Haukur - 01.07.1902, Blaðsíða 1

Hver var morðinginn?
Erakknesk leynilögreglu-saga, eftir Emile Gaboriau.
(Framh.)
„Ilvað var það ?“ spurði dómarinn.
Sjómaðurinn hugsaði sjg um.
„Það kemur engum við, nema mjer, og------------
„Heyrið þjer, vinur minn“, mælti dómat inn, „þjer
eruð ráðvandur og heiðvirður maður, eða það imynda
jog mjer; já, jeg er meira að segja viss um, að svo
er. En einu sinni á æfi yðar hafið þjer fyrir áeggjun
konunnar yðar drýgt slæma yfirsjón. Bætið nú íyrir
þessa yfirsjón með því, að segja sannleikann. Öllu,
sem þjer segið mjer frá, og ekki stendur í 'beinu
samhandi við glæpinn, skal verða haldið leyndu. Jeg
skal meira að segja gleyma því öllu. f*jer þurfið
þess vegna ekkert að óttast. Og ef yður skyldi
þykja einhver læging í því, að þurfa að minnast á
sumt af því, þá getið þjer skoðað þáð sem hegningu
fyrir það, sem við hefir borið“.
„Jeg hefi því miður fengið meira en nóga ráðn-
ingu“, svaraði sjómaðurinn, „og það er langt síðan
erfiðleikar mínir byrjuðu. Þegar við komum heirn, keypti
jeg lóðarskömmina fyrir margfalt rneira, heldur en hún
var verð. Og þegar jeg gekk um hana í fyrsta skifti
og fann, að hún var mín eign, þá var lán mitt á enda.
-----Claudine var ekki einungis Ijettúðug úr hófi,
heldur hafði hún og marga aðra lesti í íari sínu. Þegar
hún sá, að við höfðum nóga peninga, koinu þessir
lestir í ijós. Á heimili okkar lenti allt i sífelldu svalli
og veizluhöldum. f'egar jeg var í förum, bauð hún
til sín öllum verstu kvennmönnum úr nágrenninu, og
þótti ekkert of gott eða of dýrt handa þeim. — Hún
drakk sig venjulega svo drukkna, að það varð að af-
klæða hana og koma henni í rúmið. Eina nótt — hún
hjelt þá, að jeg væri í Rouen — kom jeg heim að
öllum óvörum, og rakst þá á ókunnugan mann hjá
henni. Og þennan líka mann! Ottalega ljótan og
leiðinlegan ræfil, óþrifalegan, tötrugan og fyrirlitinn
af öllum — sem sje ljenshöfðingjaskrifarann. Jeg
tók í lurginn á honum, og fleygði honum út um
gluggann. Og svo barði jeg konuna mína, þar til
hún var orðin svo þjökuð, að hún gat hvorki hrært
legg nje lið.------— — Jeg fyrirgaf henni svo allt
saman á eftir. — En maður, sem ber konuna sína,
og fyrirgefur henni svo, er glataður og á sjer engrar
viðreisnarvon. Hún varð rniklu varfærnari eftir þetta —
miklu meira hræsniskvendi.-----------Að nokkrum tíma
liðnum tók maddama Gerdy barnið sitt aftur, og þá
var ekkert því til fyrirstöðu, að Claudine gæti haldið
uppteknum hætti, og lifað og látið eins og hún vildi.
Hún hafði tekið móður sína til sin undir því yfirskini,
að hún ætti að líta eftir Jacques litla, og með hennar
aðstoð tókst henni að fara á bak við mig og halda
þessum lifnaði áfram í meira en heilt ár. — Heimili
mitt varð athvarf allra verstu bófa og varmenna land-
sins. Konan mín veitti þeim ótæpt vín og brennivín,
þegar jeg var í förum, og þeir drukku sig ávallt ölvaða.
Þegar hana vantaði peninga, skrifaði hún bara greif-
anum eða hórunni hans, og svo hjelt svallið áfram.
Það var óttalegt líferni. Nágrannarnir fyrirlitu mig og
sneru við mjer bakinu. Peir hjeldu að jeg væri sam-
sekur henni, eða þá blátt áfram heybrók. Og allir
furðuðu sig á því, hvaðan allir þeir peningar kæmu,
sem sóað var á heimili mínu“.
Daburon kenndi í brjósti urn hann.
„Verið þjer rólegur, vinur minn“, mælti hann.
„Reynið þjer að vera dálítið rólegur
„Maður einn, sem sje presturinn, var svo góður
að segja mjer frá þessu öllu saman. Jeg brá þegar
við og fór til málaflutningsmanns, og spurði hann, hvað
heiðvirður sjómaður gæti gert, þegar hann væri svo
ólánsamur, að vera giftur slíkum kvennskratta. Hann
sagði, að það væri ekki hægt að gera neitt. Að fara
lagaveginn væri ekki til annars, en að gera. eigin smán
sína öllum kunna, og skilnaður að borði og sæng væri
ekki til neins.-----Þess vegna ljet jeg þegar sama
daginn semja skjal eitt, og í því veitti jeg henni um-
boð til þess, að stýra eignum okkar, en bannaði henni
harðlega að selja þær eða veðsetja. Svo skriíaði jeg
henni brjef, og sagði henni, að hún þyrfti ekki að
vonast eftir að sjá mig framar, að jeg væri ekki lengur
maðurinn hennar, og hún gæti skoðað sig sem ekkju.
Sama kvöldið fór jeg burt með son minn“.
„Og hvað varð svo af konunni yðar, þegar þjer
voruð farinn ? “
„Það veit jeg ekki. Jeg veit bara það, að hún
flutti sig burt þaðan sem við höfðum átt heima, árið
eftir að jeg fór“.
„Og þjer hafið aldrei búið með henni síðan?*
„Nei, aldrei".
„En þjer komuð þó til hennar þrem dögum áður
en hún var myrt".
„Það er satt. En það var öldungis nauðsynlegt.
Jeg hafði rnjög mikið fyrir því, að finna hana, með
því að enginn vissi, hvað af henni var orðið. Jeg fór
til málaflutningsmanns þess, er jeg hafði áður snúið
mjer til, og til allrar hamingju gat hann grafið upp
heimili maddömu Gerdy. Hann skrifaði henni, og fjekk
þannig vitneskju um það, að Claudine átti heima í
La Jonchére. Jeg var þá staddur í Rouen.---------Ger-
vais skipstjóri, gamall vinur ininn, bauð mjer að verða
með sjer til Paris, og það þáði jeg. Það var allt annað
en skemmtilegt fyrir mig, að koma inn til hennar, því
er yður óhætt að trúa. Hún þekkti mig ekki. Hún
hafði sagt öllum, að jeg væri dáinn, og hefir því sjálf-
sagt verið farin að trúa því sjálf. Þegar jeg sagði
henni nafn mitt, fjell hún í ómegin þar sem hún sat
á stólnum. Hún hafði ekki breytzt til batnaðar. Við
hliðina á henni stóð staup og brennivínsflaska-------“
„Jeg verð ekkert fróðari á þessu um það, hvers
vegna þjer heimsóttuð konunayðar".
HATTKrTR HINN TTNGI
1901—1902, 8B.—27.