Haukur - 01.04.1901, Blaðsíða 7

KONtíNÖUK LEi'NILÖGEEGLUMANNANNA.
hann úr kvennniannsföfcunum, sem hann var í utan
yfir sínum eigin fötum, og bað frú Ruthendale að
geyma þau. En sjálfur lagði hann af stað með fang-
ana, er hann sagði, að myndu geta orðið sjer gagn-
leg vitni, þegar loksins kæmi að því, að hann færi að
„krefja Bayard Knight til reikningsskapar".
Brandon fór með fangana til New York, og setti
þá í varðhald.
23. kapítuli.
Daginn eftir lagði Brandon enn af stað, til þess
að hafa gætur á athöfnum Knights, og til þess að
reyna að grafast fyrir það, hvar hann hefði falið Renie
Ruthendale. En í tvo daga samfleytt var hann á
hnotskóg kringum íbúðarhús Knights, án þess að hann
sæi honum nokkurn tíma bregða fyrir.. Hann var
þess vegna farinn að halda, að hann væri farinn burt
úr borginni. En á þriðja degi kom Knight loksins
út úr húsinu, og lagði af stað eftir götunni. Brandon
lagði þá einnig af stað, og veitti honum eftirför.
Knight fór inn í hús eitt, er var í alla staði sóma-
samlegt útlits. Þar dvaldi hann í fullar tvær klukku
stundir, og hjelt svo beina leið heim til sín aftur.
Leynilögreglumaðurinn elti hann, þar tilhann sá hann
hverfa inn um götudyrnar heima hjá sjer.
Hann vildi nú komast fyrir það, hvers konar hús
það væri, sem Knight hafði átt svo mikið erindi í, og
sneri þess vegna aftur þangað. í næsta húsi við það
var matsali einn, þýzkur að ætt og uppruna, er seldi
brennivín og aðia áfenga drykki í laumi. Biandon
ásetti sjer að finna f’jóðverja þennan að máli, og
komast fyrir það, hvað hann vissi um hús það, er
Knight kom í, og um íbúa þess. Hann skrapp heim
til sín litla stund, og þegar hann kom aft.ur, hefði
víst enginn getað hugsað, að þessi ræfilslegi umrenn-
ingur væri sami maðurinn, eins og aldurhnigna prúð-
mennið, sein fáum minútum áður var að gægjast inn
um gluggana hjá Þjóðverjanum.
Umrenningurinn fór inn í matsöluhúsið, og bað
um eina brauðkollu. .Þegar hann ætlaði að fara að
borga, ljet hann Þjóðverjann sjá, að hann hafði á sjer
fulla peningapyngju. Þjóðverjinn furðaði sig auðsjáan-
lega. á því, að þessi vesalingur skyldi hafa svona
mikla peninga undir höndum, og fór að verða æði
kumpánlegur við þennan nýja viðskiftavin sinn. Hann
ljet í ljós undrun sína yfir þvi, að skiftavinur hans
skyldi hafa getað grætt svona mikið i jafn bágu ár-
ferði, og sagðist þá gesturinn vera Mammon sjálfur í
dulargorfi, og væri hann að skygnast eftir því, hvernig
þeir, sem hefðu peninga hans í veltunni færu að ráði
sínu.
Pjóðverjinn hló að þessu, og spurði umrenning-
inn, hvort hann vildi ekki fá sjer eitthvað að drekka.
„Eitthvað að drekka"? spurði umvenningurinn
forviða. „Jeg hjelt ekki, að hjer væri áfengissölu-
staður".
„Nei, það er það ekki heldur; en jeg hefi samt
ætíð einhvern leka, þegar svona ágætis rnenn Íítainn
til mín“.
„Rjett; þjer eruð kllra mesti sömamaður, og jeg
skal gjarnan þiggja eitthvað í staupinu hjá yður'.
Þjóðverjinn fór með gest sinn inn í hliðarher-
bergi eitt, og þar fann hann bæði flöskur og staup.
Fíkn hans í peninga umrenningsins vaknaði að nýju,
þegar hann sá þá aftur. Hann gekk að því vísu og
sjálfsögðu, að peningar þessir væru stolnir, og hann
vissi það, að stolið fje er fljótt að fjúka.
Þeir fengu sjer aftur í staupinu, og umrenningur-
inn gaf honum enn þá einu sinni færi á að sjá pening-
ana sína.
„Þjer hafið veitt vel einhverstaðar", mælti Þjóð-
verjinn.
„Nei — nei, vinur minn. Jeg veit að þjev eruð
hissa á því, að sjá mig með svona mikla peninga,
en jeg skal hugga yður með því, að þeir eru frjálsir
og vel fengnir. En því miður á jeg þá ekki. Hún
systir mín, sem á heima hjerna í númer 29, á þessa
peninga".
„Hvað þá? Þjer eigið systur, sem á heima hjerna
í númer 29?“
„Jú, ekki ber á öðru“.
Það kom hálfskrítinn svipur á Þjóðverjann.
Hann laut að umrenningnum, og hvíslaði að honum:
„Segið mjer eitt, vinur minn, eruð þjer kunnug-
ur í því húsi?“
„Nei; það er hjer um bil mánuður síðan hún
systir mín fór þangað sem vinnukona, og jeg ætlaði
núna fyrst að fara að heimsækja hana“.
„Jæja, vinur minn. Þá ætla jeg að segja yður
nokkuð", mælti Pjóðverjinn mjög íbygginn. „Pað er
ýmislegt einkennilegt, sem á sjer stað í húsinu því“.
„Komið þjer með svolítið meira í staupinu",
mælti umrenningurinn. „Svei mjer ef þjer gerið mig
ekki dauðhræddan".
„Já, það er nú svona, og ef systir yðai er ráð-
vönd og siðsöm st.úlka, þá ættuð þjer að sjá svo um,
að hún fari sem fyrst burt úr því húsi“.
„Vegna hvers?"
„Jeg skal segja yður nokkuð. Fyrir hjer um bil
þrem vikum var jeg á gangi seint um kvöld, og gekk
jeg þá fram hjá númer 29. Fyrir utan dyrnar var
vagn, og inni í vagninum heyrði jeg kvennmann æpa
af skelfingu og angist".
„Og sáuð þjer nokkurn?"
„Já, jeg sá unga og laglega stúlku. Hún var
óttalega útleikin, og þegar þeir fóru með hana inn í
húsið, spyrndi hún á móti af öllu afli. Einn af
mönnum þeim, sem fóru með hana inn í húsið, hafði
grímu fyrir andlitinu, og hann hjelt fyrir munnin á
stúlkunni, til þess að hún gæti ekki kallað á hjálp“.
„Og þjer sáuð þá fara með hana inn í húsið?“
spurði leynilögreglumaðurinn, er hlustað hafði með
athygli á sögu Þjóðverjans, en ljet þó ekki á öðru
bera, en að það væra einungis af venjulegri forvitni.
„Já, þeir fóru með hana inn i húsið. Einu sinni
nokkru seinna sá jeg andlitið á henni liti við glugga
einn. Hiín var fyrirtaks fríð sýnum, og jeg sárkenndi
í brjósti um hana, því að hún var svo óttalega
raunaleg og hræðsluleg á svipinn".
„Pað er nú svo; heyrið þjer, komið þjer með
eitt staup enn þá, Pjóðverji góður, og svo verð jeg
nú að fara að dragnast af stað“.
„Jæja; en jeg ámálga það enn einu sinni við yður:
Það er bezt, að systir yðar komizt sem fyrst burt úr
húsinu því“.
Brandon borgaði staupið, og svo kvaddi hann og
— 61 —
62 —