Helgarpósturinn - 06.08.1987, Síða 15

Gisting
Veitingasala
Bar
Bíó
Fundarsalir
Rádstefnur
Dans
HÖTEL
VALASKJÁLF
EGILSSTÖÐUM Sími: 97-1500
málið, virðist ekkert innlegg eiga í
þessa umræðu, nema viðurkenna
og sætta sig við ríkjandi ástand.
Finnst mér þjóðkirkjan hafa sýnt
það með greinargerð frá nýafstað-
inni prestastefnu, þar sem höfðað er
til allra kristinna manna, bæði gagn-
kynhneigðra sem samkynhneigðra,
að sýna gætni í kynlífsmálum.
Hvernig geta þessir fulltrúar þjóð-
kirkjunnar lagt blessun sína yfir
samkynhneigt fólk og þannig viður-
kennt það umyrðalaust sem kristið
fólk? Kynvilla er röng. Við sjáum
það í Biblíunni og náttúran sjálf
kennir okkur að slíkt er óeðli. I
21.—22. versi í 2. kafla Rómverja-
bréfsins sjáum við m.a. túlkun Bibl-
íunnar á kynvillu, þar sem kynvilla
er talin óeðlileg, kvenfólk sagt
breyta eðlilegum samförum í óeðli-
legar og karlmenn sagðir fremja
„skömm" með hvor öðrum. Biblían
kennir jafnframt að Guð elskar
manninn og vill leysa hann undan
oki syndarinnar. Syndin er allt það
sem með manninum býr, sem er í
andstöðu við heilagan persónuleika
Skaparans. Syndin er því frekar
hvað við erum heldur en það sem
við gerum. Syndin er til staðar í upp-
runa okkar og eðli, og allar illar
gjörðir okkar eru aðeins afleiðing
syndugs eðlis okkar. Guð vill frelsa
okkur og gefa þeim nýja vitund sem
elska hann.
í hljóðvarpsviðtali um daginn var
prestur nokkur spurður að því hver
væri afstaða þjóðkirkjunnar til
óvígðrar sambúðar. Eftir litla þögn
svaraði presturinn: „Ég get því mið-
ur ekki svarað þessu." „Á Drottins
degi“, sem er blaðsíða í stærsta dag-
blaði landsins, var vitnað í erindi
prests eins frá síðustu prestastefnu.
Þar segir þessi prestur að sú fjöl-
skyldumynd sem Biblían dregur
fram sé orðin úrelt. Kristið fólk
stendur á öndinni og horfir agndofa
á vígða embættismenn kirkjunnar
versla þannig með hornsteina krist-
ins siðgæðis.
Sumir gætu haldið að trúarofsi og
þröngsýni hefðu náð tökum á mér.
Svo er ekki. Þetta er aðeins einiæg
sannfæring mín og hana byggi ég á
orði Guðs. Þótt margt hafi breyst í
íslensku þjóðfélagi og hvað ofan-
greint mál varðar, og ekki til hins
betra, megum við ekki versla með
orð Guðs og útþynna það, þar til það
fellur að gjörðum okkar. Við getum
ekki sagt syndina eðlilega. Okkur
þætti lítil hjálp í þeim lækni sem
segði við okkur sjúk: „Ég ætla ekki
að lækna þig því það er eðlilegt og
rétt að þú sért sjúkur."
Að lokum þetta: Ritningin segir í
Orðskviðum Salómons: „Að vera
allra vinur er til tjóns." Svo virðist
sem þjóðkirkjan leggi allt í sölurnar
til þess að halda friðinn og styggja
enga „meðlimi" sína, og sé þá reiðu-
búin að nota hentistefnu við útlegg-
ingu á Guðs orði. Orð Guðs verður
því bitlaust og lífvana og kemur
ekki því til leiðar sem til var ætlast:
lífi, lækningu og lausn."

‘A
(
HeimttisjœWJhf
HELGARPÓSTURINN 15