Helgarpósturinn - 29.10.1987, Blaðsíða 2

VERKFALLIÐ
SEM VARÐ AÐ
VEITINGASTAÐ
Einar Óskarsson og Peggý segja frá partýinu
sem byrjaði fyrir 11 árum — og stendur enn.
tómstundagamni upp í launað starf.
Ég tók að mér verkefni fyrir Upplýs-
ingaskrifstofu skólans og tók mynd-
ir fyrir Árbókina og Námsefnis-
skrána. Ég man að þetta var á
fimmtudegi. Ég fór upp á efna- og
líffræðideild að taka myndir úr
verklegu. Kl. var orðin 4 síðdegis og
Peggy var ein að vinna þarna. Ég
hafði verið boðinn í partý um kvöld-
ið og spurði Peggy svona af rælni
hvort hún væri til í að koma með.
Hún var til i það með því skilyrði að
ég kæmi í partý með sér kvöldið eft-
ir. Nú, og þetta partý stendur enn og
síðan höfum við verið óaðskiljan-
leg.
GÁMAFYLLI AF
KONUM
Við komum heim saman um sum-
arið 1977 og fórum þá að vinna við
að græða upp og hreinsa fjöllin í Eyj-
um eftir afleiðingar gossins ‘73. —
Hér skýtur Peggy inn í: Ég hafði
skrifað mömmu og sagt henni að ég
væri að fara til Islands og hún skrif-
aði mér til Eyja og spurði: What are
you doing at the End of the world?
og — bætir Einar við — þegar Peggy
skrifaði henni næst bætti ég við PS:
leiðrétting: at the Top...
Og eins og allir vita — heldur Ein-
ar áfram — er fullt af gárungum í
Eyjum og þeir voru að stoppa mig á
götu og spyrja, hvar ég hefði fengið
Ljódlínur breska skáldsins Rudy-
ard Kiplings: Austur er austur og
Vestur er vestur og aldrei mun
tvennd þessi mœtast og samsamast,
eru ad hringsóla í kolli blada-
manns, þegar hann ber uppá hjá
Einari Oskarssyni og Peggý konu
hans, eigendum indverska veitinga-
staðarins Taj Mahal, sem þau hafa
nýlega opnað í húsi Fógetans við
Adalstrœti. Við höfðum hitt þau
hjón kvöldið áður yfir krásum sem
ilmuöu af fjarlægum löndum; Peggy
var klœdd í indverska þjóöbúning-
inn sari og með raudan depil á enni,
sem með Indverjum mun gefa til
kynna þá stöðu konunnar, að hún
sé manni gefin.
Kannski þess vegna höfðum við
blaðamaður og ljósmyndari búist
við að ganga inn á indverskt heimili
og urðum því dálítið vonsviknir
þegar við okkur blasti venjulegt ís-
lenskt heimili með kannski svolitl-
um amerískum blæ, létt, Ijóst og
rúmgott. Einar býður okkur til sæt-
is, snaggaralegur náungi, grannur,
kvikur, ör og lætur sýnilega betur
að skammt sé milli orðs og athafnar.
ALLT ER BREYTT
NEMA ÓLI KET
Það kemur því ekki á óvart, þegar
hann upplýsir að hann sé Vest-
mannaeyingur, fæddur þar 1952. í
Eyjum sprangaði hann til 17 ára ald-
urs en þá sveiflaði hann sér yfir á
meginlandið og hóf nám við
menntaskólann á Laugarvatni, það-
an sem hann útskrifaðist úr nátturu-
fræðideild ‘73. „Ég kom þarna
óhertur unglingur inn í tiltölulega
verndað umhverfi. Þó var hin algera
forsjárhyggja fyrri tíma á undan-
haldi. Við fengum í hendur lykla að
heimavistunum en framundir þenn-
an tíma hafði öllum verið skylt að
vera komnir inn kl.10 að kvöldi, læst
milli kvenna- og karlavistar og hús-
inu lokað yfir nóttina. Þetta var í il-
punkti „hippatímabilsins" allir
gengu á tveggja tommu þykkum
sólum og í útvíðum dátabuxum,
með hár á herðar niður. Þarna hefur
allt breyst nema Óli Ket. Þó vona ég
að allir eigi þarna eins góðan og
skemmtilegan tíma og við áttum á
þessum árum. Ég var algert raun-
greinafrík. Okkur þótti fyrir neðan
virðingu okkar að sóa miklum tíma
í tungumálanám. Þessa galt ég þeg-
ar ég síðar hélt utan til háskóla-
náms. Undirstaðan reyndist þó
traust og á nokkrum mánuðum
vann ég upp það, sem mér var áfátt
með vegarnesti að heiman.
AÐ KENNA OG KENNA
Eftir stúdentspróf lá leiðin til
Bandaríkjanna í nám í efnafræði og
líffræði við háskólann í Shippens-
burg í Pennsylvaníu og síðar við
Penn State University og háskólann
í Maryland. Eg lauk BA-prófi í líf-
fræði og MA í efnafræði. Eftir prófið
kenndi ég og vann við rannsóknir
við Hershey Medical Center, sem
kakóhringurinn heimsfrægi hafði
gefið Penn. State með því skilyrði að
það yrði reist í heimaborg hringsins.
Þessi rannsóknastofnun var tekin í
notkun ‘74—75, en ég var þar árið
‘76. Eftir þetta fór ég heim og hóf
kennslu við mitt gamla Alma Mater
á Laugarvatni. Upphaflega ætlaði
ég að vera þar eitt ár, en þau urðu
sex áður en yfir lauk. Einn veturinn
komst ég upp í að kenna 56 tíma á
viku í 13 greinum. Það atvikaðist
raunar þannig, að Peggy hafði tekið
að sér kennslu sem hlutastarf við
Héraðsskólann. Þennan vetur var
hún ófrisk að Ragnheiði Lúcil og
þegar leið á meðgöngutímann
kenndi hún vanlíðunar og óþæg-
inda. Ég tók því að mér að kenna
fyrir hana, enda mátti til sanns veg-
ar færa, að allt væri þetta mér að
kenna. — Hér gerir Einar hlé á máli
sínu og það vottar fyrir brosi í augn-
krókunum, meðan hann endur-
skoðar í huga sér þennan velheppn-
aða orðaleik.
EFNAFRÆÐI OG ÁST
En hvernig og hvar bar það til að
Austrið og Vestrið hittust?
Það má segja, að það hafi byrjað
með smellum. Ég er með ólæknandi
Ijósmyndadellu. í Shippensburg sá
ég mér leik á borði að snúa þessu
Vígalegir matreiðslumenn og langt að komnir. Kunnáttumenn í að kveikja eid t æðum manna og iðrum með fun-
heitum kryddjurtum og öðrum austurlenskum uppátækjum.
Einar Óskarsson og Peggý kona hans ásamt dætrunum Ragnheiði Lucil og Katrínu Soffíu. Austrið og Vestrið mæt-
ast í Reykjavík — og það ber árangur.
hana þessa. Og ég svaraði í sama
dúr: Keypti hana á þrælamarkaði.
Þá svaraði einn náunginn um hæl:
Djöfull ertu vitlaus maður. í þinum
sporum hefði ég komið heim með
heilan gám!
Haustið ‘78 komum við svo al-
komin heim og ég byrjaði að kenna
á Laugarvatni.
NORÐUR OG UPP
Nú snýr blm. máli sínu til Peggýjar
og spyr, hvernig henni hafi litist á?
Mér fannst þetta alveg hræðilegt í
fyrstu, segir hún á nær lýtalausri ís-
lensku en þó með heyranlegum er-
lendum hreim. Það var svo kalt
hérna að ég hélt hreinlega að ég
lifði það ekki af — og alltaf rok og
rigning. Ég er frá bresku Guyana og
ólst þar upp til 17 ára aldurs og það-
an fór ég svo til St. Thomas á Virgin
Islands (Meyjareyjum, fyrrum
danskri nýlendu). Svo fékk ég styrk
til að komast þaðan til Shippens-
burg. Ég hef þannig verið að smá-
feta mig norðar og nú er ég farin að
venjast rokinu og rigningunni. Við
Einar fórum saman til Guyana fyrir
sjö, átta árum. Þá fannst mér hitinn
alveg óþolandi og stóð á því fastar
en fótunum að aldrei hefði hitinn
verið svona óbærilegur þegar ég
var ung.
Þá heldur Einar áfram: Meðan við
vorum á Laugarvatni keyptum við
fokhelt hús í Þorlákshöfn. Ég skaust
svo niðureftir eftir kennslu og um
helgar og ataðist í byggingunni.
Þegar hún var tilbúin undir tréverk
seldum við og keyptum okkur litla
íbúð í Reykjavík. Á Laugarvatni var
svo takmarkað atvinnuframboð og
Peggý fékk lítið við sitt hæfi að gera.
Hún vann um tíma í kaupfélaginu,
fékkst svolítið við kennslu o.s.frv.,
en nú bauðst henni fjögurra ára
rannsóknarverkefni við Landspítal-
ann. Við fluttum þess vegna til
Reykjavíkur ‘84. Peggý vann á rann-
sóknastofu Háskólans á Keldnaholti
og á kvöldin í Mandarín i Kópavogi.
Þá fór hún að láta í ljós hugmyndina
um að eignast eigin veitingastað.
Við fréttum af lausu húsnæði í Kjör-
garði og vorum að hugsa um að
setja þar upp indverskan stað en
fatabúðareigendurnir þarna í kring
voru ekki sérlega hrifnir af hug-
myndinni og vildu fá tryggingu fyrir
því að krydd- og matarlyktin settust
ekki í fatnað og vefnaðarvöru. Svo
að við hættum við.
SÆLKERI OG FÓGETI
Næst gerist það, að ég hitti Jón
Hjaltason á förnum vegi. Ég var þá
farinn að vinna fyrir Entek. Samtali
okkar lauk svo, að við ákváðum að
leigja af honum Sælkerann og byrj-
uðum með hann um haustið ‘85.
Enn vorum við að hugsa um ind-
verskan matsölustað, en þegar við
skoðuðum málið þá var þess að
gæta að þessi staður hafði verið
byggður upp sem ítalskur staður og
getið sér gott orð sem slíkur, gekk
vel og var í góðum rekstri. Margra
ára starfi yrði því hent á glæ og mik-
il áhætta tekin með að byggja allt
upp að nýju frá grunni. En meðan
við vorum með Sælkerann á leigu
var hann seldur að okkur forspurð-
um. Við gerðum raunar tilboð þegar
við fréttum af þessu, en það var of
seint. Við fórum að líta í kringum
okkur og um tíma litum við E1 Som-
brero hýru auga, en það strandaði á
því að eigandi hússins fékkst ekki til
að gera við okkur leigusamning til 5
ára og okkur fannst of ótryggt að
vera með þetta til styttri tíma. Þá
kom Fógetadæmið inn í myndina og
við tókum við honum 1. maí '86 og
rákum Sælkerann jafnframt til 1.
feb. i ár.
TAJ MAHAL
— TANDOVRI
Við eignuðumst síðari dótturina í
vetur. Það var búin að vera óheyri-
leg vinna að vera með tvo staði sam-
tímis. En Peggý lét ekki deigan síga.
Okkur fannst matartraffíkin vera
farin að minnka hjá okkur og fórum
að hugleiða hvaða breytingar væri
hægt að gera til að snúa þessari þró-
un við. Bak við Fógetann var
geymsluloft sem eitt sinn hafði verið
lagerpláss, þegar Silli & Valdi versl-
uðu í húsinu. Mér datt í hug að
þarna mætti koma upp aðstöðu fyr-
ir fundi og hópa, en hafa annars op-
ið fyrir almenna gesti. En Peggý
kom enn með hugmyndina um ind-
verskan stað. Við skelltum okkur
svo til London og kynntum okkur
staði af þessu tagi þar og náðum
sambandi við tvo indverska mat-
reiðslumenn, sem voru tilbúnir að
slá til og innleiða austurlenska mat-
argerð norður undir heimskauts-
baug. Við opnuðuin svo Taj Mahal
4.sept. og erum ánægð með undir-
tektirnar. Mjög margir hafa sýnt
þessu áhuga og það hefur verið jöfn
og mikil traffík. Að vísu hefur verið
mest að gera um helgar en þó furð-
anlega margir notfært sér þá ró og
næði, sem oft má finna í miðri viku.
Fólk hefur farið ánægt út og margir
pantað borð fram í timann um leið
og þeir hafa gengið út. Ég held að
við höfum hitt á óskastund. Þetta
var akkúrat tímabært núna, en
hefðum við t.d. farið af stað fyrir 3
árum hefði þessu getað brugðið til
beggja vona. Indverskir staðir hafa
B-2 HELGARPÓSTURINN