Haukur - 01.03.1901, Blaðsíða 9

ÍTALLÆRIf) Á INDLANDÍ OG ORSAKIR ÍESS.
sér brunn, en stóiar vatnsfovðaþvór, skurðir til þess
að veita vatni á heil lijeruð, skurðir til að þurka upp
stór landflæmi, þegar allt ætlar að fyllast af vatni,
stíflugarðar meðfram ánurn, til þess að verja vatna-
gangi og margt og margt fleira, eru allt saman fyrir-
tæki, sem einstaklingnum eru ofvaxin, en sem hver
einstaklingur verður að taka þátt í. Hin forna ind-
verska akuryrkja — og akuryrkja hefir ætíð verið og
er enn þá aðal-atvinnuvegur Indverja — var þess
vegna grundvölluð á samlögum, samvinnu og sameign
allra þeir ra, er áttu heima í sama sveitaþorpi eða
hjeraði. Hvar sem farið er um landið, ber það vitni
um gagnhugsuð stórvirki, er menn hafa unnið í sam-
lögum, til þess að firra sig fári og tryggja tilveru sína.
En þrátt fyrir það, þótt mikið væri gert, brást upp-
skeran þó stundum að nokkru eða öllu leyti vegna
einn heimta skatt af bændunum. Skatturinn var
greiddur af sameign allra þorpsbúa, og miðaður við
uppskeruna, hvort sem hann var greiddur í gulli eða
í korni. Tekjur landstjórnarinnar vor þess vegna mikl-
ar, þegar uppskeran var mikil, en litlar, þegar upp-
skeran var lítil.
Þannig hafði akuryrkja Indverja blómgast og þjóð-
fjelagslíf þeirra tekið meiri og meiri framförum um
þúsundir ára. En nú eru að eins aumlegar leifar eftir
af hvorutveggja.
Eins og kunnugt er, hafa Englendingar lagt landið
undir sig. Árið ] 765 byrjuðu þeir á því að leggja
undir sig hjeruðin við mynnið á ánni Ganges, og síðan
hafa þeir lagt undir sig hvern landshlutann á fætur
öðrum. Nú eiga þeir orðið öll hjeruðin með sjó fram,
en uppi í landinu eru enn þá nokkur „óháð ríki“,
Indverjar bíba dauba síns, eænulausir ap hungri og hor.
hinna afar-langvinnu þurka. Þess vegna lögðu hverjir
þorpsbúar eða hjeraðsbúar ætíð ákveðinn hluta af
uppskerunni (uppskeran er þar 2 á ári og sumstaðar
3) í forðabúr, og geymdu það til slæmu áranna. Auk
neyzlukorns ræktuðu þeir einnig baðmuil o. fl. Baðm-
ullardúkar og silkidúkar voru verzlunarvara, er útlendir
farandkaupmenn sóttust mjög eftir. Pegar óvinir rjeð-
ust á eitthvert sveitaþorpið — og slíkt hefir oft borið
við á Indlandi — flúðu þorpsbúar allir með búpening
sinn og nægilegt nesti upp í fjöllin eða inn í skógana,
og höfðust þar við um hríð. Og þótt þorpið væri
brennt til kaldra kola, og akrarnir gereyddir, þegar þeir
komu heim aftur, þá tók það venjulega skamman
tíma, að hrófa upp kofunum og búa akrana undir nýja
uppskeru. Landstjórnin, er ýmist voru innlendir höfð-
ingjar eða útlendir sigurvegarar, ljetu skattheimtumann
jafnvel þótt sjálfsforræði þeirra flestra sje ekki annað
en nafnið eitt.
Begar er Englendingar höfðu unnið sínar fyrstu
sigurvinningar á Indlandi, tóku þeir að jafna niður
sköttum á landsbúa. En þeir höfðu enga hugmynd
um hið ga-mla þjóðskipulag Indverja, og þótt þeir þætt-
ust vera að reyna að kynna sjer ýmsa mannfjelags-
hætti þar á landi, báru slíkar tilraunir engan ávöxt,
með því að þeir skildu ekki tungu landsmanna. Þeg-
ar þeir því næst að hjer um bil 30 árum liðnum
ákváðu, að Indverjar skyidu greiða tiltekna upphæð í
skatt á ári hverju, höfðu þeir enn þá engan grur, um
það, að landið var sameiginleg eign allra landsmanna,
og þar þekktust hvorki landsdrottnar nje leiguiiðar.
Englendingar hjeldu, að skattheimtumaðurinn í hverju
sveitaþorpi væri landeigandinn, og bændurnir væru
— 41 —
— 42 —