Helgarpósturinn - 19.09.1980, Qupperneq 24

24
Föstudagur 19. september 1980. —helgarpósturinn-
eftir St.
/ /
■ ■ eftir Anais Nin
Helgarpósturinn birtir sýnishorn úr
nýju erótísku bókmenntariti,
Lostafulla lystræningjanum
,,Ég man
Tropez
f dag kemur út hjá for-
lagi Lystræningjans fyrsta
hefti nýs erótísks rits, sem
nefnist Lostafulli lystræn-
inginn. Þetta rit er hið
fyrsta sinnar tegundar á
fslandi, og höfundar sem
eiga efni í þessu fyrsta
hefti eru Henry Miller,
Anai's Nin, Gunnar
Gunnarsson (yngri) og
Sigurður Jóhannsson, og
ennfremur eru nokkrar
erótískar sögur úr 1001
nótt. Helgarpósturinn
birtir í dag með leyfi út-
gefenda brot úr þessu nýja
riti, kafla eftir skáldkon-
una Anai's Nin. Þá hefur
blaðið beðiðei<nn aðstand-
enda ritsins, Vernharð
Linnet, sem einnig hefur
þýtt mikið af efni þess, að
gera stutta grein f yrir eró-
tískri list, eins og hún og
viðhorf til hennar hafa
þróast gegnum tíðina.
„Ég man eftir St.Tropez”, sagði Mar-
cel. „Þaö var dásamlegasta sumar sem
við höfum lifað...”
Um leið og hann sagði þetta, stóð
staöurinn mér ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum. Listamannanýlenda, þangað sem
fólk úr samkvæmislífinu og leikarar og
leikkonur lögðu leið sina, fólk á skemmti-
snekkjum varpaði þar landfestum, litlu
kaffihúsin við ströndina, glaðværöin, alls-
nægtirnar, kæruleysið. Allir í strand-
fötum. Allir kumpánlegir — snekkjueig-
endur viö listamennina, listamennirnir
við unga póstmanninn, unga lögreglu-
þjóninn, unga fiskimanninn, ungir og
dökkir menn sumars og sólar.
Það var dansað á palli undir berum
himni. Jassbandiö kom frá Martinique og
var heitara en sumarnóttin. Við Marcel
sátum úti i horni kvöld eitt, þegar tilkynnt
var, að slökkva ætti öll ljós I fimm mfn-
útur, siöan tiu mlnútur, og loks fimmtán
minútur I miðjum hverjum dansi.
Maður nokkur kallaði upp: „Veljið
ykkur vandlega dansfélaga fyrir quart
d’heure de passion (kenndakorter).
Vandiði valið.”
Um stund varð uppi fótur og fit. Síðan
upphófst dansinn og loks slökknuöu ljósin.
Nokkrar konur skræktu af geðshræringu.
Karlmannsrödd kvað við: „Þetta er of-
beldi, ég tek ekki þátt i þessu”. Einhver
annar hrópaði: „Kveikið ljósin”.
Dansinn hélt áfram i myrkrinu. Maður
fann að likamar hitnuðu. Marcel var i
leiðslu og hélt svo fast utan um mig að ég
hélt að ég væri að brotna. Hann beygði sig
yfir mig.hné hans á milli minna, limurinn
stifur. Á fimm minútum hafði fólk aðeins
tima til aö nudda smávegis. Þegar ljósin
kviknuöu, virtust allir óviðbúnir. Nokkur
andlit voru eldrauð, önnur náföl. Háriö á
Marcel var úfið. Léreftsstuttbuxur einnar
konunnar voru krumpaðar, og lika
strandbuxurnar á nærstöddum manni.
Andrúmsloftiö var mollulegt, dýrslegt,
rafmagnað. Samtimis var allt meö fáguöu
yfirbragði, stilhreint og glæsilegt. Sumt
fólkiö, sem hafði komist i mikið uppnám,
hvarf á braut. Sumir dokuðu við eins og
þeir væru aö biöa eftir stormi. Aðrir biðu
með glampa i augum.
„Heldurðu aö einhver þeirra öskri upp,
breytist i villidýr, missi stjórn á sér?”
spurði ég.
„Kannski ég”, svaraði Marcel.
Næsti dans byrjaði. Ljósin voru slökkt.
Rödd hljómsveitarstjórans hljómaöi:
„Þetta er quart d’heure de passion.
Dömur minar og herrar, nú fáið þið tiu
minútur, og svo fimmtán I restina”.
Það heyröust niöurbældir skrækir i
hópnum, konur að mótmæla. Við Marcel
klemmdum okkur saman eins og tveir
tangódansarar, og við hvert dansspor hélt
égað fullnægingin væri að gagntaka mig.
Þá kviknuðu ljósin, og ringulreiðin og
spennan meðal fólksins voru enn meiri en
fyrr.
„Þetta á eftir að breytast I hreint æði”,
sagði Marcel.
Fólkiö settist og virtist ringlað, piröi út i
loftið eins og það heföi fengið ofbirtu i
augun. Það var þrútið af blóðhita og æs-
ingi.
Ekki varð lengur greindur munur á hór-
unum, finu frúnum, bóhemunum, bæjar-
stúlkunum. Stúlkurnar úr bænum voru
fallegar og báru með sér seiðandi suð-
ræna fegurö. Sérhver kona var sólbrún og
íahitisk, þakin skeljum og blómum. I
þrengslunum i dansinum höfðu sumar
skeljarnar dottið af og lágu á dansgólfinu.
Marcelsagði: „Égerekkivissum að ég
komist i gegnum allan næsta dans. Ég
ætla að nauðga þér”. Hann renndi hend-
inni niður i nærbuxurnar minar og þreif-
aði á mér. Augu hans brunnu.
Likamar. Fótleggir, svo margir fót-
leggir, allir brúnir og gljáandi, sumir
loðnir sem refir. Einn mannanna var svo
loðinn á bringunni, aö hann var i net-
skyrtu til að láta bera á þvi. Hann leit út
eins og api. Handleggir hans voru langir
og umluktu dansdömu hans eins og hann
ætlaði að rifa hana i sig.
Siðasti dansinn. Ljósin slökknuöu. Kona
ein gaf frá sér kvak eins og fugl. Onnur
hóf að verja sig áleitni.
Höfuð Marcels féll á öxl mina og hann
fór að bita mig i öxlina, fast.Við þrýstum
okkur þétt hvort að öðru og nerum okkur
saman. Ég lokaði augunum gagntekin
ánægju og hreifst með straumi þeirrar
frygðaröldusem stafaöi frá öllum hinum i
dansinum, frá nóttinni, frá músikkinni.
Þáfannst mér ég vildi fá það. Marcel hélt
áfram að bita mig, og ég var hrædd um að
hann dytti á gólfið. En þá bjargaði öl-
viman okkur, ölviman hélt okkur föngn-
um viðefnið, og við nútum þessa atriðis til
fullnustu.
Þegar ljósin kviknuðu, voru allir
drukknir og riðuðu af tilfinningahita.
Marcel sagði: „Þeim likar þetta betur en
einfaldar samfarir. Flestum likar þetta
betur. Svona endist það lengur. En ég þoli
ekki lengri bið. Látum þau sitja þarna og
hafa það eins ogþau vilja, full af fiöringi,
mönnunum stendur og konurnar eru
gleiðar og blautar, en ég vil ljúka þessu
af, ég get ekki beðiö. Komdu niður að
ströndinni”.
Niðri við ströndina róaöi hafgolan
okkur. Við lögðumst i sandinn og greind-
um enn hrynjandi jassins úr fjarska eins
og hjartslátt, eins og getnaðarlim pumpa
inni i konu, og meðan bylgjurnar léku um
fætur okkar, fóru innri bylgjur um okkur
ogviðskullum i bylgjum hvortá öðru þar
til við komum samtimis, nakin I sand-
inum, i takt við hrynjandi jassbitsins úr
fjarska.
Marcel mundi þetta lika. Hann sagði:
„Hvilikt dásemdarsumar. Ég hugsa að
allir hafi fundið, að þarna væri hástig
ánægjunnar fengið”.
Erótískt verk þarf ekki
á afsökunum að haida
— Vernharður Linnet skrifar um erótíska /ist
Frá ómunatið hefur maöurinn
skemmt sér við sögur og ljóð,
skráö reynslu sína með linum og
litum. Listsköpunin er samofinn
tegundinni og erótíkin listinni.
Tákn frjóseminnar, reistan lim
karlmannsins og þrifieg brjóst og
lendar svoog skaut konunnar má
finna meðal elstu listaverka ver-
aldar. Mörg i hópi fegurstu iista-
verka austurlanda sem vestur,
eru af erótiskum toga spunnin og
þarf ekki að leita lengra en til
griskra og rómverskra verka I
máliog myndum. Agæt sýnishorn
erótiskra bókmennta grikkja og
rómverja eru til i islenskum Ur-
valsþýðingum ss. ýmis ljóð
Sappbo Horatiusar, Ovidusar og
fleiri Ijóðskálda Samdrykkja
Piatons, Lýsistrata Aristófan-
esar og Dafnis og Klói eftir
Longos. Sama verður þvi miður
ekki sagt um erótisk verk ann-
arra þjóða, hvorki forn né ný.
Með kristninni hófst baráttan
fvrir táradalnum i vestrænni
menningu, lystisemdir lífsins
skyldu útlægar og kynlifið synd,
nema að viöhalda varð ættinni
innan hins heilaga hjónabands.
Meinlæta lifna ður blómstraði,
holdið skyldi krossfest og vei
þeim sem naut fullnægingar-
innar. Kirkjunnar menn leituðu
Ijósum logum I Bibliunni til að
rökstyöja lifshatur sitt og viluðu
ekki fyrir sér þyrfti að rangtúlka
textann. Þannig var sagan af
Ónan notuð til að bannsyngja
sjálfsfróun. Hvilikar sálarkvalir
hefur sá boðskapur leitt yfir sak-
iausa unglinga öldum saman,
hótanir um hry llilegustu sjúk-
dóma. geðveiki, dauða og eilifa
útskúfun! Arfsögnin um Ónan
fjallarekki um sjálfsfróun heldur
rofnar samfarir. ónan átti að
gegna mágsskyidum sinum við
ekkju bróður sins. „En með því
að Ónan vissi, að afkvæmið skyldi
eigi verða hans, þá lét hann sæðið
spillast á jörðu i hvert sinn er
hann gekk til konu bróður sins, til
þess aö hann aflaöi eigi bróður
sinum afkvæmi", segir i Fyrstu
Mósebók.
Þrátt fyrir aö kirkjufeðurnir
vildu krossfcsta holdið voru rit
þeirra kjarnyrt og engan tepru-
skap þar að finna. Meinlæta-
mennirnir þjáöust af kynórum og
lýstu þeim óhikað. Sjötugur
skrifar Pachon: „Djöfullinn
breyttisér i eþiópiska stúlku, sem
ég haföi séö I æsku tina öx á
sumardegi. Hún settist I kjöltu
mina og kom sliku róti á mig að
mér þótti ég hafa samfarir við
hana. Ég varð viti minu fjær og
sló hana utanundir og þá hvarf
hún. Næstu tvö árin þoldi ég ekki
fýluna sem lagði frá hendi minni.
Ég fylltist örvæntingu og reikaöi
um eyðimörkina. Þar rakst ég á
litia eiturslöngu sem ég tók upp
og beindi aö kynfærum minum
svo hún gæti bitiö mig þar og
drepið”. Texti sem þessi leiftrar
af erótik, —hversu geðfelldri er
annaö mál.
Með borgarastéttinni ríður
tepruskapurinn i hlaö og verö-
ugur postuli hennar var lifshatar-
inn Kalvin, sem enn lifirgóðu Hfi I
engilsaxneskri þröngsýni. Mart-
einn kallinn Lúter var af öðru
sauðahúsi. „Ég hef aöeins þekkt
einn mann sem las Lúter, hann
var sálfræðingur og var aö skrifa
visindarit um klám. Lúter er
nefnilega talinn klæmnasti rithöf-
undur heim sbókmenntanna.
Fyrirnokkrum árum, þegar þýdd
var eftir hann ritgerö um páfa-
greyiö, fékkst hún hvergi prentuð
af velsæmisástæðum”, segir
Organistinn í Atómstöö Laxness.
Þvi miður virðist kirkja hans litið
hafa hirt um kynllfsskrif hans
sem þessi: „Móses reit mikið um
náttúrulega vessa karla og
kvenna, sem enginn þorir nú að
nefna. Svo hreinni eru eyru vor
oröin en munnur þess heilaga
manns að vér skömmumst vor
fyrir þaö sem oss ber eigi að
skammast vor fyrir og skömm-
umst vor eigi fyrir það sem oss
ber að skammast vor fyrir. Þó er
það nauösyn <að einhverjir kunni á
sliku skil og scu fræddir um, eink-
um æskufólk”.
A okkar dögum er kynfræðsla
Lúters í sókn og viktorianskur
tepruskapur á undanhaldi, samt
er enn grunnt á hleypidómunum
og fordómafeniö djúpt.
Það er mikill munur á liffæra-
lýsingum klámiðnaðarins og eró-
tiskri list. Kannski er hann fyrst
og fremst fólginn i listgildi hand-
bragösinsog þvi að listamaðurinn
gefur hluta af sjálfum sér i verk-
iuu, draumum sinum og þrám.
Erótisktverk þarf ekki á neinum
afsökunum að halda. Það er full-
gilt listaverk i sjálfu sér. Sú rétt-
læting fy rir samfa rakafla i skáld-
sögu að hann sé nauösynlegur
fyrir sálfræöilega framvindu sög-
unnar er úti hött. Góður erótiskur
texti hefur erótisk áhrif á njót-
andann jafnt og fyndinn texti
vekur hlátur, dapur texti sorg og
vigreifur texti baráttugleði.