hún gerðist á skólaárunum, og ég
sat ásamt unnustu minni við
langborð, á árshátið eða ein-
hverju svoleiðis. Þetta var mikill
fagnaður og við vorum allir i
smóking aö hlusta á ræður og
ýmis skemmtiatriði. En ég verð
aö viðurkenna að á móti mér sat
yndisleg stúlka, og þarna um
kvöldið átti ég með henni náin
kynni með vinstra fæti undir
borðinu. Þetta varerótisk en bæld
ást, og einstaka sinnum lyftust
smókingbuxurnar uppá miðja
kálfa. Uppundir hnésbætur jafn-
vel. Við elskumst svona fram eftir
kvöldi, allt þar til að kemur að þvi
að stúlkurnar stóðu upp til aö
syngja minni karla. Og eitt
augnablik, þegar þessi yndislega
stúlka er staðin upp, og ég finn á-
fram fyrir fæti hennar undir
borðinu, horfumst viö i augu, ég
ogborðherra hennar. Sannleikur-
inn var sá að hann hafði taliö sig
vera i ástarleik meö vinkonu
minni, en við verið að fitla i fótun-
um á hvor öðrum allt kvöldið.
Þetta var dýrölegt augnablik”.
Egiii EðvarOsson í neigarposisviðlaii
víðlai: Guðjðn Arngpíinsson
myndlr: vaidfs Óskarsdðlllr