Helgarpósturinn - 14.01.1983, Blaðsíða 21

Kjartan
G. Ottósson
GREIDENDUR
vinsamlega veitið eftirfarandi
erindi athygli:
Frestur til aö skila launamiðum
rennur út þann 24. janúar.
Það eru tilmæli embættisins til
yðar, að þér ritið allar upplýsingar
rétt og greinilega á miðana og
vandið frágang þeirra. Með því
stuðlið þér að hagkvæmni í opin-
berum rekstri og firrið yður
óþarfa tímaeyðslu.
RÍKISSKATTSTJÓRI
Ég vissi ekki, hvaðan á mig stóð
veðrið, þegar Guðmundur Arni
hringdi í mig um hádegisbilið dag-
inn eftir og skammaði mig fyrir að
hafa tekið mér vald til að breyta
því, sent hann hafði gengið frá, og
vildi nú ekki kannast við að hafa
gefið mér neitt afdráttarlaust lof-
orð. Égskýrði mína hlið á málinu
og sagði að það hefði alls ekki vak-
að fyrir mér að seilast inn á lians
valdsvið, heldur hafi ég staðið í
góðri trú. Bað ég hann afsökunar,
sérstaklega ef þetta yrði til að valda
honunt óþægindum. Hann sagði.
að það hefði málið þegar gert, en
tók afsökun rnína til greina. Þar
með taldi ég málið úr sögunni.
Strax eftir símtalið rifjaði ég ná-
kvæmlega upp það sem gerst hafði
daginn áður, og þóttist vita, að ein-
hvers staðar iægi fiskur undir
steini.
Eftirmál
Að kvöldi föstudagsins 5. nóv-
ember, þegar ég var staddur á
fiokksþingi Alþýðufiokksins, kom
Guðmundur Árni að ntáli viö mig
og tjáði mér, að Jón Baldvin Hann-
ibalsson, ritstjóri Alþýðublaðsins,
vildi gera úr þessu mikið mál á
síðunt blaðsins. Hefði Jón knúið
svo fast á unt þetta, að hann hafi
neyðst til að láta undan og birta
athugasemd í blaðinu daginn eftir,
enda þótt hann sjálfur (þ.e. GÁS)
hefði kosið að „málið yrði látið nið-
ur falla".
Seinna um kvöldið átaldi Jó-
hannes Guðmundsson, fram-
kvæmdastjóri Alþýðublaðsins, mig
harðlega fyrir það sem hann kallaði
,.lygar“ mínar og sagði: „Þú gerir
þér ekki grein fyrir því, drengur,
hvað þetta er alvarlegt mál. Þetta
er rniklu alvarlegra mál en Alþýðu-
blaðsdeilan". Sagði Jóhannes, að
ef málaferli risu út af þessu, yrði að
segja upp bæði viðkomandi blaða-
manni og útlitsteiknara.
Morguninn eftir, laugardags-
morguninn 7. nóvember, sá ég
þessa untræddu athugasemd í Al-
þýðublaðinu. Guðmundur Árni
spurði mig álits á henni á flokks-
þinginu.og sagði, aðþettaværi nú
eins „pent" og mögulegt væri.
Mitt gamla blað var nú búið að
stimpla ntig opinberlega sem
lygara og ribbalda. Svo Jón Bald-
vin gæti kornið fram hefndum.
Þetta var blaðið, sem ég hafði ekki
skorast undan að vinna fyrir kaup-
laust þegar mikið lá við, þrátt fyrir
rniklar annir og enn meira aura-
leysi. Þannig hafði ég sest inn á
blaðið kauplaust til að létta undir
rneðan ritstjórinn, Jón Baldvin
Hannibalsson, var á vinnustaða-
funduin fyrir kosningarnar 1979.
Þá var samstarf okkar hið ánægju-
legasta.
Þegar Vilmundur Gylfason og
blaðamenn Alþýðublaðsins gengu
þaðan út haustið 1981 varð ég við
beiðni formanns flokksins um að
hjálpa til við að koma næsta tölu-
blaði út. Við Bjarni P. Magnússon
tókum viðtöl og ég gróf
upp allar myndirnar í R7
blaöið 1 myndasafni W
Grein þessi var upphaflega ætluð
til birtingar í Alþýðublaðinu, eins
og hún ber með sér. Þann 17. des-
ember afhenti Bjarni P. Magnús-
son, formaður blaðstjórnar Al-
þýðublaðsins, Guðmundi Ama Stef-
ánssyni, ritstjóra blaðsins, greinina
með ósk um birtingu, eftir beiðni
minni, og tjáði Bjarni mér, að Guð-
mundur hefði samþykkt að birta
hana í blaðinu.
Þegar ég talaði svo við Guðmund
Árna 30. desember vildi hann ekki
kannast við að óskað hefði verið
birtingar á greininni, enda þótt
hann viðurkenndi að Bjarni P.
hefði afhent sér hana. Bað ég Guð-
mund þá sjálfur tun að birta grein
ina, og varð ég við ósk hans um
umhugsunarfrest fram á mánudag
3. janúar. Þegar ég talaði við Guð-
mund 3. janúar hafnaði hann birt-
ingu á greininni í Alþýðublaðinu.
Sagði Guðmundur að ekki væri
pláss fyrir hana í blaðinu, enda hafi
Alþýðublaðið sagt sitt síðasta orð í
þessu máli.
í því tölublaði Alþýðublaðsins,
sem út kom iaugardaginn þann sem
flokksþingið síðasta stóð, birtist
furðuleg athugasemd, „Að gefnu
tilefni“, a 7. síðu blaðsins, undirrit-
uð af Guðmundi Árna Stefánssyni,
ritstjórnarfulltrúa og blaðamanni.
í athugasemdinni segir, að ég
hafi fengið það í gegn „á fölskum
forsendum og í algjöru heimildar-
leysi“, að grein eftir mig birtist í
næsta blaði á undan í stað ályktana
frá SUJ-þingi: „Kjartan Ottósson
knúði sjálfur á um birtingu greinar
sinnar og tjáði vakthafandi blaða-
manni og útlitsteiknara að hans
grein ætti að birtast í umræddu tölu
blaði. Kvaðst hann hafa orð rit-
stjórnarfulltrúa fyrir því, en hann
var fjarstaddur er þetta gerðist.
Var þessu trúað. Þessi frásögn
Kjartans var röng. Engin sl£k lof-
orð höfðu verið gefin...“. í inn-
gangsorðum Jóns Baldvins Hanni-
balssonar, ritstjóra, að heillar
opnu erindi eftir sjálfan sig í þessu
sama flokksþingsblaði, hnykkir
hann á þessum ásökunum og segir
mig óvandan að meðulum.
Því er með öðrum orðum haldið
fram, að ég hafi logið grein mína
inn í blaðið. Eins og ég mun sýna
hér á eftir, er þetta lúalegur og
ósannur áburður, sem greiniiega er
sprottinn af því, að Jón Baldvin
Hannibalsson hefur ekki þolað að
ég gagnrýndi málflutning hans sem
ritstjóra Alþýðublaðsins í greinum
í Alþýðublaðinu og því viljað klekkja
á mér. Með því að reyna að
sverta persónu mína í stað þess að
svara greinum mínum á málefna-
legan hátt, viðurkennir Jón hins
vegar í raun, að hann getur ekki
hrakið málflutning rninn. Þáttur
Guðmundar Árna er mér tor-
ræðari, því hann hafði ég ekki
reynt að ódrengskap.
Þær greinar mínar, sem hér um
ræðir, voru 3 í flokki. Sú fyrsta,
Breyttar víglínur í stjórnmálabar-
ýmsar ástæður, fyrst og fremst
miklar annir, hafi valdið því að
aðgerðir hafa dregist. Hér mun ég
því skýra frá því hvernig allt var
raunverulega í pottinn búið.
Gangur málsins
Um hádegi miðvikudaginn 3.
nóvember kom ég á ritstjórnar-
skrifstofur Alþýðublaðsins með
síðustu grein mína, en daginn áður
hafði Guðmundur Árni tjáð mér ,
að það væru síðustu forvöð ef hún
ætti að birtast í fimmtudags-
blaðinu. Ég afhenti Guðmundi
greinina, hann las hana yfir og ég
spurði aftur, hvort hún mundi birt
ast daginn eftir, enda kcm það
skýrt fram í greinarlok, að ’nún var
skrifuð til birtingar fyrir flokks-
þing. Guðmundur Árni ábyrgðist
án fyrirvara að hún kæmi í blaðinu
daginn eftir. Égspurði sérstaklega,
hvort ég þyrfti að stytta greinina,
því hún varð lengri en ég hafði ætl-
að, en Guðmundur kvað ekki þörf
á styttingu.
Enn fremur spurði ég sérstaklega
um afstöðu Jóns Baldvins, enda
minntist ég þess vel, er hann
neitaði að birta SUJ-síðu, af því að
þar var sett fram krafan unt brott-
för hersins - yfirlýst stefna SUJ.
Guðmundur sagði einungis, að Jón
væri „óhress“. Síðan fór ég, full-
viss um að málið væri í höfn.
Ég kom aftur um kl. 3 til að
vinna að auglýsingu í Helgarpóst-
inum með köflum úr ályktunum
síðasta SUJ-þings, ásamt Bjarna P.
Magnússyni, Snorra Guðmunds-
syni, formanni SUJ, og Guðmundi
Árna. Ég varð að bíða eftir Snorra
formanni tii um kl. hálf-fimm, en
Guðmundur sagði mér að Snorri
hefði í símtali við sig um kl. hálf-
tvö sagst vera „á leiðinni" - með
allar ályktanirnar, sem við ætl-
uðum að vinsa úr. Meðan ég beið
rabbaði ég m.a. við útlitsteiknara
Alþýðublaðs og Helgarpósts og
taldi hann ekki mundu verða
þröngt um grein mína, frekar væri
skortur á efni. Þegar Snorri kom
loks, löngu eftir að Bjarni P. var
farinn, tók Guðmundur nokkrar af
ályktunum til að útbúa þær til birt-
ingar.
Um 5 kvaddi Guðmundur í
skyndingi og sagðist verða að fara
til að þjálfa suður í Sandgerði.
Hann minntist þá ekkert á að ekki
yrði pláss fyrir grein mína í blaðinu
daginn eftir, hvað þá að hún ætti
„að birtast eftir helgi“, þ.e. eftir
flokksþing, eins og ég las í athuga-
semdinni í flokksþingsblaðinu.
Hann hafði ekki heldur minnst á
neitt slíkt allan tímann frá kl. 3,
þótt ég talaði nokkrum sinnum við
hann til að spyrja eftir Snorra, og
ekki gerði hann það heldur í símtali
stuttu eftir að hann kvaddi.
Þegar ég talaði við útlitsteiknar
ann upp úr 5 um útlit SUJ-
auglýsingarinnar í Helgarpóstin-
um, kom mér það gersamlega á
óvart, þegar fyrir tilviljun kom í
ósköp venjulegt „skyndireddinga-
mál“ af því tagi sent alltaf eru að
koma upp í daglegum erli blaða-
manns, og ég þekkti mætavel úr
minni blaðamannstíð við Alþýðu-
blaðið. Það er af og frá, að ég hafi
beitt einhverjum bolabrögðum til
að koma grein minni inn í blaðið,
heldur stóð ég í góðri trú.
áttunni, sem birtist 27. október, er
almenns eðlis, en í hinum, Að
kenna heilræðin - og halda þau 2.
nóvember, og „Stefna Reagans,
Jóns Baldvins og Morgunblaðsins"
4. nóv., fjalla ég um málflutning
Jóns Baldvins sem ritstjóra Al-
þýðublaðsins síðastliðinn vetur.
Greinarnar 2 byggjast á ná-
kvæmum lestri blaðsins frá þeim
tíma, og uppistaðan er tilviitnanir í
blaðið sjálft. Eg tek þar fram í upp-
hafi, að skrif mín beinist ekki gegn
Jóni persónulega,og í lok greina-
flokksins tek ég skýrt fram, að ég
telji ýmsa ljósa punkta í málflutn-
ingi Alþýðublaðsritstjórans.
Ég ætla mér ekki að sitja
aðgerðalaus undir ósannindaár-
óðri ininna gömlu félaga, enda þótt
ljós að í „leiáti" Alþýðublaðsins
daginn eftirvar ekki gert ráð fyrir
grein minni. Ég taldi ljóst að hér
hefðu orðið einhver mistök, og á
þá skoðun mína féllust viðstaddir
ritstjórnarmenn. Við töldum ólík-
legt, að hægt væri að ná í Guðmund
Árna, enda hafði hann ekki skilið
eftir neitt símanúmer.
Ræddum við vakthafandi blaða-
maður og útlitsteiknarinn þá ýmsa
möguleika til að „bjarga málun-
um". Ég spurði formann SUJ,
hvort hann gæti fyrir sitt ieyti fallist
á að frestað yrði birtingu einhvers
hluta af ályktunum SUJ, og taldi
hann ekkert því til fyrirstöðu. Varð
því ofan á að grein mín kæmi í stað
hluta af ályktunum SUJ, enda töld-
um við allir, að hér væri á ferðinni
Að ráðast gegn mannorð
inu þegar rökin þrýtur