Haukur - 01.09.1902, Blaðsíða 6

HVEB VAR MOBDINGINN?
dóttur sinnar, Claire, og Álberts de Oommarin, sem
þá hafði nýskeð farið fram.
„Brúðkaupið var haldið á búgarði okkar i Nor-
mandí, án nokkurrar sjerlegrar viðhafnar. Tengdasonur
minn vildi hafa það svo, jafvel þótt jeg áliti það ekki
rjett. En hann er þrár eins og faðir hans, og með
því er tðluvert sagt. Annars hefir Claire fengið ákjósan-
legan eiginmann".
Hvíta vofan.
Amerísk frásaga.
[Framh].
„Já, já, margfalt betri", svaraði Adrienne. „Hjer
get jeg þó að minnsta kosti haft nóg og gott loft,
sólskin og frjálsræði til að hreyfa mig innan þeirra
takmai'ka, sem þjer setjið mjer. Verið þjer sæiir,
faðir minn. Jeg skal muna eftir því, sem þjer hafið
sagt mjer, og reyna að láta mjer ekki leiðast ein-
veran“.
„Hjerna eru bækur“, mælti Lecour. „Þær eru
eftir ýmsa beztu yithöfunda heimsins — þjer megið
taka það, sem þjer viljið af þeim, þegar jeg leyfi yður
að koma inn til mín“.
Hún þakkaði honurn fyi ir það, og ætlaði að fara.
En þegar hún gekk fram hjá myndagrindinni, varð
henni litið á myndína, sem tjaldað var yfir. Hún
rjetti höndina út, til þess að lyfta upp tjaldinu, og
mælti:
„Má jeg iíta á mynd þá, sem þjer eruð að mála,
mon pére?“
En Lecour sló á hönd hennar, og grenjaði upp
yfir sig af reiði, svo að stúlkan varð dauðhrædd.
„Þetta er með öllu óleyfilegt — munið vel eftir
því — óleyfilegt að líta á það, þar tiljeg leyfi yður það
sjáifur — einhvern tíma. Ekkert vanheilagt auga
má líta á myndir þær, sem jeg mála. Þjer megið
aldrei líta á neina mynd, sem jeg er að mála, nema
jeg leyfiyðurþað skýrt og greinilega. Skiljið þjer það?
Fai'ið þjer nú, jeg vil vera einti — jeg verð að vera
einn“.
Adrienne fann, að Eady gamla tók laust í hand-
legginn á henni, og fór hún þá með henni út úr her-
berginu. Hún hafði nú sjeð ofurlítið sýnishorn af því,
hverja æfi hún átti í vændum, og var sem höggdofa
af skelfingu.
Þegar þær voru komnar út úr herberginu, sagði
Eady við hana:
„Þjer verðið að afsaka húsbóndann, ungfrú góð.
Hann hefir orðið að reyna svo margt mótdrægt um
dagana, og hann veit vist ekki nærri ailt af sjálfur, hvað
hann segir. Þjer venjist þessu smám saman, og lærið,
hvernig þjer eigið að fara að hotium“.
J.ecour stóð á miðju gólfi, og horfði á eftir stúlk-
unni, þar til er hún var komin út.
„Hvernig stendur á því, að hún er svona lík henni?“
mælti hann við sjálfan sig. „Það er aðdáanleg líking
— óttalog líking. tíöngulagið er hennar, röddin hennar,
og samt sem áður kemur þessi stúlka til mín, og
segist vera dótturdóttir mín. Er verið að gera sam-
— 227 —
særi gegn mjer, til þess, að ræna mig eignum minum ?
Og-er hún send hingað til þess, að gera tilkall til arfs
eftir mig, sem dótturdóttir mín, þótt hún í raun og
veru sje af allt annari ætt? Er það hugsanlegt, að
menn ætli að beita mig slíkum brögðum? Við skul-
um nú sjá — jeg ætia að rifja upp fyrir mjer löngu
liðna atburði".
Hann laut höfði, og tók að rifja upp fyrir sjer
endurminningar, er geymzt höfðu um langan aldur
innst inni í hugskoti hans, og varð þá svipur hans
æði skuggalegur og ógeðsiegur. Hann beit á jaxiinn,
og tautaði við sjálfan sig:
„Mendon sá það líka, að hún var lík henni, og
vildi ná í hana heim tii stjúpu sinnar, til þess að
tryggja sjer erfingjann. En jeg Ijek á hann. Jeg
hefi hana hjerna hjá mjer, þar til er jeg get komizt
fyrir það, hvort grunur minn er á rökum byggður.
En ef hann rætist, hvað geri jeg þá?“
Hann fálmaði út í loftið, eins og hann gripi eitt-
hvert ósýnilegt vopn, og'augu hans leiftruðu af grimmd
og hefndargirni.
Að lítilli stundi liðinni settist hann niður, og skrif-
aði abbadísinni nýtt brjef:
„Maddama!
Eftir alla þá fyriröhfn, er jeg hefi lagt á mig,
til þess að fá dótturdóttur mína til að ganga í klausur,
hafið þjer látið hana sleppa burt frá yður og flýja frá
Frakklandi. Hún er hjerna. Jeg hefi sjeð hana og
talað við hana. En við þær samræður hefir vaknað
sterkur grunur hjá mjer. Hefir þessi unga stiílka, sem
kallar sig Adrienne Durand, í raun og veru rjett til
þess, að nefna sig því nafni? Er hún svikakvendi,
eða er hún barn það, er jeg trúði yður fyrir?
Þetta er alvarlegt málefni, maddama, og jeg læt
yður vita það, að það er hættuspil, að byrja á nokkru
samsæri gegn mjer. Jeg veit, að síðari konan mín
ólst upp hjá yður og að þið voruð mjög samrýndar.
Þessi vinátta ykkar gat hafa leitt yður til þess, að
gera yður seka um svik, er geta haft ófyrirsjáanlegar
afleiðingar, ef þau komast upp. Sje það svo í ratm
og veru, þá segijeg: minnistfyrri æfi minnar, maddama,
og titrið af skelfingu.
Skrifari jafnaða.rmannaklúbbsins, vinur og sam-
verkamaður Dantons, heimullegur ráðgjafi Robespierres
— hefi jeg ekki özlað í blóði á yngri árunum, og ímyndið
þjer yður þá, að jeg láti eitt einasta vesalt, líf fá leyfi
til þess að standa sem veggur milli mín og auðæfa
þeirra, er jeg hefi um langan tíma skoðað sem mína
eign ?
Jeg þekki fyrri hlutan af œfisögu Louise Montreuils,
engu síður en síðari hlutan. Þessi stúlka er stórfurðu-
lega lík henni, og ef það skyldí koma í Jjós að hún —
þjer skiljið mig, maddama, og þá er tilgangi minum
náð. Örlög þessa óforsjála aumingja eru nú að öllu
leyti á inínu valdi, og það er undir svari yðar komið,
hvernig jeg nota þetta vald mitt. Ef þjer getið ekki
fullkomlega sannfært mig um það, að hún sje dóttir
dóttnr minnar, þá ábyrgist jeg ekki afleiðiiigarnar.
Skrifið mjer þegar aftur, og útskýrið þennan óskiljanlega
leyndardóm, er lætur mig oiga afkvæmi, sem er lifandi
— 228 —